Olav Duun był norweskim pisarzem, urodzonym w 1876 roku w Fosnaes na północy Norwegii. Zmarł w 1939 roku. Pochodził z biednej , starej rodziny chłopów-rybaków. Młodość spędził na wyspie, w zagrodzie ojca, zajmując się pracą na roli i rybołówstwem. W 1901 roku opuścił rodzinne strony, aby kształcić się w zawodzie nauczyciela. Swoje dojrzałe życie poświęcił pisarstwu.

Bracia z Olsoya to powieść o czterech chłopcach; Johanie, Jagerze, Arnem i Zabulonie. Każdy z nich inny, ale wszyscy zgodnie pełni życia, pracowici i odważni.
Chłopcy żyją z dala od wielkiego świata i ludzi, od najmłodszych lat zdani właściwie na własne siły oraz łaskę i niełaskę natury, głównie morza.
Wcześnie pozbawieni rodziców nie poddają się, rzucając wyzwanie życiu.
Każdy z nich dojrzewa w swoim czasie, jakby płyną w swojej łódce ku dorosłości. Trudnej, bolesnej dorosłości.

Autor w swej powieści doskonale opisuje reali życia rybaków, ludzi parających się ciężką pracą, ponieważ sam wzrastał w podobnych warunkach. W starym, archaicznym nieco stylu, z wieloma dygresjami, niedomówieniami, urywanymi myślami, opisuje codzienne życie na wyspie. Ukazuje ich twarde życie na tle surowego krajobrazu i klimatu północy, ich walkę z morzem i siłami przyrody. Bezradność wobec rozhukanego morza, porywu wiatru i wysokich fal. Ich psychikę, środowisko, zwyczaje.

Olav Duun na zaledwie 180 stronach w realistyczny, piękny sposób przedstawia norweskie klimaty. Jednak to co bardziej urzeka i ujmuje to opis tła obyczajowego oraz ludzkiej psychiki człowieka żyjącego w ścisłej więzi z naturą.
Człowieka z północy, a więc jak już wiele razy pisałam skrytego, małomównego, który nigdy do końca nie powie co myśli, skrywa swe uczucia, karmi się poczuciem niepewności, pielęgnuje w głębi serca i umysłu tajemnice, które zżerają go od środka powodując smutek i brak ochoty do życia. Człowieka, który jednym słowem potrafi ranić jak sztylet, a później jednym uśmiechem ubogaca życie drugiej osobie.

Szkoda, że w tak skąpy i krótki sposób autor potraktował losy braci z Olsoya. Według mnie powieść ma potencjał na miano sagi, opisującej bardziej dokładnie losy każdego z chłopaków. Losy wplecione w piękno i surowość norweskiej przyrody.

Olav Duun był norweskim pisarzem, urodzonym w 1876 roku w Fosnaes na północy Norwegii. Zmarł w 1939 roku. Pochodził z biednej , starej rodziny chłopów-rybaków. Młodość spędził na wyspie, w zagrodzie ojca, zajmując się pracą na roli i rybołówstwem. W 1901 roku opuścił rodzinne strony, aby kształcić się w zawodzie nauczyciela. Swoje dojrzałe życie poświęcił pisarstwu.

Bracia...