Damian jest zamkniętym w sobie pisarze, wyalienowanym, odciętym od ludzi, samotnym człowiekiem. Cierpi na różnego rodzaju zaburzenia i paranoje, jest neurotykiem. Żyje w swoim ściśle określonym, zharmonizowanym świecie. Osobowość drugiego bohatera Rafała jest o 180 stopni inna, jest królem życia, imprezowiczem. Lubi dobrą zabawę, alkohol, ostre bijatyki. Jest lekkoduchem i hulaką ale także chłopakiem inteligentnym, zdającym sobie sprawę z jakości swojego życia. Nie ma stałej pracy, dorabia dzięki różnym drobnym zajęciom. Prawda, że dwie skrajnie różniące się postacie? Jednak łączy je o wiele więcej niż można to sobie wyobrazić. Jedynym punktem wspólnym, elementem zaczepienia jest tajemnicza biała chata, znajdująca się pośrodku lasu , na jakimś uboczu. A w niej uzdrowiciel który daje i zabiera, ulecza i rani, fascynuje i przeraża.
Dziwna – jest to pierwsze słowo które przychodzi mi do głowy gdy chcę opisać tę książkę, następne to intrygująca, zastanawiająca, wciągająca, skomplikowana. Dawno nie czytałam tak niejasnej a jednocześnie spójnej książki. Dwóch różnych bohaterów, dwie różne stylistyki. Już pierwsze dwa rozdziały pokazują jak różnią się między sobą głowni bohaterowie. Rozdziały zatytułowane są WDECH i WYDECH . Narracja jest pierwszoosobowa, Damian opisuje swoje życie krótkimi zdaniami, napełnionymi niepokojem, strachem. Często w jego opowieści pojawiają się zdania urwane, pytające. Przekładamy kartkę zaczynamy czytać rozdział WYDECH, opis Rafała i oczy wychodzą nam z orbit. Zupełnie inny język, zupełnie inna stylistyka. Zdania pełne wulgaryzmów, młodzieżowy slang, nadużywanie słowa dżiiiz .
Fabuła zaciekawia prawie od pierwszej strony, dzięki wielu zagadkowym wydarzeniom, z niecierpliwością i zainteresowaniem przekładałam kolejne kartki by dowiedzieć się co się wydarzy, jak zakończy się ta książka. Jeśli chodzi o wspomnianą przeze mnie wcześniej ,,dziwność” tej książki to działa ona niewątpliwie na plus. Po jej skończeniu długo zastanawiałam się nad opowiedzianą historią, musiałam sobie wszystko w głowie poukładać. Minusem ,,Punkt wyjścia” jest zakończenie, zupełnie do mnie nie przemawia, mimo że rozumiem sens ostatniego rozdziału, po prostu mi się nie podoba. Ale o tym sza… musicie sami przeczytać i wysnuć swoje wnioski.
Ta książka bardzo się wyróżnia na tle ostatnio czytanych przeze mnie. Z jednej strony zaciekawia, przedstawia interesującą fabułę, zróżnicowanych bohaterów, daje do myślenia. A z drugiej( nie tylko wspomniane zakończenie) zniesmacza niektórymi fragmentami i nie chodzi mi tylko o brutalne opisy. ,,Punkt wyjścia” przedstawienie agresji i potrzeby fizycznego bólu jako normalną część ludzkiej egzystencji.

Damian jest zamkniętym w sobie pisarze, wyalienowanym, odciętym od ludzi, samotnym człowiekiem. Cierpi na różnego rodzaju zaburzenia i paranoje, jest neurotykiem. Żyje w swoim ściśle określonym, zharmonizowanym świecie. Osobowość drugiego bohatera Rafała jest o 180 stopni inna, jest królem życia, imprezowiczem. Lubi dobrą zabawę, alkohol, ostre bijatyki. Jest lekkoduchem...