Zdecydowałam się napisać opinię dopiero przy ostatniej części tej wspaniałej serii.
W tym momencie zakończyłam czytanie "Akademii wampirów" i wcale nie jest to dla mnie powód do radości!
Myślę, że będzie mi teraz trudno... że jak to nie dowiem się dzisiaj co u Dymitra i Rozy?
To była najdłuższa moja przygoda z bohaterami książki, ponieważ tutaj była to cała sześcioczęściowa seria, opisująca te same osoby. Choć nie uważam by trwało to szczególnie długo - kilka dni więcej niż miesiąc.
Nie wiem czy moje przywiązanie do Rozy i Dymitra miało związek właśnie z tym, że była to cała seria, ale nie sądzę by to miało duże znaczenie, ponieważ pokochałam ich już od pierwszej części.
To dziwne - tak przywiązać się do ludzi, których nawet nie ma. Ba! Do ŚWIATA, którego nawet nie ma! Szkoda, będę za nimi tęsknić. Ale to jest właśnie minus czytania książek i myślę, że pewne "ryzyko", na które przecież sami, dobrowolnie, się zgadzamy.
Wiem, że wiele osób może krytykować taki rodzaj książek, jednak ja go uwielbiam, bo znajduję w nim wiele rozrywki, a także zawsze staram się wyciągnąć naukę z każdej przeczytanej książki. Sądzę, że od Rose, ale także innych postaci, można się wiele nauczyć.
Szczerze mówiąc, wszystkie te książki nieco mi się "złączyły" w jedną całość i trudno mi wypowiedzieć się o każdej indywidualnie, być może gdybym przeczytała opis każdej z nich, to wtedy by mi się "rozjaśniło". W każdym razie chyba najtrudniejsza do przeczytania była dla mnie część piąta "W mocy ducha" i wolałam już czytać o Dymitrze-strzydze w części czwartej "Przysięga krwi", bo wtedy też był całkiem fajny, nie AŻ TAK, ale odrobinę!
Bardzo podobało mi się łączenie faktów w tych książkach. Wiele wątków wynikało z takich, wydawałoby się, błahych wcześniej sytuacji lub słów.
Uważam, że Pani Richelle Mead jest niezwykle pomysłowa i jest dla mnie absolutnie świetnym przykładem!
Jedyne co mogę jej zarzucić, to cóż - nie oszukujmy się - niektóre opisy były trochę ubogie i tak trudno było sobie to wszystko "do"wyobrazić/dopowiedzieć - mam na myśli głównie sytuacje Dymitr-Rose-...łóżko. :P Być może jestem przyzwyczajona do nieco bogatszych opisów, ponieważ przeczytałam już kilka książek o podobnej tematyce. Lub może faktycznie opisy te można by nieco ubarwić.
Co nie zmienia faktu, że kocham tę serię, kocham Rozę i Dymitra, ich przygody, przeżycia, uczucia.
Niektóre sytuacje mnie denerwowały, bo czasem naprawdę były denerwujące, a czasem były fantastycznie-trzymające-w-napięciu i zmieniające wiele spraw!
Mam nadzieję teraz na dwie rzeczy:
1) Że kiedyś wrócę do tej książki i nadal będę ich tak samo wielbić.
2) Że znajdę teraz bohaterów, którzy zapełnią właśnie powstałą pustkę!

PS I jeszcze jedno. Bardzo często ludzie mówią, że temat wampirów, sposób ich opisu... że to wszystko jest, mówiąc brzydko, "oklepane". Ale wiecie co? Ja wcale tak nie uważam.
Okej, prawdziwe "oklepanie" czułam czytając kolejne części "Strażników wieczności" (kocham "Kiedy nadciąga ciemność"), kiedy to każda następna wydawała mi się naprawdę bardzo podobna do poprzedniej. Może i wydarzenia były ciekawe, ale opis relacji? Prawie identyczny! Ale nie o tym...
Dla mnie każda taka książka, to zupełnie inna historia. Inne postacie, miejsca, inne życia. I myślę sobie, kurde, dlatego że ktoś tak mówi, to ja mam tego nie czytać lub mam także to krytykować? Nie! Ja to lubię i nie obchodzi mnie to czy ktoś mnie za to pochwali, czy mnie skrytykuje. Może kiedyś się znudzę, ale teraz? Nie zapowiada się na to, i nie mam zamiaru rezygnować z czegoś, co JA lubię, bo KOMUŚ się wydaje, że ma rację i lubi przyklejać "łatki".
Dla mnie tematy te nie są "oklepane" i, ach, byłabym szczęśliwa, gdyby udało mi się napisać książkę w takim stylu!

Zdecydowałam się napisać opinię dopiero przy ostatniej części tej wspaniałej serii.
W tym momencie zakończyłam czytanie "Akademii wampirów" i wcale nie jest to dla mnie powód do radości!
Myślę, że będzie mi teraz trudno... że jak to nie dowiem się dzisiaj co u Dymitra i Rozy?
To była najdłuższa moja przygoda z bohaterami książki, ponieważ tutaj była to cała...