Wyobraź sobie, że podróżujesz w przestrzeni i we wszechświecie zamknięty w metalowym statku kosmicznym, spoza którego nosa nie wyściubisz. Nie ma już nieba, w które możesz się wpatrywać, i z którego spada deszcz; nie ma ziemi, na której możesz pewnie postawić stopę i zrobić krok. Zamiast tego jest sztuczna grawitacja i mgławica wszędzie dookoła.

W takich właśnie warunkach dorastali główni bohaterowie „Blasku”: Waverly i Kieran. Urodzili się już na statku i deszcz czy wiatr to dla nich rzeczy abstrakcyjne, za to nieskończoność kosmosu i życie pośród gwiazd to naturalna kolej rzeczy. Bohaterowie żyją, wręcz sielankowo, na statku Empireum do dnia, w którym dochodzi do starcia z innym statkiem, który powinien już być tysiące mil świetlnych przed nimi- Nowym Horyzontem. W wyniku konfrontacji wszystkie dziewczyny zostają porwane, a na statku zostają niedoświadczeni chłopcy i garstka dorosłych, która wyszła cało z ataku. Zaczyna się zażarta walka o wolność i o władzę.

Akcja w książce mknie przed siebie już od początku. Na starcie nie mogłam się odnaleźć, bo wszystko działo się tak nagle, ale w końcu się przestawiłam i nadążałam za wydarzeniami. Nie trzymają one w napięciu, ale i tak bardzo dobrze się czyta i niezwykle szybko. Podobało mi się to, co czułam podczas lektury- miałam wrażenie, że jestem zamknięta w kosmosie razem z bohaterami i dostawałam małej klaustrofobii. Niezwykle działa to na wyobraźnie. Pozycja ta jest dość brutalna, autorka zabiła nader dużo bohaterów, a z tymi którzy przeżyli się nie patyczkowała. Czasem byłam aż w szoku, jaki los został im zgotowany.

Bohaterowie byli w sumie trochę obojętni, bardziej ciekawiły mnie tajemnice statków i akcja. Waverly była do polubienia, taka stanowcza i pewna siebie dziewczyna. Kieran za to mnie irytował i to czasami bardzo, nie wiem dlaczego, wydawał mi się po prostu taki małostkowy i.. nudny, przewidywalny. Frapującą postacią był jeszcze Seth, o którym przez większość czasu nie wiedziałam co myśleć, i w sumie dalej nie mam o nim zdania, ale ostrożnie mogę uznać, że go nawet lubię. Jakkolwiek bohaterowie nic nie ujmują książce, przeciwnie- czynią ja ciekawszą.

Przez większość książki usiłowałam rozgryźć tajemnice statków i podłoża zachowań bohaterów, i cały czas się miotałam między jednymi, a drugimi, bo w kółko i w kółko wyskakiwały nowe fakty. Koniec końców się poddałam i nie stanęłam po stronie nikogo, niecierpliwe czekając, aż wszystko się dokładnie wyjaśni.

Podsumowując, uważam że „Blask” to kawał świetnej roboty, książka naprawdę warta uwagi i niezwykle ciekawa. Spędziłam przy niej miło czas, i już wyczekuję drugiej części, która jest zapowiedziana na lipiec. Zostaje mi nic, tylko gorąco polecić!

Wyobraź sobie, że podróżujesz w przestrzeni i we wszechświecie zamknięty w metalowym statku kosmicznym, spoza którego nosa nie wyściubisz. Nie ma już nieba, w które możesz się wpatrywać, i z którego spada deszcz; nie ma ziemi, na której możesz pewnie postawić stopę i zrobić krok. Zamiast tego jest sztuczna grawitacja i mgławica wszędzie dookoła.

W takich właśnie warunkach...