"Pojęcie mojego ojca o rodzicielskich obowiązkach ograniczało się do wrzucenia mnie do smolistego grzęzawiska, żeby dać mi nauczkę, choć nadal nie rozumiem, jaka była właściwie treść tej nauczki poza tym, że najlepiej trzymać się z dala od tatusia."

Jako Polka mieszkająca w Irlandii byłam wręcz napalona na pierwszy tom "Kronik Żelaznego Druida". Niestety nie był to strzał w dziesiątkę.

Atticus jest ostatnim żyjącym druidem i to żyjącym sobie ponad 2100 lat. Zawiera wszystkie cechy charakterystyczne dla typowego Irlandczyka, co tylko dodaje mu uroku a wraz ze swoim psem Oberynem, tworza zgrany duet. Jednak od dwóch tysiącleci Atticus ukrywa się przed celtyckim bogiem miłości o imieniu Aenghus Og, który to oskarża go o kradzież potężnego miecza Fragarach i chce go za wszelką cene odzyskać. Jednak zamiast pojedynku sam na sam Aenghus Og angażuje w konflikt coraz więcej innych stworzeń w tym także innych bogów, jednak Atticus nie pozostaje sam. Ma po swojej stronie Boginie Morrigan i Flidais, które mimo że nie są stanie otwarcie opowiedzieć się po jego stronie, pomagaja mu na wszelkie inne możliwe sposoby. Dużą pomocą sa także jego znajomości z islandzkim wampirem i wilkołakami, bez których pewnie już dawno zakończyłby żywot. Ostatecznie dochodzi wreszcie do konfrontacji w które wplątani są nie tylko bogowie i wilkołaki...

"Pierwsza księga serii o Atticusie O'Sullivanie, ostatnim druidzie i najśmieszniejszym bohaterze urban fantasy od czasów Harry'ego Dresdena Jima Butchera!" Jest to absolutna BZDURA.

Owszem książka cechuje się niecodziennym humorem, który nie każdemu będzie się podobał i odpowiadał - mi osobiście nie przeszkadzał, ale na pewno nie była to jedna z zalet ksiązki tak jak np. w przypadku "Nocnej Łowczyni", a chyba własnie czegos takiego oczekiwałam. Do książki podchodziłam pięć razy. Pierwsze 15% książki to mozolne próby ogarnięcia tematu w który nie mogłam się wkręcić tak jak do tej pory mi się udawało z innymi książkami. Kiedy wczoraj zdecydowałam, że przeczytam ją choćby na siłę i podejmę decyzję, czy kontunuuję serię, czy sobie odpuszczam, pod skórą już się żegnałam z twórczością Kevina Hearne. Z początku przemęczyłam... ale dalej zaczęło mi sie nawet podobać i w ostateczności lektura przestała być męką. Akcja jest powolna, wszystko dzieje się w jednym miejscu, nie ma zmian scenerii, i to może usypiać, ale potem to wszystko zaczęło być bardzo solidnym fundamentem dla coraz ciekawszej fabuły, co mam nadzieję zostanie wykorzystane w dalszych tomach. Wkurzyło mnie też to, że mamy tutaj praktycznie wszystko w jednym worku: bogowie, wiedźmy, demony, faerie, wilkołaki, wampiry... dużo bardziej bym się cieszyła, gdyby Kevin skupił się na samej mitologii celtyckiej i jej postaciach niż mieszał w to jeszcze współczesna fantasy. Mimo to postanowiłam dac szansę dalszym losom Atticusa i Oberyna - obym nie żałowała tej decyzji.

"Pojęcie mojego ojca o rodzicielskich obowiązkach ograniczało się do wrzucenia mnie do smolistego grzęzawiska, żeby dać mi nauczkę, choć nadal nie rozumiem, jaka była właściwie treść tej nauczki poza tym, że najlepiej trzymać się z dala od tatusia."

Jako Polka mieszkająca w Irlandii byłam wręcz napalona na pierwszy tom "Kronik Żelaznego Druida". Niestety nie był to strzał...