Po książkę tą sięgnąłem m. in. z tego powodu, iż dowiedziałem się, że przed wylotem do Smoleńska czytał ją śp. prezydent L. Kaczyński. Leżała ona na jego łóżku, nieprzeczytana do końca. W związku z tym, że L. Kaczyńskiego bardzo szanuje (za to, że był wyrazistym człowiekiem, a przede wszystkim prezydentem. Nazywał sprawy po imieniu, na przykład kiedy naród niemiecki bredził coś o "wypędzonych" to on grzecznie przedstawił koszt zniszczeń w Powstaniu Warszawskim). Ale jakby nie o tym. Po prostu książka ta wydała mi się jakby symboliczna w związku z tym, że miał ją przed śmiercią L. Kaczyński.
I jaka to książka? Hmmm, może krótko acz treściwie.
Wszystko dobrze, ciężko się do czegokolwiek przyczepić jeżeli chodzi o początki państwa polskiego, średniowiecze, czasy nowożytne. Bardzo mi się podobało to, że A. Zamoyski pisząc o tym okresie prawie nic nie wartościował, nie wyrażał mocno swojego światopoglądu osobistego (to się dziś rzadko zdarza u historyków. Zdaję sobie jednocześnie sprawę, że zasada "wertfreiheit to mit, tym bardziej dobrze mi się to czytało). Pojawiła się wpierw mała rysa kiedy autor pisał o Sarmacji. Tu wyraźnie się określił pisząc generalnie, że to "ciemnogród", że nieodpowiedzialni, ogólnie negatywnie. Ok, bywa, tak sobie ten historyk napisał. Rozumiem, nie zgadzam się.
Czytamy dalej, znowu wszystko ok, bez wartościowania. I przychodzą czasy współczesne, szczególnie po roku 1989. I tu już p. Zamoyski moim zdaniem "popłynął". Nie ma w zasadzie nic o współpracy L. Wałęsy z komunistami, historia "Bolka", a wiadomo, że to nic nadzwyczajnego, a przede wszystkim prawda. Sam były prezydent się do tego przyznał. Po drugie nazywanie Radia Maryja prymitywnym katolicyzmem, że ksenofobiczne. Autor słuchał i oglądał media o. Rydzyka?
Po trzecie A. Wajda, W. Szymborska (pisząca w swoim czasie peany na cześć J. Stalina), zalicza ich A. Zamoyski do kultury wysokiej pisząc jak to Polacy w latach '90 wieku XX zachwycali się tandetą z zachodu. Ok, prawda, ale by pisać o Wajdzie i Szymborskiej jako autorytetach?! Ok, rozumiem, nie zgadzam się.
Będąc jeszcze w tym okresie uczciwie jednak należy zaznaczyć, że autor trochę "bije" Gazetę Wyborczą (za ich układność z komunistami już od samego początku jej powstania) oraz samego A. Szechtera (zwanym Michnik). Niewiele tego jednak jak na tych... Dobra daruję sobie haha.
Wracając do czasów królewskich, szczególnie Jagiellonowie to autor pisze o ogromnej tolerancji Polski wobec Żydów (niby to normalne, ale dziś w Polsce toż to coś co pewnym środowiskom wydaje się wręcz niemożliwe). Byli gonieni zewsząd, ze wschodu i zachodu, Polska ich przyjmowała i nie było w tym czegoś nadzwyczajnego. Poza tym inne formy tolerancji, dla innowierców etc.,. To było wyjątkowe w tamtym czasie i autor to podkreśla, to mu bardzo chwalę.
Generalnie p. Zamoyski mocno podkreśla, że Polska przed rozbiorami (oficjalnie czterema) była "krainą wolności" w porównaniu do zamordystycznych monarchii absolutnych na zachodzie. O "kacapach" już nie wspominam, bo jaki to ma sens? To jest wyraźnie nakreślone i nie pozostawia żadnych wątpliwości, że Polska nie ma się nic, a nic co wstydzić własnej historii. Nie chcę tu pisać, iż sama świętość, jesteśmy ludźmi jak inni, ale nie mamy sobie nic do zarzucenia. Szkoda tylko, że takie kompleksy ten naród posiada.
Dlatego też warto się zapoznać (pomimo zupełnych bredni na końcu tej książki) z tą pozycją.
Jak to pisał nawrócony socjalista G. Orwell, że nie ma przyszłości bez przeszłości.

Po książkę tą sięgnąłem m. in. z tego powodu, iż dowiedziałem się, że przed wylotem do Smoleńska czytał ją śp. prezydent L. Kaczyński. Leżała ona na jego łóżku, nieprzeczytana do końca. W związku z tym, że L. Kaczyńskiego bardzo szanuje (za to, że był wyrazistym człowiekiem, a przede wszystkim prezydentem. Nazywał sprawy po imieniu, na przykład kiedy naród niemiecki bredził...