Centralna opowieść w balzakowskiej trylogii o wdzięcznym tytule "Stracone złudzenia" jest jednym z najjaśniejszych gwiazd na firmamencie francuskiego realisty. Choć początkowe strony, ani tym bardziej nudnawa uwertura ("Dwaj poeci") nie zapowiadają wielkich uniesień literackich, to już po kilkudziesięciu minutach czytania łatwo dostrzec potencjał wybijający się spośród szeregów liter.
"Wielki człowiek z prowincji w Paryżu" nie jest dziełem skończonym. Jest za to studium pisarza na temat XIX-wiecznego środowiska literackiego, dziennikarskiego i artystycznego o istotnych detalach autobiograficznych, które nadają powieści szlachetnie obiektywne rysy. Cieszy wierne odwzorowanie realiów, pieczołowicie przedstawione perypetie początkujących karierowiczów, których symbolicznym reprezentantem staje się Lucjan, a także filozoficzne czy mentorskie dywagacje narratora. Mogą czasem irytować i odrzucać, bo niemiłosiernie spowalniają tempo akcji i rozbijają wartość strumienia fabuły, ale wydają się konieczne. Dzięki nim nie jest to czcza opowieść i tępawe odtwórstwo rzeczywistości, jak często bywa u innych pisarzy epoki, lecz ponadczasowa pozycja o wartości nie do przecenienia dla każdego młodego człowieka wchodzącego w świat nieporównywalnie większy i głębszy od znanego mu krajobrazu lat dziecięcych.

Centralna opowieść w balzakowskiej trylogii o wdzięcznym tytule "Stracone złudzenia" jest jednym z najjaśniejszych gwiazd na firmamencie francuskiego realisty. Choć początkowe strony, ani tym bardziej nudnawa uwertura ("Dwaj poeci") nie zapowiadają wielkich uniesień literackich, to już po kilkudziesięciu minutach czytania łatwo dostrzec potencjał wybijający się spośród...