Dzienniki Nałkowskiej zawsze czyta mi się z przyjemnością, podobnie jak zapiski Dąbrowskiej. Ten tom jednak zrobił na mnie mniejsze wrażenie niż dziennik pisany podczas drugiej wojny światowej. Może dlatego, że tu Nałkowska bardzo skupia się na swoim drugim małżeństwie, co czasem wydaje się nużące, zwłaszcza przy powtarzalności pewnych sytuacji, zarówno z okresu szczęścia, jak i późniejszego znudzenia oraz irytacji spowodowanych trudnym charakterem małżonka.
Podobnie rzecz ma się z częstym utyskiwaniem i narzekaniem na stan zdrowia.

Najbardziej zainteresowały mnie fragmenty dotyczące życia literackiego i artystycznego dwudziestolecia. Autorka zajmująco, nieraz dowcipnie albo kąśliwie pisze o koleżankach i kolegach po piórze.
Ciekawe są też zapiski z podróży po południowej Europie, gdzie Nałkowska była wraz z matką.

Tak jak w przypadku innych tomów dzienników, tak i tutaj pisarka zdradza różne szczegóły związane z genezą jej książek. Mamy niecodzienną okazję dowiedzieć się, które z powieści czy opowiadań tworzyła z pasją, które tylko dla pieniędzy i z niechęcią, z których była zadowolona.

Ten tom to również rodzaj kroniki ukazującej przemiany społeczne i polityczne w II Rzeczpospolitej. Mimo iż tematyka ta nie wysuwa się na plan pierwszy, można znaleźć sporo wartych uwagi fragmentów, wśród których nie brak ponadczasowych i nawet dziś szczególnie aktualnych przemyśleń, na przykład na temat udziału Polaków w wyborach parlamentarnych i posłów.

Polecam nie tylko miłośnikom twórczości Nałkowskiej, literatury faktu i dwudziestolecia międzywojennego.

Dzienniki Nałkowskiej zawsze czyta mi się z przyjemnością, podobnie jak zapiski Dąbrowskiej. Ten tom jednak zrobił na mnie mniejsze wrażenie niż dziennik pisany podczas drugiej wojny światowej. Może dlatego, że tu Nałkowska bardzo skupia się na swoim drugim małżeństwie, co czasem wydaje się nużące, zwłaszcza przy powtarzalności pewnych sytuacji, zarówno z okresu szczęścia,...

W zasadzie całość tej części dzienników dotyczy mniej lub bardziej relacji małżeńskich autorki z Jurem-Gorzechowskim. Mało się dowiedziałem o tym co się działo w Polsce ale za to sam obraz tego jak kobieta była zależna od mężczyzny w tamtych czasach jest wart posłuchania.

[Audiobook, czyta Blanka Kutyłowska, ponad 9 godzin]

W zasadzie całość tej części dzienników dotyczy mniej lub bardziej relacji małżeńskich autorki z Jurem-Gorzechowskim. Mało się dowiedziałem o tym co się działo w Polsce ale za to sam obraz tego jak kobieta była zależna od mężczyzny w tamtych czasach jest wart posłuchania.

[Audiobook, czyta Blanka Kutyłowska, ponad 9 godzin]

Jakoś mi nie leżały. Chyba forma pamiętników mi nie odpowiada... Nudziły mnie jak mops.

Jakoś mi nie leżały. Chyba forma pamiętników mi nie odpowiada... Nudziły mnie jak mops.

Typowa kobieta trwoniąca intelekt

Typowa kobieta trwoniąca intelekt

Cóż, te dzienniki mocno nadwyrężyły moją pasję czytania. Są takie książki, które, pomimo, że dobre, zniechęcają i spustaszają. Tak właśnie miałam z tą pozycją. Nałkowska to jedna z moich ulubionych kobiecych autorek. Jej młode utwory zachwycają subtelnością, szczegółowym przeglądem duszy, ironią. Jednak po lekturze "Dzienników" miałam nieodparte wrażenie, że Nałkowska-pisarka i Nałkowska-osoba, to dwie różne postaci. Być może zbyt surowo oceniam niespełna dwudziestokilkuletnią kobietę która , jak każda z nas, w prywatnych zapiskach porusza prawie wyłącznie kwestie własnych zauroczeń i ewentualnie chorób. Poszczególne wpisy to lista lektur i mężczyzn. Niewyjaśnionych wątków jest tak wiele, że bez dokładnej znajomości biografii Nałkowskiej, stają się one puste i nudne.
Znalazło się w "Dziennikach" kilka "ładnych myśli", ale to nie rekompensuje ogólnej monotonii. Może po prostu po ukochanej Nałkowskiej spodziewałam się czegoś więcej niż tylko na przemian kokieteryjnych i depresyjnych westchnień. I to już moja sprawa.

Cóż, te dzienniki mocno nadwyrężyły moją pasję czytania. Są takie książki, które, pomimo, że dobre, zniechęcają i spustaszają. Tak właśnie miałam z tą pozycją. Nałkowska to jedna z moich ulubionych kobiecych autorek. Jej młode utwory zachwycają subtelnością, szczegółowym przeglądem duszy, ironią. Jednak po lekturze "Dzienników" miałam nieodparte wrażenie, że...