Można, można inteligentna gra autora ze swoimi odbiorcami, wyświetlająca naturalną szarą rzeczywistość. Trzeba troszeczkę wysilić się by odebrać komunikat wysłany przez poetę.

Można, można inteligentna gra autora ze swoimi odbiorcami, wyświetlająca naturalną szarą rzeczywistość. Trzeba troszeczkę wysilić się by odebrać komunikat wysłany przez poetę.

Wybitna rzecz. Barańczak wychwytuje nawet najmniejszy fałsz z języka potocznego, języka propagandy i mediów, tworząc autorską, bezczelną i szczerą wypowiedź. Zaryzykuję tezę, że mamy tutaj podwaliny nie tylko dla niemal całej polskiej poezji współczesnej, ale też dla, ot choćby, "Dnia świra" Marka Koterskiego.

Wybitna rzecz. Barańczak wychwytuje nawet najmniejszy fałsz z języka potocznego, języka propagandy i mediów, tworząc autorską, bezczelną i szczerą wypowiedź. Zaryzykuję tezę, że mamy tutaj podwaliny nie tylko dla niemal całej polskiej poezji współczesnej, ale też dla, ot choćby, "Dnia świra" Marka Koterskiego.

Poezja Barańczaka z "Tryptyku z betonu, zmęczenia i śniegu" wspomina o dramatach codzienności. Codzienności głęboko upodlonej.

Barańczak - do momentu wyjazdu z kraju poeta wybitnie miejski, od początku twórczości zrośnięty z dużym miastem, koncentrujący się na tym, co pozornie najbliższe. Jego przestrzeń to osiedla z wielkiej płyty, zimowa szarość, zatłoczony autobus, kolejka w sklepie.
W takim pejzażu rozgrywa się dramat człowieka. Ciasnota, brak miejsca i nieprzystawalność do rzeczywistości znamionują kreację bohaterów uwięzionych w kleszczach nie swoich mieszkań, wywołując poczucie beznadziejności losu i swoistej fatalności.

Barańczak tworzy obraz człowieka zagubionego w wielkim betonowym świecie. Obraz przerażającego, pustego blokowiska. Przerażająco pustego życia.
Gorzka ironia przebijająca z utworów odzwierciedla smutek, osaczenie i osamotnienie. Mieszkania dają tylko pozorne poczucie własności i bezpieczeństwa, ale nie zabezpieczają przed chaosem egzystencji, przed bezdomnością polegającą na zatraceniu własnej tożsamości i kompletnym braku anonimowości. Nie zabezpieczają przed bezdomnością wypływającą z rozdźwięku pomiędzy pragnieniem pojednania z miejscem pobytu i kompletną niemożnością oswojenia nie swojej przestrzeni.

Wszystko to zamyka się w granicach czterech ścian bólu, pustego mieszkania, pustego blokowiska, pustych półek w sklepie spożywczym, stając się przylądkiem beznadziejnym, gdzie rządzi beton, sklejka i dykta oraz pycha brzydoty z jej przeświadczeniem o własnej nieprzemijalności.

Z materii, na pierwszy rzut oka, okolicznościowej, wyłaniają się problemy natury egzystencjalnej.
Sceneria świata przedstawionego oczywiście lokalizuje "akcję" liryczną, ale ta jej funkcja z pewnością nie jest najważniejsza. Sceneria przede wszystkim służy za wykładnik postawy człowieka względem otaczającego go świata. Świata, w którym nie potrafi się odnaleźć. Przestrzeń prywatna nie jest do końca własna ani bezpieczna (co trafnie komentuje tytuł cyklu "Kątem u siebie" – definiujący przejściowy status sublokatora). Jest to przestrzeń wyobcowana a zarazem osaczająca. Tak samo osaczająca, jak osaczająca jest betonowa samotność...

[http://papieros-w-filizance.blogspot.com/2011/12/tryptyku-z-betonu-zmeczenia-i-sniegu.html]

Poezja Barańczaka z "Tryptyku z betonu, zmęczenia i śniegu" wspomina o dramatach codzienności. Codzienności głęboko upodlonej.

Barańczak - do momentu wyjazdu z kraju poeta wybitnie miejski, od początku twórczości zrośnięty z dużym miastem, koncentrujący się na tym, co pozornie najbliższe. Jego przestrzeń to osiedla z wielkiej płyty, zimowa szarość, zatłoczony autobus,...