Nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Tak po prostu.
Sześć części, każda pokaźnych rozmiarów i nawet nie wiem, kiedy przeczytałam je wszystkie.
Może nie będę jednak odnosić się do całej serii, bo to miejsce służy wyrażeniu opinii o konkretnej książce.

Zacznę może, jak zawsze, od tego, co mi się spodobało. Tutaj pewnie się powtórzę, bo znów zostałam zaskoczona rozwojem wydarzeń. Ale zobaczyłam także coś ponadto: wszelkie tajemnice były jakby bardziej złożone, powiązane ze sobą w nieoczywisty sposób, a wszystko, co wydawało mi się zbędne w poprzednich częściach, dopiero teraz nabrało pełnego sensu.
Co do samej tożsamości zabójcy Tatiany, można by bez większego trudu się jej domyślić, ale na pewno nie jest oczywista, a autorka w tej kwestii trzyma czytelnika w niepewności do samego końca, co potęguje wrażenia.
Akcja jest niewątpliwie wartka, nie można się nudzić i to chyba ona grała w "Ostatnim poświęceniu" najważniejszą, jak i najbardziej udaną, rolę.
Znalazłam także kilka ważnych myśli czy spostrzeżeń, z którymi najczęściej w pełni się zgadzałam.
Co w takim razie uznałam za słabsze strony? Rose. Po prostu niezbyt ją lubię, choć może niewiele osób podzieli taką opinię. Bywa irytująca i na zmianę albo egoistyczna, albo zapatrzona w Lissę, albo zapatrzona w Dymitra. Serce mi się krajało, kiedy czytałam, jak potraktowała niektóre osoby. Mimo wszystko, nie da się zaprzeczyć, ma także wiele pozytywnych cech - posiada poczucie humoru, odwagę i walczy o swoje do samego końca.
Co do gorzej przedstawiających się elementów w książce, zwróciły moją uwagę również możliwości wynikające z posiadania mocy ducha. Wcześniej były zrozumiałe, a teraz bardzo się skomplikowały, do tego stopnia, że moroj władający duchem mógł robić niemal wszystko - wskrzeszać, uzdrawiać, wzmacniać, maskować tożsamość, zaczarowywać przedmioty, podnosić coś bez dotykania tego, pojawiać się w cudzych snach (jeszcze z osobą towarzyszącą, jak się okazało), zmieniać u innych widzenie rzeczywistości itd., itd. No po prostu supermani! Niewiele pozostało rzeczy, których by nie potrafili. Tu wyczułam przesadę.
Oprócz tego, są też sprawy, które nie do końca zostały dopracowane, ale w sumie nie mają większego znaczenia.
Oprócz tego książka idealna powinna mieć idealny wstęp, idealne rozwinięcie i idealne zakończenie. Zabrakło tego ostatniego.
Może wydawało się trochę niekompletne, może zbyt oczywiste i szczęśliwe, może nawet banalne. Oczekiwałam po całych sześciu częściach ciągłych niespodzianek, czegoś lepszego, wyróżniającego tę ostatnią. Ale, należy przyznać, poprzeczkę postawiłam w tym aspekcie bardzo wysoko, i może stąd bierze się rozczarowanie.
W efekcie, mimo drobnych wad, które czasem się pojawiały, zapamiętam "Akademię wampirów" jako jedną z lepszych książkowych serii i chyba najlepszą z serii o wampirach. Chociaż wciąż czuję niedosyt i nie do końca dotarło do mnie, że to już koniec.

Nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Tak po prostu.
Sześć części, każda pokaźnych rozmiarów i nawet nie wiem, kiedy przeczytałam je wszystkie.
Może nie będę jednak odnosić się do całej serii, bo to miejsce służy wyrażeniu opinii o konkretnej książce.

Zacznę może, jak zawsze, od tego, co mi się spodobało. Tutaj pewnie się powtórzę, bo znów zostałam zaskoczona rozwojem...