Takiej książki jeszcze nie czytałam. Słowa starają się opisać muzykę i stają się muzyką.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza część zawiera krótką opowieści o Kiki, staruszce, która pewnego dnia stwierdza, że uwielbiana kiedyś muzyka Beethovena nie wywiera już na niej żadnego wrażenia. Żeby móc ponownie „usłyszeć” jego muzykę, Kiki musi pogodzić się ze stratą ukochanego syna i odnaleźć wewnętrzny spokój. To opowieść o kobiecie z domu starców, która pragnie odnaleźć swoją zagubioną miłość do Beethovena. Mocno doświadczona przez życie zamknęła się w swoim świecie pozbawionym bólu, ale w ten sposób odcięła się również od tego, co piękne i ważne. Razem z przyjaciółkami odbywa podróż w głąb siebie. Okazuje się, że każda z nich tłumi w sobie jakiś ból, z którym nie chciała się zmierzyć, o którym chciała jedynie zapomnieć.
Druga część to esej zatytułowany „Kiedy pomyślę, że Beethoven umarł a tylu kretynów żyje…”. Autor przedstawia nam swoje relacje z kompozytorem, osobiste wrażenia związane z kontaktem z muzyką Beethovena. Schmitt wplata w tę część sporo wątków autobiograficznych, rozważania filozoficzne i etyczne, porównuje twórczość Mozarta i Beethovena. Jednocześnie szuka słów, które pozwolą mu przelać na papier wrażenia doznawane podczas słuchania utworów Beethovena. Zawarł tutaj swoje emocjonalne spojrzenie na muzykę. Opowiada nie tylko o muzyce, mówi o radości, miłości, optymizmie, o ludziach, którzy z biegiem czasu stają się tacy jak wszyscy, zapominając o uczuciach, o tym, co było dla nich ważne. To refleksja nad naszą wrażliwością, brakiem uczuć i emocji w naszym pędzącym świecie.
W stylu tego autora podoba mi się to, że tworzy proste historię i potrafi wpleść w nie pierwiastek filozoficzny. To proste opowieści z przesłaniem. Skłaniają nas do przemyślenia pewnych spraw i uporządkowania emocji.
W każdej swojej książce Eric-Emmanuel Schmitt zdaje się za każdym razem pokazywać od innej strony. I o ile wcześniej spotykałam się z jego książkami, które były jedynie opowieściami o ludziach, którzy docierają gdzieś w głąb siebie, o tyle tutaj autor odsłania siebie przez osobiste zwierzenia.
Pisarz po raz kolejny mnie oczarował. Jestem nim coraz bardziej zafascynowana, a jego książki wprawiają mnie we wzruszenie.

Takiej książki jeszcze nie czytałam. Słowa starają się opisać muzykę i stają się muzyką.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza część zawiera krótką opowieści o Kiki, staruszce, która pewnego dnia stwierdza, że uwielbiana kiedyś muzyka Beethovena nie wywiera już na niej żadnego wrażenia. Żeby móc ponownie „usłyszeć” jego muzykę, Kiki musi pogodzić się ze stratą...