Zasady gry są proste: Każdy ma tylko jedną szansę, by zagrać; nie można z nikim rozmawiać o grze; grać można tylko bez obecności świadków. Jeśli złamiesz którąś z nich, wypadasz z gry. Wejdź albo zawróć. Oto Erebos.

Po jednej z londyńskich szkół krąży tajemnicza płyta opatrzona napisem „Erebos”, która okazuje się zawierać grę komputerową. I nie byłoby w tym nic niezwykłego – ot, zwykłe młodzieżowe piractwo – gdyby nie fakt, że gry nie można nigdzie kupić, znaleźć o niej żadnych informacji o niej w Internecie, a wszyscy gracze jak ognia unikają rozmów na jej temat. Nick, chociaż zauważa dziwne zachowanie części uczniów, woli pobiegać z piłką niż ślęczeć przy komputerze nad kolejną grą. Dopiero, gdy jego najlepszy kumpel wybiera grę zamiast wspólnego treningu, Nick postanawia sprawdzić, co jest takiego świetnego w srebrnym krążku, że zabrał mu kumpla. Gdy już udaje mu się zdobyć własną kopię ma okazję zrozumieć, co jest tak urzekającego i niezwykłego w Erebosie. Gra wchodzi w interakcję w użytkownikiem (a nie tylko z postacią w grze), jest niezwykle inteligentna i zdaje się wychodzić poza zwykłe ramy przygodówki, do świata rzeczywistego. Zadania stawiane graczowi trzeba wykonywać nie tylko w lokacjach wirtualnych, ale również w tych całkiem prawdziwych i namacalnych. Niestety, w wyniku kilku niefortunnych zdarzeń Nick na własnej skórze odczuwa, że gra potrafi nie tylko być brutalna, ale również mściwa i bezwzględna, nie cofając się nawet przed uśmiercaniem nieprzychylnych jej osób.

Przyznać muszę, że książka wciąga równie mocno jak tytułowa gra. Na początku nic – żadnego zainteresowania, nawet lekkie wyparcie i chęć odstawienia na półkę, aż nagle czytelnik po prostu wsiąka, aż do ostatniej strony. Ursula Poznanski, mimo że dopiero debiutant (pomijając książki dla dzieci) napisała świetny thriller młodzieżowy. Pomijając oczywistości jak, świetna fabuła i styl, dopasowane do nastoletniego odbiorcy, warto zwrócić uwagę na świetnie przedstawiony świat gry i całą jego otoczkę. Chociaż komputerowi wyjadacze mogliby mieć wątpliwości, w kwestiach czysto technicznych, pozwalających na funkcjonowanie takiej gry, to trzeba przyznać, że zostały one zamaskowane doskonałą wręcz znajomością przez autorkę obecnych standardów działania komputerowych gier RPG i MMORPG.

Jedyny minus, to ten dla wydawnictwa Egmont za streszczenie prawie 300 stron na okładce książki. Gdybym to przeczytał przed właściwą lekturą, pewnie nie miał bym z niej tyle przyjemności. Chociaż przypuszczam, że jestem w gronie nielicznych szczęściarzy, którzy nie dość że nie przeglądali wspomnianej okładki, to jeszcze uchowali się przed identyczną i wszędzie wklejaną (sklepy internetowe, serwisy książkowe) informacją od wydawcy.

I mała dygresja. Skojarzenia z filmem „Stay Alive” są zasadniczo mylne, chociaż trzeba przyznać, jako element propagandowy sprawdzają się świetnie. Zanim zabrałem się za lekturę, wiele osób zachęcało mnie do książki właśnie poprzez nawiązanie do filmu. Gra, która nie jest tylko grą? Najlepiej wytłumaczyć to na podstawie znanego schematu, a film – popularny wśród młodzieży – obecny na rynku jest już ponad 6 lat. Właściwie, jedno i drugie dzieło mogło zacząć się od podobnego (a nawet identycznego) pomysłu. Jeśli tak, to „Erebos” jest namacalnym dowodem na to w jak diametralnie różnym kierunku może pójść początkowa koncepcja.

Podsumowując, zdecydowanie polecam. Chyba, że trafiło na totalnego geeka – w tym 1% przypadków raczej odradzam lekturę. Książka nieźle wciąga i jest wystarczająco gruba, aby dobrze zagospodarować czytelnikowi kilka ładnych wieczorów. Zdecydowanie, nie tylko dla młodzieży, a raczej dla każdego z umysłem otwartym na nowe treści :)

[Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.zakladnik-ksiazek.pl]

Zasady gry są proste: Każdy ma tylko jedną szansę, by zagrać; nie można z nikim rozmawiać o grze; grać można tylko bez obecności świadków. Jeśli złamiesz którąś z nich, wypadasz z gry. Wejdź albo zawróć. Oto Erebos.

Po jednej z londyńskich szkół krąży tajemnicza płyta opatrzona napisem „Erebos”, która okazuje się zawierać grę komputerową. I nie byłoby w tym nic niezwykłego...