Zaczęłam z lekkim niesmakiem; oto bowiem kobieta, dziennikarka, obywatelka Niemiec wraca po 40-stu latach do swojej "pierwszej" ojczyzny Turcji i nie pozostawia na niej suchej nitki. Jakim prawem jest tak surowa? Te pytania trapiły mnie jednak tylko chwilę, bo zaraz później uświadomiłam sobie, że tylko w ten sposób tj. wracając do "pierwszej" ojczyzny po latach, autorka, dziennikarka, kobieta obyta w świecie i od czterdziestu lat obywatelka zachodniego kraju, jest w stanie tak obiektywnie ocenić stan w jakim Turcja się znajduje. A znajduje się na dziejowym zakręcie - chce do Unii, ale jakich by nie użyć argumentów za, Turcja do Unii nie pasuje.Turcja to kraj kontrastów - chce być postrzegana jako państwo nowoczesne, postępowe, rozwijające się, ale rząd nie zadaje sobie najmniejszego trudu podjęcia wyzwania wprowadzania zmian. Tragiczna jest tam sytuacja kobiet, a kraj ten przymyka oko na honorowe zabójstwa, mimo iż wprowadzono ustawę która oficjalnie zabrania tego typu praktyk, a sprawców nakazuje karać(sic!). Turcy cierpią też na "zbiorową amnezję" jeśli chodzi o temat rzezi Ormian, wypędzeń Greków i nie chcą zająć się nierozwiązywalnym "problemem kurdyjskim". Policja nierzadko na własną rękę wymierza sprawiedliwość.
Turcja to kraj w którym obecnie, mimo spuścizny Ataturka, polityka i religia znów się łączą. I choć paradoksalnie Turcy uwielbiają swojego "ojca", który zakończył epokę Imperium Osmańskiego zrewolucjonizował życie społeczne, religijne i polityczne, to jednak w narodzie gdzieś tam wciąż tli się duch fundamentalistyczny.
Dla mnie to gorzka, prawdziwa i raczej przygnębiająca lektura, bo tej tytułowej słodyczy jest w niej jak na lekarstwo, właściwie przejawia się tylko w sentymentalnych refleksjach autorki na temat kuchni tureckiej i nierozerwalnie z nią związanych słodkich deserów.
Przy czytaniu reportaży często uświadamiam sobie, że tak naprawdę w świecie niewiele się zmienia, ludzka mentalność, przekonania i uwstecznienie w pewnych strefach i sferach nie ulegają poprawie mimo tego, że czas pędzi do przodu, a państwa mają aspiracje łączenia się w różne postępowe i prestiżowe konstelacje. Warto dodać, że autorka nie daje jednoznacznie odczuć czy bardziej czuje się Turczynką czy Niemką i to też jest na plus dla książki.

Zaczęłam z lekkim niesmakiem; oto bowiem kobieta, dziennikarka, obywatelka Niemiec wraca po 40-stu latach do swojej "pierwszej" ojczyzny Turcji i nie pozostawia na niej suchej nitki. Jakim prawem jest tak surowa? Te pytania trapiły mnie jednak tylko chwilę, bo zaraz później uświadomiłam sobie, że tylko w ten sposób tj. wracając do "pierwszej" ojczyzny po latach, autorka,...