"Bardzo dziwnie są rozłożone światła i cienie w tej opowieści (...) W miejscach, które wydają się jasne, niczego nie widać. A tam, gdzie jest cień, coś prześwituj" - takimi słowami Seiji, jeden z bohaterów "Manazuru" podsumowuje powieść nadesłaną mu przez główną bohaterkę: kobietę, której mąż zniknął dekadę wcześniej, a którego ona wciąż próbuje odszukać - w tej "normalnej" rzeczywistości, i w tej, której ogniskiem jest Manazuru, dziwna miejscowość, gdzie czas płynie innym rytmem i zawsze mogą pojawić się dziwne, na wpół realne postacie.

Słowa Seijiego najlepiej, według mnie, podsumowują książkę Hiromi Kawakami. Jest w niej pewny senny, oniryczny rytm, który urzekał mnie przynajmniej do połowy. Mniej więcej od połowy książka stała się nużąca, aż do całkiem banalnego, przewidywalnego zakończenia, gdzie cały "realizm magiczny", oniryczny klimat czy odrealnienie ustąpiły miejsca banalnemu wracaniu do równowagi i wychodzenie z dziesięcioletniego letargu, w którym Kei trwała po zniknięciu męża.

(W nastroju i stylu najbardziej podobna do "Manazuru" wydaje mi się "Miłość na marginesie" Yoko Ogawy, przy czym za znacznie lepszą uważam tę drugą).

"Bardzo dziwnie są rozłożone światła i cienie w tej opowieści (...) W miejscach, które wydają się jasne, niczego nie widać. A tam, gdzie jest cień, coś prześwituj" - takimi słowami Seiji, jeden z bohaterów "Manazuru" podsumowuje powieść nadesłaną mu przez główną bohaterkę: kobietę, której mąż zniknął dekadę wcześniej, a którego ona wciąż próbuje odszukać - w tej "normalnej"...