Nigdy nie czytałam horrorów, a w kinematografii gatunek ten nie budzi we mnie nawet nikłego zainteresowania, a wręcz przeciwnie - wzbudza niechęć.
Kultową książkę "Lśnienie" znałam już "ze słuchu" za sprawą równie kultowego filmu (którego nie widziałam), także nie potrzebowałam żadnej większej motywacji, wszak klasykę należy znać. Zupełnie przypadkowo dostałam tę książkę w prezencie i już tego samego dnia wzięłam się do czytania.

Mniej więcej 3/4 książki czytałam pochłonięta nią całkowicie. Świetna, dogłębna charakterystyka i psychologiczny obraz głównych postaci, konkretne opisy otoczenia i momentami cięty humor - za sprawą tych elementów książkę czyta się naprawdę przyjemnie, jeśli można w ten sposób czytać horrory ;)
A no właśnie. Horror. Cały czas zastanawiałam się, w jaki sposób można stworzyć horror na papierze. Jak można wzbudzić w człowieku strach, albo gęsią skórkę, bez świetnie ucharakteryzowanych upiorów wyskakujących nieoczekiwanie zza winkla... Pan King pokazał mi, że można i to w sposób wybitny. Stopniowo narastające napięcie wykreowane za pomocą rozległych opisów wewnętrznych zmian bohaterów, a więc także ich zachowań a do tego ponure i chłodne krajobrazy wzudziły we mnie strach niejednej nocy, kiedy zasiadałam do lektury.

Niestety wszystko to wydaje mi się opisane aż nazbyt dokładnie. Nie mogłam doczekać się końca książki, a przede mną ciągle było jeszcze dużo. Za dużo. Skróciłabym książkę o 1/5. Darowałabym sobie niektóre, w moim mniemaniu zbędne, opisy.

[SPOILER]

Przede wszystkim jednak zawiodłam sie na zakończeniu. Jestem fanką zakończeń fatalnych, nienawidze happy endów, ale w tym przypadku chętnie zachowałabym przy życiu Jacka i dowiedziała się w jaki sposób rodzina poradziła sobie po ucieczce z Panoramy - w jaki sposób hotel zmienił Jacka i czy Wendy potrafiła wybaczyć mężowi/hotelowi, to co się wydarzyło?

Horror to mimo wszystko nie mój gatunek, ale "Lśnieine" uważam za ksiązkę niezwykle intrygującą.

Nigdy nie czytałam horrorów, a w kinematografii gatunek ten nie budzi we mnie nawet nikłego zainteresowania, a wręcz przeciwnie - wzbudza niechęć.
Kultową książkę "Lśnienie" znałam już "ze słuchu" za sprawą równie kultowego filmu (którego nie widziałam), także nie potrzebowałam żadnej większej motywacji, wszak klasykę należy znać. Zupełnie przypadkowo dostałam tę książkę w...