Średnie spotkanie z „Człowiekiem nietoperzem” mam już w niepamięci. Jo Nesbø nie okazał się tylko rozreklamowanym autorem, a człowiekiem, który ma dobre podstawy do pisania powieści kryminalnych. „Karaluchy” dotrzymywały mi towarzystwa podczas tegorocznego urlopu i wychodziło im to nawet nieźle. Udało mi się nawet polubić Harry’ego Hole, który w pierwszej części niekoniecznie przypadł mi do gustu.

Początek nie był jednak łatwy. Harry wyglądał na bohatera straconego w sposób wręcz pospolity. Wieczorne przesiadywanie w barach i popijanie alkoholu w ilości przekraczającej normy powodowało moją niechęć do norweskiego policjanta. Jednakże, to właśnie zatracenie się głównego bohatera stało się swego rodzaju motywatorem do wysłania go na drugi koniec świata, by błądził po omacku w celu poszukiwania zabójcy norweskiego ambasadora w Tajlandii. Harry, prawie do końca nieświadomy prawdziwego celu swojej wizyty, okazuje się niemałym wrzodem dla tych, którzy posłali go do Bangkoku. Jego dociekliwość, choć mocno skrywana i nie zawsze uchwytna przez czytelnika, pozwoliła mi na wydobycie lekkiej sympatii do policjanta. W pewnym momencie wiedziałam, że on już ma rozwiązanie w głowie, a ja nadal się nie domyślałam. Może miałam zbyt ulotny umysł na wakacjach i nie wszystkie wątki zlepiały mi się w precyzyjną całość. Istotne jest to, że nić porozumienia z Norwegiem została zasupłana i teraz pozostaje walczyć, aby ją utrzymać w tym samym, bądź mocniejszym, stanie w kolejnych tomach.

Wybrałam jeszcze dwie postaci, które zasłużyły na moje podwyższone zainteresowanie. Jedną z nich był Jens Brekke, a drugą Runa. Jens, który niezaprzeczalnie miał powód, by uśmiercić ambasadora, okazał się postacią nadzwyczaj inteligentną i zorganizowaną. Połączenia, jakie wykonywał z więzienia do samego Harry’ego, wydawały się bardzo groteskowe, częściowo męczące, a dopiero koniec pokazał ich sensowne podłoże. Nesbø podszedł do niektórych wątków nieszablonowo i poprzez wtapianie w nas myśli o prostocie postaci, pokazał ich wielkość i rolę w prowadzonym śledztwie. Runa, zupełnie jak Jens, wydawała się błaha, wręcz przypominała zwykłą podkochującą się nastolatkę, a w ostateczności jej rola również okazała się wartościowa, od początku misternie zaplanowana. O pozostałych postaciach się nie rozpisuję, nie zapadną mi raczej w pamięć. Ot tak, niczym nie wyróżniający się bohaterowie, jakich pełno w kryminałach.

Całą recenzję znajdziecie na blogu: http://mozaika-literacka.blogspot.com/

Średnie spotkanie z „Człowiekiem nietoperzem” mam już w niepamięci. Jo Nesbø nie okazał się tylko rozreklamowanym autorem, a człowiekiem, który ma dobre podstawy do pisania powieści kryminalnych. „Karaluchy” dotrzymywały mi towarzystwa podczas tegorocznego urlopu i wychodziło im to nawet nieźle. Udało mi się nawet polubić Harry’ego Hole, który w pierwszej części...