Można przeczytać jak kogoś nie drażni marksistowski paradygmat, chociaż ja raczej wolę inne książki o tematyce historii filozofii. Co do starożytności lepszy będzie Giovanni Reale, z uwagi, że jest bardziej szczegółowy jak i nowszy.

Można przeczytać jak kogoś nie drażni marksistowski paradygmat, chociaż ja raczej wolę inne książki o tematyce historii filozofii. Co do starożytności lepszy będzie Giovanni Reale, z uwagi, że jest bardziej szczegółowy jak i nowszy.

Książka drukowana masowo w PRL-u, więc ma specyficzny, naznaczony marksizmem język. No i naukowo wypada słabo. Powiela np. mit Ksenofanesa, jako założyciela szkoły eleackiej. Lepiej Realego poczytać lub Swieżawskiego.

Książka drukowana masowo w PRL-u, więc ma specyficzny, naznaczony marksizmem język. No i naukowo wypada słabo. Powiela np. mit Ksenofanesa, jako założyciela szkoły eleackiej. Lepiej Realego poczytać lub Swieżawskiego.

Książka J. Legowicza jest obszernym, bo liczącym przeszło sześćset stron, opracowaniem dziejów filozofii starożytnej śródziemnomorskiego obszaru kulturowego. Zakres chronologiczny obejmuje ponad tysiąc lat trwania filozoficznej refleksji nad światem począwszy od pierwszych filozofów jońskich po późnoantycznych uczonych chrześcijańskich rozwijających w dalszym ciągu myśl swych poprzedników. Ogromny obszar geograficzny i rozpiętość czasowa, ale także ogrom treści głoszonych przez różnych greckich i rzymskich miłośników mądrości. Autor bardzo ładnie ujął w jedną całość wiele nurtów i poglądów, a także powiązał z filozofią pogańską również myśl żydowską i chrześcijańską, nieraz traktowane zupełnie odrębnie.

Wykład Legowicza w tym podręczniku jest bardzo zwarty i z oczywistych względów skupiony na tematach najważniejszych. Nie zawiera odniesień do współczesnej naukowej dyskusji odnośnie do różnych spornych zagadnień. Co więcej - i to już jest według mnie wada tej pracy - nie zawiera ani przypisów, ani bibliografii przedmiotu, zaś jedynym nowożytnym badaczem, na jakiego Autor się powołuje, jest Tadeusz Sinko (bynajmniej nie filozof, a filolog klasyczny). To trochę mało. Osobiście lubię, gdy w przypisach różne wątpliwości, czy dyskusje są chociaż sygnalizowane: tutaj tego zabrakło. Można by wręcz odnieść wrażenie, że książka powstała wyłącznie w oparciu o lekturę samych antycznych tekstów filozoficznych, bez sięgnięcia po opracowania naukowe tych zagadnień. To obniża moją ocenę książki, ale ogólnie rzecz biorąc jest to na pewno praca solidna i dobrze wprowadzająca w najważniejsze problemy historii filozofii starożytnej.

Książka J. Legowicza jest obszernym, bo liczącym przeszło sześćset stron, opracowaniem dziejów filozofii starożytnej śródziemnomorskiego obszaru kulturowego. Zakres chronologiczny obejmuje ponad tysiąc lat trwania filozoficznej refleksji nad światem począwszy od pierwszych filozofów jońskich po późnoantycznych uczonych chrześcijańskich rozwijających w dalszym ciągu myśl...

Tekst też tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/01/syzyfowe-prace.html

Uwaga, tekst ten nie będzie recenzją, nie będzie też zawierał oceny książki, ni opisu treści w niej zawartej, rzeczy te dałoby się ująć w prostych słowach: to podręcznik do filozofii. Tylko tyle i aż tyle. Zamiast tego uraczę państwa przydługą i nudną opowieścią o moich z książką zmaganiach i przygodach. Zatem, było tak:

Mniej więcej dwa miesiące temu napisał do mnie Marcin i zaproponował rzecz intrygującą: czytajmy grecko-rzymską filozofię – rzekł – bo ja się za czytanie biorę, dobrze byłoby mieć z kim o tym gadać. Więc zgodziłem się, bez większego namysłu i wysłałem domowników do biblioteki z misją: proszę mi znaleźć Legowicza (samemu mnie się bowiem ruszać nie chciało). Domownicy, prawdziwe zuchy, wrócili z tarczą, a ja, otworzywszy tę tarczę rozpocząłem usilne wysiłki, by z owego starcia samemu na tarczy nie wracać. Z formą podręcznikową zmagałem się bowiem już całe lata temu i ten sposób czytania musiałem sobie odświeżyć, przypomnieć. A teraz przychodzi pora na złożenie z tych zmagań raportu.

Po pierwsze – dziką radość wywołała u mnie ta surowa podręcznikowa forma, nakazująca podwójne skupienie i konieczność sporządzania choćby skromnych notatek – której poddać się musiałem. Emocje trzymać na wodzy, niewzruszenie i systematycznie brnąć do przodu, nie dać się pokonać! Założyłem sobie więc, że czytał będę jedną-dwie godziny dziennie, zależnie od sił i czasu. By jeszcze bardziej ujarzmić swą gnuśną naturę, postanowiłem wstawać wcześniej i czytać rano, jeszcze przed pracą.
Udawało mnie się to w kratkę, a sama lektura zdawała się nieraz być tytanicznym wysiłkiem. Chciałbym jednak podkreślić, że cały ten mozół nie był wcale doświadczeniem nieprzyjemnym! Wręcz przeciwnie – codzienne spotkania ze starszym Legowiczem (którego syn – Wiktor – jest dziennikarzem ekonomicznym w Polskim Radiu, więc i z Legowiczem młodszym spotykam się od czasu do czasu) stały się pasjonującym rytuałem, w którym właśnie ta jednostajność akademickiego tekstu hipnotyzowała najbardziej! Nie wspominam już o wielkim pożytku płynącym z wypełniania luk w wiedzy, powstałych przez dawne zaniedbania i lenistwa.

I tak oto przez dwa niemalże miesiące, Jan Legowicz czynił mnie nieco lepszym człowiekiem. Nie twierdzę, że w pełni dzieła tego dokonał – to przecież syzyfowa praca, bez żadnej gwarancji powodzenia. Faktem jest jednak, że przez ten czas wstawałem wcześniej, regularnie i systematycznie wypełniałem białe plamy na mapie swojej wiedzy, mało tego! Udało mnie się nawet wypracować coś na kształt pogody ducha, wszak niemal każdy z dawnych filozofów zalecał taką pogodę, jako korzystne dla życia środowisko. Jakże mam się z nimi kłócić?

Czy warto wziąć Historię filozofii starożytnej Grecji i Rzymu do ręki? Oczywiście, że warto – zwłaszcza, gdy studia ma się już za sobą i nad szyją nie wisi już złowieszczy topór egzaminu i konieczność nauki. Ot tak dla zabawy poczytać sobie akademicką „cegłę”. Gorąco polecam taką przygodę - przecież wszystkiego w życiu trzeba spróbować!

Tekst też tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/01/syzyfowe-prace.html

Uwaga, tekst ten nie będzie recenzją, nie będzie też zawierał oceny książki, ni opisu treści w niej zawartej, rzeczy te dałoby się ująć w prostych słowach: to podręcznik do filozofii. Tylko tyle i aż tyle. Zamiast tego uraczę państwa przydługą i nudną opowieścią o moich z książką zmaganiach i...