Do trzech razy sztuka. Za pierwszym razem odłożyłam książkę po dziesięciu stronach, za drugim po czterdziestu i dopiero za trzecim udało się dociągnąć do końca.

Początki były bardzo trudne, bo już na wstępie pojawiły się sytuacje pełne absurdu. Koniec roku szkolnego. Wszyscy opuszczają szkołę za wyjątkiem głównej bohaterki, która z jakiegoś powodu nie pali się do wyjścia. Kiedy zostaje ostatecznie zmuszona okazuje się, że nie jest sama a z jakimś chłopcem (którego wcześniej nie znała). Nie przeszkadza to jednak obojgu już po chwili wybrać się razem w podróż.
Podeszłam do tego pobłażliwie, ale i tak unosiłam brwi ze zdziwieniem. Oczywiście - w książkach wszystko jest możliwe, ale nie popadajmy w skrajność. Jakoś ciężko mi uwierzyć też w to aby 16/17-letni chłopak bawił się w lalkowy teatrzyk.. Na szczęście dalej już było lepiej. Standardowo wątki zostają poprzeplatane z rodziną Borejków i dzięki temu w książce pojawia się humor oraz ciepło.

Szczególnie dzieci Gabrieli miały tutaj kilka rozdziałów dla siebie. Za pozwoleniem:) (dla wtajemniczonych) . Inaczej mielibyśmy smutną, melancholijną mieszankę o samotności i szukaniu samego siebie. To coś nowego w Jeżycjadzie.

Cieszę się, że nareszcie udało mi się dokończyć tę książkę. Nawet mi się podobała, choć z pewnością nie będzie należeć do moich ulubionych. Ciężko było mi polubić główną bohaterkę. Taka cicha, szara niezguła. Miałam nadzieję, że może w którymś momencie dojdzie do jej przemiany, jednak nic takiego nie miało miejsca póki co.

Do trzech razy sztuka. Za pierwszym razem odłożyłam książkę po dziesięciu stronach, za drugim po czterdziestu i dopiero za trzecim udało się dociągnąć do końca.

Początki były bardzo trudne, bo już na wstępie pojawiły się sytuacje pełne absurdu. Koniec roku szkolnego. Wszyscy opuszczają szkołę za wyjątkiem głównej bohaterki, która z jakiegoś powodu nie pali się do wyjścia....