Jesteśmy społecznością, która kocha książki

OGRÓD SŁAW FANTASTYCZNYCH Sięgając po drugą (po "Księdze Mieczy") antologię nigdy dotąd niepublikowanych opowiadań sławnych fantastycznych pisarzy, miałem pewność co do tego, że środek mnie nie zawiedzie. To długi nienużący spacer po wielkim ogrodzie sław, do którego prowadzi epicka grafika na okładce. Na wstępie, kilka słów kieruje do nas sam autor, przybliżając nam to i owo na temat historii magii. Jak powstała? Gdzie powstała? Jak na przestrzeni lat ewoluowała? I przede wszystkim, czy można ją zamknąć w granicach jakiejkolwiek definicji? To, że machając drewnianą starannie wyciosaną różdżką, po wypowiedzeniu szeregu zaklęć nic się nie dzieje, nie oznacza przecież, że magia (np. świąt) nie istnieje. To kwestia odpowiedniego spojrzenia. Tak samo jak przeczytanie wszystkich tomów o przygodach ulubionego czarodzieja z błyskawicą na czole, nie otworzy dla nas specjalnego kręgu piekieł, którego sam Wirgiliusz obawiałby się pokazać Dantemu. Zastanawiające jest jednak i ciekawe jak ludzka interpretacja zjawisk bliskich magicznym zmieniała się na przestrzeni tysięcy lat. Choć o tym przeczytamy we wstępie, nie to stanowi rdzeń tej książki. "Księga Magii" to jak już wspomniałem wcześniej, ogród sław. Laureatów takich nagród jak: World Fantasy, Jamesa Tiptree, Andre Norton, Arthura C. Clarke’a, Philipa K. Dicka, Nebula. Pisarzy, których dzieła nie schodzą z list światowych bestsellerów. Autorów, których powieści ekranizowano (jak w przypadku Tima Powersa i jego „Na nieznanych wodach”, którą kojarzyć można z czwartą częścią przygód kapitana Jacka Sparrowa). „Księga Magii” to zbiór siedemnastu opowiadań ludzi, którzy niewątpliwie mają fach w ręku. Jednak nie każde uzewnętrznienie zakamarków ich fantastycznych umysłów na papierze musi się podobać. Znajdziemy tu historie osadzone w świecie urban fantasy, ale również w średniowiecznych magicznych krainach. Kilku autorów przemieszało fantastykę z science – fiction, a niektórzy wrzucili jej do swoich opowiadań zaledwie krztynę. Autor starał się w antologii uwzględnić cały świat magii, w związku z czym nie zabrakło tu m.in. białych sprawiedliwych czarodziejów, jak i tych starających się zapanować nad czarnymi mocami. Trolli nawiedzających osiemnastowieczną Islandię. Wojen i waśni niepokojących Irlandię w erze wiktoriańskiej. Zła, które czai się w nowojorskich ciemnych uliczkach. Pojedynków najpotężniejszych postaci z całego wszechświata. Akcji toczących się w świecie naszym i nie naszym, prawdziwym i odrealnionym. Sporo tu opowiadań dziwnych, mniej tych niezrozumiałych i jeszcze mniej tych zwyczajnie kiepskich. Na wysoką ocenę zasługują trzy, które zdecydowanie mnie kupiły całokształtem. I nie mam tu na myśli premierowej „Nocy w Oberży przy stawie” – choć stary poczciwy Martin tu również intryguje. Moje top tej antologii to: opowiadanie pt. „Przyjaciele Masquelayne’a Niezrównanego” autorstwa Matthew Hughesa, w którym głównym bohaterem jest taumaturg Masquelayne – charakteryzujący się uznawaniem za swój, każdego przedmiotu, który wzbudzi jego pożądanie. „Diabelskie cokolwiek” autorstwa Andy Duncan, w którym w iluzję podobną do dnia świstaka zamknięty został sam zięć Diabła oraz „Wina i odkupienie domu czarnoksiężnika Malkurila”, Scotta Lyncha o… pewnym specyficznym rodzaju inteligentnego domu i koboldach w nim pracujących. Warto się zapoznać z całą zawartością tej antologii. W każdym z opowiadań magię przedstawiono w oryginalny niepowtarzalny sposób. Fani fantastyki spróbują sobie troszkę wariacji na temat tego gatunku, a osoby, których przyciągnęła jedynie okładka wyrobią zdanie na temat twórczości pisarzy tworzących „Księgę Magii” i zdecydują po co sięgnąć warto, a po co niekoniecznie.