Czytałam tę książkę już kilka lat temu. Wielu szczegółów nie zapamiętałam. Że Billy Pilgrim, że podróże w czasie, że syrop słodowy i zbombardowane Drezno. Jednak zapamiętałam silne wrażenie jakie na mnie wywarła. I bałam się zabierając do lektury ponownie - co z nim będzie. Bo właśnie z uwagi na to dawne wrażenie teraz zabrałam się za czytanie Vonneguta od początku, po kolei. Poprzednie książki autora podobały mi się... jednak żadna nie dorównała zrobionym wrażeniem temu, co miałam w pamięci po lekturze "Rzeźni numer pięć". Żadna nie była nawet blisko. Czyżby z czasem zmienił mi się gust i wrażliwość? Co będę musiała myśleć o Vonnegucie, jego literaturze i sobie samej jeśli tym razem mi się nie spodoba? Jeśli nie spodoba mi się wystarczająco? Z resztą czego mogłam oczekiwać... takie odgrzewane wrażenia to już nie może być to samo, co za pierwszym razem. A jednak! Może i nie to samo... Ale przeżycie i tym razem ogromne - pierwszy raz popłakałam się zanim zaczęła się zasadnicza część. Może dlatego, że to pierwsza książka, w której Vonnegut tak mocno dotknął siebie, a... jak śmiem podejrzewać, zwłaszcza swojej psychiki, swoich wspomnień, swojego bólu i buntu, że nie tak ten świat powinien wyglądać, w końcu także swojego zobojętnienia i czegoś w rodzaju pogodzenia się z faktami... Nie powinno tak być! Nie zgadzam się! Ale cóż... zdarza się.
A mnie się zdarzyło ogromne wzruszenie. Bo zdarza się ono. Tym większe, że nie raz.

Czytałam tę książkę już kilka lat temu. Wielu szczegółów nie zapamiętałam. Że Billy Pilgrim, że podróże w czasie, że syrop słodowy i zbombardowane Drezno. Jednak zapamiętałam silne wrażenie jakie na mnie wywarła. I bałam się zabierając do lektury ponownie - co z nim będzie. Bo właśnie z uwagi na to dawne wrażenie teraz zabrałam się za czytanie Vonneguta od początku, po...