Johna Grishama śmiało można nazwać „płodnym pisarzem”. Od prawie 30 lata praktycznie co roku znajdujemy na półkach jego nową książkę. Wydaje mi się jednak, iż w pewnym momencie ilość zaczęła mieć wpływ na jakość. Negatywny niestety. Po pierwszych 4-5 powieściach kolejne były coraz słabsze. Mam tu na myśli tzw. thrillery prawnicze, bo takie książki jak „Malowany dom” czy też „Ominąć święta” były co najmniej dobre.
Na szczęście w pewnym momencie J. Grisham zaczął wracać do formy. „Zeznanie” jest tego potwierdzeniem. Choć od razu należy zaznaczyć, iż mamy w tej powieści pewne „stałe” elementy twórczości pisarza. Akcja rozgrywa się w stanie, który śmiało możemy zaliczyć do konserwatywnych. Jednym z bohaterów jest „samotny” prawnik mający naprzeciw siebie system wymiaru sprawiedliwości. Nie zabrakło też kwestii rasowej.
Co zatem jest zaletą powieści? Po pierwsze jej fabuła. Sentencja – "Od początku wiemy, kto zabił. Do końca nie wiemy, kto zginie" - wyjaśnia chyba wszystko. Po drugie „Zeznanie” wydaje się wyrazem poglądów pisarza na kwestię kary śmierci. Niektóre wcześniejsze książki też dotykały pewnych zagadnień związanych z funkcjonowaniem amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości, ale chyba dopiero teraz głos J. Grishama zabrzmiał tak wyraźnie. I dlatego warto polecić tę książkę nie tylko miłośnikom pisarza.

Johna Grishama śmiało można nazwać „płodnym pisarzem”. Od prawie 30 lata praktycznie co roku znajdujemy na półkach jego nową książkę. Wydaje mi się jednak, iż w pewnym momencie ilość zaczęła mieć wpływ na jakość. Negatywny niestety. Po pierwszych 4-5 powieściach kolejne były coraz słabsze. Mam tu na myśli tzw. thrillery prawnicze, bo takie książki jak „Malowany dom” czy też...