Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wzorowa. Tak powinny wyglądać każde wspomnienia z frontu. Pisane w formie dziennika, praktycznie na bieżąco - dzięki temu autor skupił się na tym co było dla niego najważniejsze w danej chwili. Nie ma więc tutaj rozbudowanych refleksji nad systemem za który walczył (co w przypadku Niemców często wiąże się z usprawiedliwianiem, wymówkami, robieniem z siebie ofiar). Brak poważniejszych wypaczeń, opisy są dość rzeczowe ale też wyraziste. Wiemy jak wyglądało frontowe życie Koschorrka, z czym się zmagał, obserwujemy stopniowo pogłębiające się u niego zmęczenie wojną i coraz większą do niej niechęć. Bez mędrkowania nad wielką polityką wewnętrzną i zewnętrzną. Dla Koschorrka najważniejsze było bezpieczeństwo swoje i swoich towarzyszy, ciepło, jedzenie, niedostanie się do niewoli i zwykłe przeżycie. Dla zainteresowanych - Koschorrek był cekaemistą. Walczył od Stalingradu poprzez Włochy, okolice Nikopolu, Rumunię, Polskę, Prusy Wschodnie, a na końcu pod Szczecinem.