Autorki zepsuły te historię jak tylko mogły.
Przemiana Zoey, jej problemy z przystosowaniem się do nowej sytuacji (w końcu jej życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni w jednej chwili) i tym podobne sprawy - wszystko to zostało zepchnięte na dalszy plan i jest zaledwie tłem dla bardzo marnego, moim zdaniem, taniego romansidła.
Bohaterowie byli niesamowicie papierowi, bezbarwni, w najlepszym przypadku - irytujący. Dialogi między nimi to już w ogóle jakaś kpina. Sztuczne do granic możliwości. No kto tak mówi? We wstępie starsza pani Cast dziękuje swojej córce za to, że styl książki dzięki niej stał się tak młodzieżowy. Jeśli przez młodzieżowy miała na myśli infantylny, wtedy rzeczywiście ma za co dziękować, niestety.
Książka jest nudna (naprawdę nie dzieje się prawie nic), ciężka (przez ten styl, którego jednak ignorować się nie dało i przez który czytałam tę książkę znacznie dłużej niż powinnam oraz bohaterów, którzy byli mi zupełnie obojętni lub mnie denerwowali, co wcale w lekturze nie pomaga) i do bólu schematyczna. Wątek romantyczny nużący i irytujący, jak większość aspektów tej książki.
Nie wiem, czy mogę powiedzieć, że przeczytałam Naznaczoną, bo trafniejszym stwierdzeniem byłoby, że jakoś przez nią przebrnęłam. Największym jej atutem jest dosyć ładna okładka. Na tym niestety plusy się kończą.
Szczerze mówiąc nie miałam ochoty sięgać po następny tom. Pierwsza część Domu Nocy jest po prostu słaba i nie zachęca do poznania dalszych losów bohaterów. Jednak nie lubię zostawiać serii niedokończonych i pewnie spróbuję znów do tej podejść, żeby przekonać się, czy będzie lepiej.

Autorki zepsuły te historię jak tylko mogły.
Przemiana Zoey, jej problemy z przystosowaniem się do nowej sytuacji (w końcu jej życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni w jednej chwili) i tym podobne sprawy - wszystko to zostało zepchnięte na dalszy plan i jest zaledwie tłem dla bardzo marnego, moim zdaniem, taniego romansidła.
Bohaterowie byli niesamowicie papierowi,...