Moja recenzja pierwszej części "Psychozy" znajduje się pod linkiem: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/29387/psychoza/opinia/12568550#opinia1256855... , tak też w tym miejscu, chciałabym napisać parę słów na temat "Psychozy II".

O ile widziałam ekranizację pierwszej książki o Normanie Batesie, tak jej kontynuacja była dla mnie jedną, wielką zagadką. Zastanawiałam się, co też się z Normanem stało, jak przebiegało jego leczenie, czy udało mu się wyrwać ze szponów własnej podświadomości.
W "Psychozie II" Rober Bloch przenosi swoich czytelników parę lat w przyszłość, gdzie Norman, znajdujący się w szpitalu psychiatrycznym wydaje się być w całkiem niezłej formie zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Żyje on sobie spokojnie w tym miejscu odgrodzonym od świata metalowymi kratami i marzy tylko i wyłącznie o wolności. Wie, co zrobił, kim się stawał, co stało się z jego domem. Mimo wszystko, nie uważa się za szaleńca, pragnie wieść normalne życie.
I wtedy, najnormalniejszego, szarego, deszczowego dnia Normana odwiedza siostra zakonna, która niesie ze sobą boskie przesłanie.
Akcja rozkręca się na nowo. Ale co się działo po tej wizycie, pozostawiam Wam, potencjalni czytelnicy.

O ile magia "Psychozy" polegała na tym, że biedny Norman stłamszony był przez napierającą i wykreowaną przez niego osobę własnej matki, o tyle w drugiej części, staje się on (niestety) zwyczajnym, czarnym charakterem, żądnym zemsty.
Ubolewałam nad tym długo. Na prawdę, bardzo podoba mi się pisarski styl Blocha, jednak zarzucić mu muszę brak "dialogów wewnętrznych" wykreowanych przez niego postaci. Przez całą książkę śledzimy ich myśli, tok postępowania, jednak brakuje tam tej schizofrenicznej, charakterystycznej dla zaburzeń Normana części. Przez większą część książki, odnosimy wrażenie, że bohaterowie są normalnymi, zdrowymi psychicznie ludźmi. A tak nie jest. O ich problemach dowiadujemy się dopiero na końcu lub z pobocznych dialogów. Bardzo brakuje monologów wskazujących na jakiekolwiek rozdwojenie osobowości lub postępującą chorobę psychiczną.
Mimo wszystko, akcja pędzi i wzbudza w czytelnikach coraz większy niepokój. Na początku byłam zirytowana dialogami gwiazd filmowych i reżyserów, ponieważ nieznacznie stopowały akcję, a ja głodna postaci Normana, czekałam na jego demaskację. Z kolejnymi stronami polubiłam jednak wszystkich, kręcących się w koło reżyserów, aktorów, scenarzystów i producentów, którzy suma summarum, nie byli tymi samymi postaciami, za które uważał je czytelnik.

Ile Normana jest w "Psychozie II"? Niestety mało. Śledzimy jego postępowania przez pierwsze strony, by potem dowiadywać się o jego poczynaniach z gazet lub rozmów między bohaterami. Norman nie jest już biednym psycholem, który nie wiedział co robi. W oczach postaci Blocha urasta do osoby mordercy wypaćkanego krwią, który pozostawia po sobie tylko chaos. Bardzo żałowałam, że ta lubiana przeze mnie postać, została w "Psychozie II" właśnie tak przedstawiona.

Wszystkie drobne potknięcia wynagradza nam jednak finał, podczas którego okazuje się, że wrogowie i psychopaci znajdują się bliżej, niż ktokolwiek by podejrzewał. Robert Bloch pokazuje, że psychoza może pochłonąć każdego bez reszty, a potencjalni Normanowie chodzą sobie spokojnie po ulicach. Koniec bardzo niepokojący, zostawiający czytelników z opuszczoną szczęką, zmuszonych podwyższyć ogólną ocenę książki, przynajmniej o dwie gwiazdki.

Moja recenzja pierwszej części "Psychozy" znajduje się pod linkiem: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/29387/psychoza/opinia/12568550#opinia1256855... , tak też w tym miejscu, chciałabym napisać parę słów na temat "Psychozy II".

O ile widziałam ekranizację pierwszej książki o Normanie Batesie, tak jej kontynuacja była dla mnie jedną, wielką zagadką. Zastanawiałam się, co też...