Z reguły do wszelkich wojennych autobiografii podchodzę jak pies do jeża. Człowiek ze swej natury jest istotą bardzo egocentryczną i subiektywną, a wojna mocno sprzyja postępkom, które chwały raczej nie przynoszą, a dobrze jest jeżeli nie trzeba się ich potem wstydzić. Trochę więc z przymrużeniem oka czytam o przewagach na polach bitew, geniuszu wodzów i oficerów, prawych i szlachetnych postępkach. Z tym większą przyjemnością i, nie ukrywam, zaskoczeniem czytałem wspomnienia p. Gorbaczewskiego.

Młody, ni to już mężczyzna, ni to jeszcze dzieciak, rekrut trafia najpierw do obozu szkoleniowego moździerzystów, a krótko potem na front. Jego debiut frontowy to Rżew, czyli zbryzgany krwią pomnik głupoty i zbrodni Żukowa, cykl masakr i hekatomb, bo przecież nie bitew, których koszt w ludzkich istnieniach jak dotąd nie został zbyt skrupulatnie podliczony. Nasz bohater miał to szczęście, że został lekko ranny i trafił na tyły, potem jako weteran i dowódca plutonu miał już trochę "z górki". Ale tyle tytułem wstępu, bo nie o to idzie, żeby streścić całą książkę.

Ciąg dalszy recenzji: http://phw.org.pl/biblioteka-historyczno-wojskowa/pimiennictwo-historyczno-wojskowe/ksiki/recenzje/281-przez-wojenna-zawieruche-borys-gorbaczewski-rebis.html

Z reguły do wszelkich wojennych autobiografii podchodzę jak pies do jeża. Człowiek ze swej natury jest istotą bardzo egocentryczną i subiektywną, a wojna mocno sprzyja postępkom, które chwały raczej nie przynoszą, a dobrze jest jeżeli nie trzeba się ich potem wstydzić. Trochę więc z przymrużeniem oka czytam o przewagach na polach bitew, geniuszu wodzów i oficerów, prawych i...