Wiersze zebrane z pierwszych czterech tomów Mirona Białoszewskiego. Część pierwsza (tom "Obroty rzeczy") to istnie "nieprzecedzona w bogactwie" -- szczegółów dawnej kultury, literatury, architektury -- "łyżka durszlakowa". A przecież już wtedy pełna akcentów stawianych na własną modłę i swój (własno-uniwersalny) wymiar subiektywizmu:

"Nie zaśpiewali Eklezjasty.
Marność jest dla wybranych.
Wybranych jest mało.
Albowiem -- wybiera
każdy --
sam siebie".

Widać tu analogię z książką filozoficzną Andrzeja Falkiewicza "Istnienie i metafora": podobne odejście od metafizyki i fizyki w stronę "subiektywnych widnokręgów" jako zasady bytu. Z kolei pewność osiągnięta u Mirona na drodze utraty własnego miejsca:

"Noszę sobą
jakieś swoje własne
miejsce.
Kiedy je stracę,
to znaczy, że mnie nie ma.
__ __ __
Nie ma mnie,
więc nie wątpię".

współgra z przemyśleniem Falkiewicza, iż "[k]łopot z moim istnieniem -- ten podnoszony już językowy i myślowy kłopot -- zaczyna się dopiero wtedy, gdy zasadę tę zachcę w sobie umiejscowić. Gdzież bowiem znajduje się moje >>ja<<, będące jej nosicielem?" Marzy mi się obszerniejsze zbadanie "korespondencji" wierszy Białoszewskiego i filozoficznych tez Falkiewicza; może jak ogarnę (ogarnę?) "makroandros" (nazwa ukuta przez Falkiewicza -- analogicznie do "mikroświata" jako człowieka -- na określenie świata jako "człowieka w skali makro") stworzony przez jednego i drugiego. ;)

Wiersze zebrane z pierwszych czterech tomów Mirona Białoszewskiego. Część pierwsza (tom "Obroty rzeczy") to istnie "nieprzecedzona w bogactwie" -- szczegółów dawnej kultury, literatury, architektury -- "łyżka durszlakowa". A przecież już wtedy pełna akcentów stawianych na własną modłę i swój (własno-uniwersalny) wymiar subiektywizmu:

"Nie zaśpiewali Eklezjasty.
Marność...

Myślę, że coś jest w określeniu Białoszewskiego jako poetę osobnego.
Autor skupia się na tematyce codziennej, tzw. nieliterackiej, tworząc przy tym bardzo intrygującą i wyrazistą poezję. Moja rada dla osób, które chcą zapoznać się z tymi wierszami - przeczytajcie je po kilka razy i nie zniechęcajcie się, jeśli uznacie niektóre utwory za jakiś bełkot. Pamiętajcie, że Białoszewski jest jedyny w swoim rodzaju i wiedział, co pisze;-)

Myślę, że coś jest w określeniu Białoszewskiego jako poetę osobnego.
Autor skupia się na tematyce codziennej, tzw. nieliterackiej, tworząc przy tym bardzo intrygującą i wyrazistą poezję. Moja rada dla osób, które chcą zapoznać się z tymi wierszami - przeczytajcie je po kilka razy i nie zniechęcajcie się, jeśli uznacie niektóre utwory za jakiś bełkot. Pamiętajcie, że...

Miron trafia we mnie każdym słowem, a brakiem go - dobija. Niezwykłe wyczucie języka, który ma to do siebie, że dopowiada niepotrzebne rzeczy albo wykoślawia zamiary. Białoszewski panuje nad tą materią w sposób niedościgniony. Imponująca redukcja formalna wymuszająca wydobywanie treści z iskrzenia pomiędzy wyrazami. Istne krzesanie sensu!
Zgłupiałem po tych ponad 400 stronach: zazdrościłem, śmiałem na głos... cyrk.

Zaniżam ocenę, bo nie wiem co mnie czeka w kolejnych zbiorach.

Miron trafia we mnie każdym słowem, a brakiem go - dobija. Niezwykłe wyczucie języka, który ma to do siebie, że dopowiada niepotrzebne rzeczy albo wykoślawia zamiary. Białoszewski panuje nad tą materią w sposób niedościgniony. Imponująca redukcja formalna wymuszająca wydobywanie treści z iskrzenia pomiędzy wyrazami. Istne krzesanie sensu!
Zgłupiałem po tych ponad 400...