To nie była miłość od pierwszego wejrzenia, ale zakup od pierwszego - tak. Błąd.
Dar jest bardzo… fantasy. Spotykamy się z oklepaną koncepcją dobra, zła i magii w świecie udającym średniowieczny. Niektórzy potrafią taki zestaw smacznie przyrządzić. Alison Croggon takiego daru nie posiada.

AKCJA
Autorce chyba płacono od napisanego słowa! Widziałam już dwa razy cieńsze książki, które miały w sobie pięć razy tyle treści. Cała książka jest rozciągnięta do granic możliwości. Niewiele tu mamy ważnych, ciekawych wydarzeń, większość książki to opisy procesu rezerwacji pokoju w gospodzie. Mało plastyczny język, kiepsko opisane przeżycia bohaterów, którzy z kolei nie są niczym więcej niż imionami.

STYL
Nie porywa. Jak zawsze w fantasy, autorka stara się pisać górnolotnie, a wychodzi nudno. Za długie zdanie, które nie są żywe. Dla przykładu książka ,,Tancerze Burzy” - też pisana trudnym językiem, ale pięciokrotnie złożone zdania w niej brzmią jak muzyka - w Darze jak zgrzytanie paznokciami o ścianę.
Kolejną wadą "języka fantasy” jest fatalny opis emocji bohaterów. Płytki, oczywisty, przede wszystkim nierealistyczny. Bo co znaczy np.: "Mearad poczuła lęk". Brakuję onomatopei, przekleństw, wyrażeń potocznych, czyli tak jak myślimy. Za ideał uważam w tej kategorii serię ,,Jutro” Johna Mardsena.

ŚWIAT PRZEDSTAWIONY
Zero oryginalności. Z drugiej strony widać, ze został przemyślany, ładnie mamy opisany Innail, las, góry, Galmanowe Sioło. Opisy miejsc to jedyna rzecz, która autorka umie, a więc i jedyna, którą pisze.

DOBRO/ZŁO
Podział na dobro i zło wyłożony czytelnikowi kawa na ławę. Żeby nawet nie pomyślał, że może być inaczej. Są dobrzy bardowie, są źli bardowie, są bardzo źli Próżni. Koniec. Katorga dla mnie, bo uwielbiam dwuznaczności, zamiany stron, kiedy nie wiadomo, co jest dobrem co złem - jak w życiu.
Autorka nie pokazała czytelnikowi zła popełnianego przez Próźnych. Napisała, że są źli - to są źli, żadnych dyskusji! W końcu to ona ma tu rację.
Dlatego nawet specjalnie mnie nie obchodziło, czy Próżni nie zwyciężą w jakimś starciu, nie wierzyłam na słowo autorce, że są oni źli.
Uważam, że jeśli autorka opisuje, nawet wyraźne i bezdyskusyjne dobro i zło, powinna tak to zrobić, żeby czytelnik sam je rozpoznał. Można przecież założyć, że czytelnik ma jakieś minimum szarych komórek.

MAGIA
To zabawne, ale w Darze wiele magii nie ma. Nie poznajemy praw rządzących magią, a jedyne, co o niej wiemy to tajemniczy podział na czytanie, opiekę, tworzenie i coś jeszcze.
Dalej nie pojmuje chociażby, o co chodzi z opieką; magia to wydojenie z krowy więcej mleka czy tam sera? Czym to się różni od talentu do dojenia krów?
Magia nie gra na kartach tej powieści istotnej roli. Co gra istotną? Nie wiem. Nic.

Przeczytałam aż 300 stron i na tej podstawie zamierzam ubiegać się o Order Cierpliwości.

2/10 jest moim wielkim darem dla tej historii.

To nie była miłość od pierwszego wejrzenia, ale zakup od pierwszego - tak. Błąd.
Dar jest bardzo… fantasy. Spotykamy się z oklepaną koncepcją dobra, zła i magii w świecie udającym średniowieczny. Niektórzy potrafią taki zestaw smacznie przyrządzić. Alison Croggon takiego daru nie posiada.

AKCJA
Autorce chyba płacono od napisanego słowa! Widziałam już dwa razy cieńsze...