Pierwszą książką Jamesa Pattersona, którą przeczytałam, była chyba "Gra w kotka i myszkę". Spodobała mi się, więc zaczęłam szukać informacji o jego innych książkach. "Pocztówkowi zabójcy" od razu rzucili mi się w oczy - intrygujący tytuł i krótka nota wystarczyły, żeby ta pozycja wylądowała na mojej liście "Koniecznie muszę to przeczytać". Miałam jednak pecha, bo moja biblioteka miała tylko jedno wydanie, na które przez długi, długi czas nie mogłam trafić. Aż w końcu, po chyba 2 czy nawet 3 latach, udało się. Nic więc dziwnego, że od razu zabrałam się za czytanie. I cóż, po takim czasie oczekiwania, spodziewałam się czegoś więcej. Książka jest napisana stylem typowym dla Pattersona - krótkie rozdziały, których liczba grubo przekracza 100 spowodowały, że nawet się nie zorientowałam, kiedy skończyłam czytać. Ale i Liza Marklund dodała coś od siebie - coś, czego w cyklu Pattersona o Alexie Crossie od pewnego czasu mi brakuje. Wydaje mi się, że bohaterowie są lepiej stworzeni, dialogi nie są sztuczne (choć tu akurat może nie chodzić o autorów, ale bardziej tłumaczy) i przegadane. Sama intryga jednak mnie nie przekonała. Zakończenia zaczęłam domyślać się gdzieś w połowie lektury - a lubię być zaskoczona w ostatniej chwili, więc w mojej ocenie książka trochę straciła.
Podsumowując: przyjemna lektura, na jesienne wieczory w sam raz. Jednak nic więcej niż "dobra" nie mogę jej dać.

Pierwszą książką Jamesa Pattersona, którą przeczytałam, była chyba "Gra w kotka i myszkę". Spodobała mi się, więc zaczęłam szukać informacji o jego innych książkach. "Pocztówkowi zabójcy" od razu rzucili mi się w oczy - intrygujący tytuł i krótka nota wystarczyły, żeby ta pozycja wylądowała na mojej liście "Koniecznie muszę to przeczytać". Miałam jednak pecha, bo moja...