Nie ma sensu pisać żadnych streszczeń, gdyż opowieść tę zna chyba każdy, jako że jest jedną z bardziej znanych w literaturze historii miłosnych. A poza tym jest lekturą szkolną.

Język opowieści stylizowany jest na archaiczny, średniowieczny (Joseph Bédier nie napisał "Dziejów Tristana i Izoldy", on tę historię jedynie odtworzył!), co może nieco utrudnić odbiór - ja miejscami musiałam czytać dany fragment dwa razy, ze względu na archaizmy czy składnię. Ale i tak jest to przepiękna historia...

Przeszkadza mi jedynie ten napój miłosny. Wiem, że rzecz dzieje się w średniowieczu, że opowieść pełna jest fantastycznych wydarzeń i stworzeń, ale i tak... Miłość Tristana i Izoldy została niejako sztucznie "wywołana". Gdyby nie eliksir, prawdopodobnie nigdy by się w sobie nie zakochali. A przynajmniej nie byłaby to miłość wzajemna, bo czy Izolda już na samym początku - jeszcze przed wypiciem eliksiru - nie była niepocieszona faktem, że Tristan sam nie chce jej pojąć za żonę w nagrodę za zabicie smoka, a oddaje ją królowi Markowi...?

Tak czy inaczej, uczucie tytułowych bohaterów wyrządziło wiele szkody... Królowi Markowi, Izoldzie o Białych Dłoniach... Jak ta kobieta musiała się czuć? Mąż nie chciał jej tknąć, aż w końcu dowiedziała się, że całe życie darzył uczuciem inną... A Kaherdyn? Rozumiem, że zaprzyjaźnił się z Tristanem i traktował go jak brata, ale czy nie było mu żal rodzonej siostry, która tak naprawdę wcale nie była kochana przez męża?

I jeszcze ten naiwny król Marek: "Ojej, między Tristanem a Izoldą leży miecz! Co z tego, że się przytulają - skoro leży miecz, to na pewno do niczego więcej nie doszło!". Okej, może akurat w ich przypadku rzeczywiście do niczego nie doszło, przecież to bohaterowie idealni, niemal bez skazy, a narrator cały czas się nad nimi roztkliwia... Ale gdyby tak każdy wierzył w takie głupoty... No cóż, toż to "średniowiecze"...

Nie ma sensu pisać żadnych streszczeń, gdyż opowieść tę zna chyba każdy, jako że jest jedną z bardziej znanych w literaturze historii miłosnych. A poza tym jest lekturą szkolną.

Język opowieści stylizowany jest na archaiczny, średniowieczny (Joseph Bédier nie napisał "Dziejów Tristana i Izoldy", on tę historię jedynie odtworzył!), co może nieco utrudnić odbiór - ja...