Kiedy za namową siostry po raz pierwszy sięgnęłam po książki Krystyny Siesickiej, zauroczył mnie klimat w nich panujący. Dominuje tam przede wszystkim rodzina, a w każdej kolejnej powieści jest ona inaczej ukazywana. Utworem pani Krystyny, który najbardziej przypadł mi do gustu jest wydana w 2000 roku jest książka pt. „… nie ma z kim tańczyć…”, nazwana żartobliwie „erotykiem dla panienek z dobrych domów”.

Utwór „... nie ma z kim tańczyć… „ opowiada o zwykłej, warszawskiej rodzinie. Piętnastoletnia córka dostaje tajemnicze listy od chłopaka poznanego przez Internet, zaczyna się odchudzać, co wzbudza niepokój jej mamy Weroniki, „babci” i listonosza, który posiadał niezwykłe „jabłko Adama”. Ta opowieść o nastoletnich problemach jest przeplatana ze wspomnieniami Ireny, ciotki Weroniki. Czytając swój stary pamiętnik, wraca do przeszłości, kiedy to w czasie II wojny światowej buntowała się, chcąc pomagać w szpitalu jak jej starsza siostra Halszka, zakochała się w jej przyjacielu i cierpiała z powodu strat bliskich jej osób. W swoim czarnym brulionie, który chowała w piwnicy kamienicy pod węglem, opisywała jak wyglądała jej nauka, zmieniające się stosunki z członkami rodziny, jak i zwykłe życie, które było bardzo trudne dla kilkunastoletniej dziewczynki.

Książka ta spodoba się każdemu – nastolatkowi, jak i jego rodzicom czy dziadkom, gdyż spotykamy się tam z kilkoma pokoleniami bohaterów. Starszym osobom mogą przypaść do gustu przemyślenia Ireny, jej spojrzenie na świat, natomiast nam, uczniom podstawówki i gimnazjum - sposób pisania pamiętnika czy wątki miłosne. Serdecznie polecam tę powieść!

Kiedy za namową siostry po raz pierwszy sięgnęłam po książki Krystyny Siesickiej, zauroczył mnie klimat w nich panujący. Dominuje tam przede wszystkim rodzina, a w każdej kolejnej powieści jest ona inaczej ukazywana. Utworem pani Krystyny, który najbardziej przypadł mi do gustu jest wydana w 2000 roku jest książka pt. „… nie ma z kim tańczyć…”, nazwana żartobliwie...