Myślę, że nie przesadzę, jeżeli stwierdzę, że każdy obecny w literaturze utalentowany detektyw jest od czegoś uzależniony... Sherlock Holmes miał słabość do tytoniu, kokainy oraz morfiny, komisarz Maigret do dobrych trunków, a Marlowe nie potrafił przejść obojętnie obok butelki whisky czy brendy... Jo Nesbo bierze przykład z autorów najsłynniejszych kryminałów i "wyposaża" komisarza Harry'ego Hole'a w słabość do alkoholu, która jednak nie będzie w stanie przeszkodzić mu w rozwikłaniu kolejnego zagadkowego morderstwa... Kolejnego, ponieważ "Karaluchy" to druga z cyklu powieści kryminalnych norweskiego pisarza pozycja, w której towarzyszymy Harry'emu - tym razem w żyjącym własnym rytmem i pełnym "moteli" Bangkoku.
Czy w dobie tak dużej popularności skandynawskich autorów warto zwrócić uwagę akurat na twórczość Jo Nesbo? Moim skromnym zdaniem - WARTO, ponieważ mamy do czynienia z czymś więcej niż standardowym skupianiem całej akcji na pracy śledczych. W "Karaluchach" intryga zatacza szerokie kręgi, wnika w najróżniejsze środowiska oraz porusza problem pedofilii, z jakim zmaga się Tajlandia. Tak naprawdę jednak właściwie do samego końca powieści nie wiemy, czy akurat te informacje mają jakiekolwiek znaczenie w zagadce, przed jaką postawiony został Harry.
"Karaluchy" wciągnęły mnie już od pierwszych stron. Autor opisał Bangkok z charakterystyczną dla skandynawskich kryminałów powściągliwością, która w zaskakująco dobry sposób wpisała się w klimat przesiąkniętego opium miasta i pozwoliła zwrócić uwagę czytelnika nie tylko na wątek morderstwa norweskiego ambasadora, ale także szereg problemów społecznych i politycznych.
Przez większość czasu można odnieść wrażenie, że śledztwo stoi w miejscu - nie pojawiają się nowe przesłanki, a jeżeli już, to jest ich tak wiele i są tak ogólne, że właściwe powiązanie ze sobą faktów staje się wyjątkowo trudne... Do tego, kto jest mordercą doszłam właściwie dopiero pod koniec powieści :)
Książkę polecam zarówno tym, którzy lubią dobry kryminał, jak i wielbicielom Gregory'ego House'a, ponieważ pod wieloma względami Harry Hole jest do niego podobny... :)

Myślę, że nie przesadzę, jeżeli stwierdzę, że każdy obecny w literaturze utalentowany detektyw jest od czegoś uzależniony... Sherlock Holmes miał słabość do tytoniu, kokainy oraz morfiny, komisarz Maigret do dobrych trunków, a Marlowe nie potrafił przejść obojętnie obok butelki whisky czy brendy... Jo Nesbo bierze przykład z autorów najsłynniejszych kryminałów i "wyposaża"...