http://www.nieperfekcyjnie.pl/2014/07/i-nie-byo-juz-nikogo-agatha-christie.html

Przebywanie na wyspie odciętej od świata, w dodatku z zupełnie nieznanymi osobami, może być naprawdę frustrującym uczuciem. Tym bardziej kiedy wszyscy wiedzą, że w przeszłości dokonaliśmy czegoś okrutnego, o czym wolelibyśmy zapomnieć. Kiedy nagle okazuje się, że ktoś pragnie samodzielnie wymierzyć karę wszystkim po kolei...

Agatha Christie to angielska autorka znana głównie z kryminałów, w których zaczytują się ludzie pochodzący z różnorodnych zakątków świata. Od dawna pragnęłam poznać jej twórczość, jednak ciągle coś stawało mi na przeszkodzie. Kiedy blogerka Ewelina, znana większości jako Ejotek, dowiedziała się o tym, iż nie przeczytałam jeszcze żadnej powieści Królowej Kryminału, od razu postanowiła to zmienić, tworząc indywidualne wyzwanie czytelnicze - specjalnie dla mnie! Dodatkowo, aby wzmocnić moją motywację, Ewelinka uprzedziła, że muszę poznać pióro Christie do 16 sierpnia, czyli dnia, w którym wstąpię w związek małżeński. Wiedziałam, że muszę podjąć się tego wyzwania i jak najszybciej wywiązać się z obietnicy, dlatego sięgnęłam po jeden z najsłynniejszych kryminałów, czyli "I nie było już nikogo", znany także jako "Dziesięciu Murzynków".

Dziesięć osób, zupełnie różnych i nieznających się nawzajem, przybywa do rezydencji znajdującej się na Wyspie Żołnierzyków (natomiast we wcześniejszej wersji - Wyspie Murzynków). Większość gości została zaproszona tu przez tajemniczych państwa Owenów, których nikt nie zna osobiście, a dotąd żadna z tych osób nawet nie miała pojęcia o istnieniu owego małżeństwa. Wszyscy podchodzą do siebie z nieukrywaną rezerwą, ponieważ wydaje się, iż nikt nie ma pojęcia o tym, co ich czeka. Sytuacja pogarsza się, kiedy już na początku okazuje się, iż każdy z gości posiada tajemnicę, o której wolałby zapomnieć... Na domiar złego we wszystkich pokojach znajduje się tekst dziecięcego wierszyka, w którym każdy z bohaterów ginie - pozornie niewinna rymowanka zaczyna nabierać głębszego znaczenia, kiedy goście zaczynają umierać...

W końcu poznałam twórczość wychwalanej Agathy Christie, zaczynając od jednej z najpoczytniejszych pozycji. Na pewno sięgnę po inne książki jej autorstwa, jednak przyznam szczerze, że spodziewałam się czegoś bardziej zaskakującego. Tak naprawdę zakończenie nie wprawiło mnie w konsternację i nie przyprawiło o drżenie serca. Sama fabuła również nie zwaliła mnie z nóg, ponieważ jakiś czas temu czytałam "Zamieć śnieżną i woń migdałów" Camilli Läckberg, w której wydarzenia były całkiem podobne - oczywiście Agatha Christie pierwsza zrealizowała swój pomysł, a ja sięgnęłam po te książki w nieodpowiedniej kolejności. Niemniej na pewno niebawem rozejrzę się za kolejnym kryminałem Christie, jednak postaram się wybrać lekturę, która zaskoczy mnie zdecydowanie mocniej niż "I nie było już nikogo".

"I nie było już nikogo" to niedługi kryminał, który czyta się wręcz błyskawicznie. Pewnie niejeden czytelnik podczas czytania kryminałów Christie nieustannie zastanawia się, kto stoi za konkretną sprawą - w tym przypadku było tak również u mnie, aczkolwiek miałam cichą nadzieję, że jednak zakończenie wręcz wbije mnie w fotel. Szkoda, że nie mogłam tego odczuć, ponieważ zabrakło mi dreszczyku emocji, którego spodziewałabym się po takim dziele, a także iskierki zapalającej moją miłość do twórczości Królowej Kryminału. Jednak wierzę, że stanie się to przy następnej książce Christie.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2014/07/i-nie-byo-juz-nikogo-agatha-christie.html

Przebywanie na wyspie odciętej od świata, w dodatku z zupełnie nieznanymi osobami, może być naprawdę frustrującym uczuciem. Tym bardziej kiedy wszyscy wiedzą, że w przeszłości dokonaliśmy czegoś okrutnego, o czym wolelibyśmy zapomnieć. Kiedy nagle okazuje się, że ktoś pragnie samodzielnie...