"Przynęta" trafiła w moje ręce przypadkowo, gdy w miejskiej bibliotece zgarnęłam wszystkie nowości wyłożone akurat przez bibliotekarkę.
Nie jestem pazerna, ale gdy staję w bibliotece przed półką z nowymi zakupami, rodzą się we mnie okropne instynkty - od razu zachłannie ściągam wszystko, co wpadnie mi w oko, jeszcze zanim oddam przeczytane książki.
Nie wiem, czy to powszechna cecha moli książkowych, ale są przecież gorsze wady...:)

Powieść Somozy wypożyczyłam bardziej z myślą o starszym synu niż o sobie, gdyż nie przepadam za thrillerami. Gdy jednak zaczęłam w domu czytać, nie mogłam się oderwać od lektury.
Fabuła obfituje w wiele zaskakujących zdarzeń i postaci, a autor z wielką finezją zaskakuje czytelnika, budując przy tym napięcie, które sprawia, że niecierpliwie czeka się na rozwiązanie zagadki. I gdy wydaje nam się, że już wszystko wiemy, okazuje się, że jesteśmy w błędzie, bo czekają na nas kolejne tajemnice i zwroty akcji.

Ciekawy jest pomysł pokazania świata ludzkich odczuć jako systemu opartego na logice i matematyce, dającego się przewidzieć, zaprogramować i sterować. Przyznam, że początkowo nie byłam przekonana do tej koncepcji jako walki z przestępczością - wydała mi się niejasna i przekombinowana. Jednak w miarę rozwoju zdarzeń, gdy autor stopniowo odsłania mechanizmy działania żywych przynęt, ich burzliwe przeżycia, dylematy moralne i związki z dramatami Szekspira, byłam coraz bardziej zaintrygowana.

Nie wiem, co by powiedział autor "Hamleta", gdyby usłyszał, w jaki sposób pan Somoza odwołał się do jego dzieł; ja byłam zdumiona i zaciekawiona, chociaż niektóre powiązania wydały mi się mocno naciągane.

Mimo tylu plusów, które wymieniłam. wystawiam powieści jedynie ocenę bardzo dobrą, gdyż - jak dla mnie - fabuła jest zbyt drastyczna. Przyznam, że trudno było mi przebrnąć przez długie sceny tortur, epatujących niewyobrażalnym okrucieństwem.

Książka nie jest jednak tylko brutalną historią o walce z przestępczością przy pomocy nietypowych metod. To także utwór posiadający drugie dno; odkrywamy je jednak dopiero pod koniec, gdy na jaw wychodzą najbardziej szokujące tajemnice speców od kryminalistyki.

"Przynęta" trafiła w moje ręce przypadkowo, gdy w miejskiej bibliotece zgarnęłam wszystkie nowości wyłożone akurat przez bibliotekarkę.
Nie jestem pazerna, ale gdy staję w bibliotece przed półką z nowymi zakupami, rodzą się we mnie okropne instynkty - od razu zachłannie ściągam wszystko, co wpadnie mi w oko, jeszcze zanim oddam przeczytane książki.
Nie wiem, czy to...