Ciężko mi tak naprawdę ocenić tę pozycję. Napisana bardzo sugestywnie, czytelnik bardzo szybko przenosi się w świat widziany oczyma głównego bohatera i automatycznie próbuje się z nim identyfikować, jednocześnie czując ogromny wewnętrzy sprzeciw... Moim zdaniem pozycja tylko dla osób z mocną konstrukcją psychiczną.

Ciężko mi tak naprawdę ocenić tę pozycję. Napisana bardzo sugestywnie, czytelnik bardzo szybko przenosi się w świat widziany oczyma głównego bohatera i automatycznie próbuje się z nim identyfikować, jednocześnie czując ogromny wewnętrzy sprzeciw... Moim zdaniem pozycja tylko dla osób z mocną konstrukcją psychiczną.

Książka do przeczytania w momencie, gdy chcesz odpocząć od trudnych tematów. Fajnie opowiedziana historia, z której za dużo nie wyniesiesz, ale dobrze się jej słucha.

Książka do przeczytania w momencie, gdy chcesz odpocząć od trudnych tematów. Fajnie opowiedziana historia, z której za dużo nie wyniesiesz, ale dobrze się jej słucha.

Wyczuwam pewne podobieństwo do Lolity, zestawienie obu powieści mogłoby być interesującym studium literackim. Głowny bohater i zarazem narrator równie antypatyczny, ale mniej charyzmatyczny, brak mu obycia w kulturze i wykształcenia, które kompensowały socjopatyczny profil charakterologiczny Humberta. Książka w porównaniu do dzieła Nabokova napisana gorszym, mniej kunsztownym stylem, chociaż niektóre opisy, w szczególności erotyczne są całkiem zgrabne.

Wyczuwam pewne podobieństwo do Lolity, zestawienie obu powieści mogłoby być interesującym studium literackim. Głowny bohater i zarazem narrator równie antypatyczny, ale mniej charyzmatyczny, brak mu obycia w kulturze i wykształcenia, które kompensowały socjopatyczny profil charakterologiczny Humberta. Książka w porównaniu do dzieła Nabokova napisana gorszym, mniej...

Mocna pozycja Viana!

Mocna pozycja Viana!

W takim samym stopniu odrzucająca i wciągająca, a moentami intensywnie podniecająca. Zdecydowanie guilty pleasure...

W takim samym stopniu odrzucająca i wciągająca, a moentami intensywnie podniecająca. Zdecydowanie guilty pleasure...

Dałem ocenę 'bardzo słaba' ale powinna być rubryka 'śmietnisko'. Tam jest miejsce takich książek.

Dałem ocenę 'bardzo słaba' ale powinna być rubryka 'śmietnisko'. Tam jest miejsce takich książek.

Czyżbym trafiła na idola Breta Eastona Ellisa? Po lekturze Napluję na wasze groby nie sposób oprzeć się wrażeniu, że była ona inspiracją dla wyżej wymienionego.
Książeczka niepozorna w swej objętości, jednak treścią urazi niejednego, mimo że w ostatnich czasach inni autorzy od tego czasu systematycznie przyzwyczajają nas do coraz bardziej plugawych, obscenicznych czy wulgarnych treści. Założę się, że wielu zarzuci niepotrzebne epatowanie przemocą, seksem, wulgarnością? Niepotrzebne? Nie powiedziałabym. Irytuje mnie obracanie się wśród pięknych eufemizmów. Historia nie jest słodkim romansidłem, tylko opowieścią o zemście. Nie o miłość tu chodzi, a nienawiść. Nie godność ludzką, a zwierzęcy instynkt. Zepsucie, degeneracja, infantylność i próżność. Słowa klucze. W tle zaś mroczna historia.
Widać, że to pierwsze dzieło. Napisane jest poprawnie, ukazuje historię linearnie, bez zbędnych (?!) udziwnień, surrealizmu, które to stają się domeną Viana chociażby w Pianie Dni.

Czyżbym trafiła na idola Breta Eastona Ellisa? Po lekturze Napluję na wasze groby nie sposób oprzeć się wrażeniu, że była ona inspiracją dla wyżej wymienionego.
Książeczka niepozorna w swej objętości, jednak treścią urazi niejednego, mimo że w ostatnich czasach inni autorzy od tego czasu systematycznie przyzwyczajają nas do coraz bardziej plugawych, obscenicznych czy...

Pierwsza powieść Viana pozbawiona jest surrealizmu, ale za to wysuwa się na pierwszy plan satyryczny ton autora. To pisana lekkim piórem powieść erotyczna, która na ostatnich kartkach zamienia się w sensowny kryminał. Przeczytałam jednym tchem i już szukam kolejnych dzieł autora.

