Diana Blanco jest jedną z najlepszych „przynęt” madryckiej policji. Opierając się na sztukach Szekspira, naukowcy stworzyli nowy projekt. Określona kombinacja gestów i min może przyciągnąć uwagę przestępcy i pomóc w jego schwytaniu – osoby szkolone w tym celu nazywa się właśnie „przynętami”. Diana uchodzi za najlepszą w swoim fachu, szkolona bowiem była przez prawdziwego mistrza w tej dziedzinie. Teraz stoi jednak przed wyjątkowo trudnym wyzwaniem – ma pomóc w złapaniu jednego z najbardziej okrutnych morderców, Widza.

Somoza opiera „Przynętę” na pomyśle oryginalnym, ale też nieco kontrowersyjnym – według koncepcji przedstawionej w thrillerze, każdy człowiek jest podatny na manipulację „przynęt”. Ludzi różnią od siebie jedynie słabości, którym ulegają a które można zaklasyfikować dzięki sztukom Szekspira. „Przynęta” nie jest pierwszą – ani też zapewne ostatnią – powieścią, wykorzystującą motyw tajnego szyfru ukrytego w sztukach angielskiego dramatopisarza, po raz pierwszy jednak łączy się Szekspira z technikami ocierającymi się o hipnozę i programowanie neurolingwistyczne. Niestety, potencjał tego pomysłu nie został w pełni wykorzystany, samego Szekspira jest bowiem w thrillerze bardzo niewiele. Nasuwa to podejrzenie, iż autor nie chce przedstawić szczegółów techniki, na której oparł całą koncepcję powieści, gdyż nie jest ona w pełni dopracowana. Niektóre wyjaśnienia dotyczące przynęt i masek wydają się dość mętne, Somoza stara się to jednak nadrobić dużą ilością nagłych zwrotów akcji i tempem fabularnym, kojarzącym się chwilami z filmami sensacyjnymi.

Te ostatnie kwestie dotyczą jednakże końcowych partii powieści. Pierwsze rozdziały skupiają się głównie na postaci Diany i jej problemach – konflikcie z siostrą, która również marzy o karierze „przynęty”, kłopotach uczuciowych i – przede wszystkim – ogromnym obciążeniu psychicznym, towarzyszącym pracy w takim właśnie charakterze. Samej akcji jest tu stosunkowo niewiele. Początek „Przynęty” może się niestety okazać dla czytelnika nieco przytłaczający, tym bardziej, że Somoza skrzętnie unika objaśniania techniki uwodzenia za pomocą „przynęt”, odsłaniając pewne tajemnice dopiero w dalszych partiach fabuły. Stopniowo akcja nabiera jednak tempa, pod koniec zaskakując czytelnika niemal na każdym kroku.

„Przynęta” na tle innych thrillerów wypada świeżo i oryginalnie. Sama postać mordercy – Widza – jest jedną z najciekawszych kreacji psychopatycznych morderców.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz