O wizji świata autora dowiadujemy się już na początku - jeśli zobaczy zielone światło to owszem, może to być zwykły błędny ognik, ale on preferuje opcję, że jest to łuna wytwarzana przez tajemniczy pojazd napędzany tajemną siłą stworzony przez tajemną rasę z podziemi. Do tego uważa, że jeśli nie można jednoznacznie udowodnić, że coś jest kłamstwem, to jest to prawdą, choćby nie wiem, jak absurdalne to było, a halo - udowadnia się, że coś JEST, a nie że czegoś NIE MA. To tak jakbym powiedziała, że jest na ziemi kamyk, co po dotknięciu go daje niewidzialność i kazała niedowiarkom sprawdzić wszystkie kamienie na Ziemi.

Początkowo podaje sporo fajnych mitów i legend, ale potem tak sie zapala w opisach biografii swoich idoli, że myli podstawowe fakty. Henry'ego Olcott'a nazywa "starym pułkownikiem" a Helenę Bławatską "młodą dziewczyną", tylko chyba zapomniał, że "stary pułkownik" był o rok młodszy od tej "młodej dziewczyny"...

Przeczytałam 3 rozdziały i mam dość, bo jeszcze mi się jakiś misz masz w głowie zrobi.

O wizji świata autora dowiadujemy się już na początku - jeśli zobaczy zielone światło to owszem, może to być zwykły błędny ognik, ale on preferuje opcję, że jest to łuna wytwarzana przez tajemniczy pojazd napędzany tajemną siłą stworzony przez tajemną rasę z podziemi. Do tego uważa, że jeśli nie można jednoznacznie udowodnić, że coś jest kłamstwem, to jest to prawdą, choćby...