Pierwsza powieść Viana pozbawiona jest surrealizmu, ale za to wysuwa się na pierwszy plan satyryczny ton autora. To pisana lekkim piórem powieść erotyczna, która na ostatnich kartkach zamienia się w sensowny kryminał. Przeczytałam jednym tchem i już szukam kolejnych dzieł autora.

Jedyna zaleta tej skiążki jest taka, że w miarę szybko się ją czyta. Poza tym płytka historia. Dużo celowego szokowania czytelnika obsceną. I co jeszcze? Zemsta białego Murzyna. Co to w ogóle ma być? Nawet jeżeli szokowanie miało tylko podnieść sprzedaż, to nie najlepiej świadczy o autorze. Czytałem jego trzy książki, ale każda pisana jest innym stylem, jakby trzy różne osoby je pisały. Polecam "Awanturę w stogach". Tu widać kunszt Viana. Reszcie nie daję więcaj jak 3/10. Z przykrością.

Jedyna zaleta tej skiążki jest taka, że w miarę szybko się ją czyta. Poza tym płytka historia. Dużo celowego szokowania czytelnika obsceną. I co jeszcze? Zemsta białego Murzyna. Co to w ogóle ma być? Nawet jeżeli szokowanie miało tylko podnieść sprzedaż, to nie najlepiej świadczy o autorze. Czytałem jego trzy książki, ale każda pisana jest innym stylem, jakby trzy różne...

Główny bohater tej niepozornej książki - Lee Anderson, prowadzi księgarnię. Pewnego dnia przyłącza się do grupy młodych osób, których głównym celem w życiu są: imprezy zakrapiane sporą ilością alkoholu oraz orgie. Nasz Lee Anderson szybko zaaklimatyzuje się w nowym towarzystwie...

Tak można by opisać w skrócie to, o czym jest "Napluję na wasze groby". Podobno jest to kryminał. Właśnie dlatego dokończyłam tą książkę. Bo gdy w połowie lektury zauważyłam, że ta historia robi się coraz bardziej nudna, a dialogi (bądź monologi) stają się coraz bardziej o niczym, zaczęłam z tęsknotą w oczach szukać choć najmniejszych śladów tego wspomnianego kryminału.
A tak dobrze się zaczynało... Pierwsze rozdziały przeczytałam szybko, z przyjemnością i dużym zainteresowaniem. Wszystko zaczęło się psuć, gdy pojawiły się niejakie siostry Jean i Lou. Wtedy to na światło dzienne wyszedł grafomański styl autora. Nudne, irytujące i czasem nic nie wnoszące do akcji rozmowy obu dziewczyn z głównym bohaterem (szczególnie w drugiej połowie książki) potrafiły nieźle przyprawić o ból zębów.

Nie tylko dialogi są tu kiepsko napisane. Niekiedy także opisy sytuacji są tak ujęte, że nie wiem czy się śmiać, czy płakać:
Dla przykładu - moja irytacja "światłymi myślami" autora w szczególności sięgnęła zenitu gdy przeczytałam następujące słowa:

"Siedziała w fotelu i wyglądała jakby spała, kiepsko wyglądała lecz jak zwykle była dobrze ubrana."

oraz:

"Nagle doznał uczucia, że buick przyspiesza, gdyż zbliżał się do motoru, lecz nagle zrozumiał, że jest wprost przeciwnie, to Carter właśnie zwalniał."

Nie wiem czy to wina samego autora i taki był oryginalny zamysł, czy po prostu jest to złe tłumaczenie. Wiem tylko, że te i podobne stwierdzenia sprawiły, że dodatkowo jeszcze obniżyłam ocenę do poziomu książki słabej, choć sądziłam, że w ogólnym rozrachunku uznam ją chociaż za przeciętną.

Do lektury książki Borisa Vian'a przekonał mnie tajemniczy tytuł, pozytywne opinie oraz fakt, iż jest to czarny kryminał. W rezultacie okazało się, że dostałam przeciętną historię, w dodatku kiepsko napisaną. Na szczęście książka liczy sobie tylko 152 strony. Gdyby miała więcej, pewnie nie zniosłabym ani samego Lee Andersona ani jego uganiania się za kobietami.

Z mojej strony nie polecam. Mimo, że "Napluję na wasze groby" jest krótką książką, uważam że lepiej wykorzystać ten czas na bardziej wartościową historię.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2022/01/napluje-na-wasze-groby.html

Główny bohater tej niepozornej książki - Lee Anderson, prowadzi księgarnię. Pewnego dnia przyłącza się do grupy młodych osób, których głównym celem w życiu są: imprezy zakrapiane sporą ilością alkoholu oraz orgie. Nasz Lee Anderson szybko zaaklimatyzuje się w nowym towarzystwie...

Tak można by opisać w skrócie to, o czym jest "Napluję na wasze groby". Podobno jest to...