Polecam sięgnąć po inne tytuły np po książki Tomasza Ciołkowskiego Brunona Różyckiego czy Sławomira Suchodolskiego . Postać Ziuka jest straszliwie zakłamana ma on tyle dokonań co Lech Wałęsa a nawet bym powiedział że to o wiele bardziej negatywna postać Wałęsa bo Piłsudski na sumieniu krew wielu osób . Pozatym należy dodać że był to człowiek wielce niekompetentny jak i w kwestii wojskowości czy rządzenia państwem. Niestety wciska nam się go jako bohatera narodowego

Polecam sięgnąć po inne tytuły np po książki Tomasza Ciołkowskiego Brunona Różyckiego czy Sławomira Suchodolskiego . Postać Ziuka jest straszliwie zakłamana ma on tyle dokonań co Lech Wałęsa a nawet bym powiedział że to o wiele bardziej negatywna postać Wałęsa bo Piłsudski na sumieniu krew wielu osób . Pozatym należy dodać że był to człowiek wielce niekompetentny jak i w...

Wątpliwe dzieło. Napisana powieściowym językiem propagandówka która nie stroni od wyrafinowanych manipulacji. Przeczytana niejako z obowiązku bo ktoś zapragnął czegoś o tzw marszałku który właściwie nawet marszałkiem nie był. Jako powieść - humoreska może być. Jako faktografia, a już tym bardziej biografia - zupełnie nie do pomyślenia. Brakuje w niej tylko górnolotnych peanów i wzniosłych epistoł wobec człowieka który nawet po śmierci spycha resztki naszej państwowości w otchłań zapomnienia i ramiona śmierci.

Wątpliwe dzieło. Napisana powieściowym językiem propagandówka która nie stroni od wyrafinowanych manipulacji. Przeczytana niejako z obowiązku bo ktoś zapragnął czegoś o tzw marszałku który właściwie nawet marszałkiem nie był. Jako powieść - humoreska może być. Jako faktografia, a już tym bardziej biografia - zupełnie nie do pomyślenia. Brakuje w niej tylko górnolotnych...

„Polska jest jak obwarzanek. Wszystko, co najlepsze na Kresach, a w środku pustka”.

Józef Piłsudski



Postać Józefa Piłsudskiego, obrosła takim mitem, że nie wiadomo, od czego zacząć kiedy się o nim pisze, czyta, czy myśli. W Polsce jego postać została wyniesiona niemal na ołtarze do granic absurdu, a przecież wiemy o tym, że wcale nie był święty. Niektóre narody stawiają go w jednej linii z największymi zbrodniarzami wojennymi i zapewne ze swojego punktu widzenia mają rację. Publikacji o nim powstało wiele, jedna mniej obiektywna od drugiej, aby czasem mit bohatera nie upadł. Ciężko znaleźć te, które mówią o prawdzie w temacie tego mężczyzny.


Krwawe zamachy, polityczne morderstwa, brutalne tłumienia strajków, oraz otwarcie obozu koncentracyjnego… czy wszystkie grzechy sanacji można przypisać Piłsudskiemu?? To już temat do głębszej analizy. Jedno jest pewne, sława Józefa upada, kiedy dokładnie zaczynamy przyglądać się faktom. W otoczeniu nieprzychylnym Piłsudskiemu mówi się, że był to masoński, komunistyczny dywersant, odpowiedzialny za zamordowanie ponad pół miliona Polaków na Kresach, w tym 200 tysięcy żołnierzy polskich. Zarzuca mu się agenturalność na rzecz Niemiec, które wysłały go do Polski, aby pokrzyżować działania Dmowskiemu i wstrzymać odrodzenie wolnej Rzeczpospolitej. Tchórz, który rzucił dymisję na ręce Witosa, aby uciec z Warszawy przed dniem wielkiej bitwy, by uprawiać seks z kochanką, oraz chrzcić dzieci. Sam nigdy nie kierował Bitwą Warszawską, nawet nie brał w niej udziału. Swoją nieobecność kwitował poszukiwaniem mitycznej grupy mozyrskiej, która składała się z kosmitów. Uważał, że to ona mu zagraża. Z rozkazu Piłsudskiego zamordowano wielu polskich oficerów w tym generała Rozwadowskiego.


Co by nie pisać, historia nie jest przychylna dla Józefa Piłsudskiego. W oparciu o carskie archiwa Rosjanie uważają, że był to Żyd o nazwisku rodowym Selman. Stryjeczny brat F. Dzierżyńskiego. Natomiast on sam podawał się za Litwina o nazwisku Ginet. Wśród zaufanych ludzi chwalił się, że ma w swoich żyłach krew Butlerow, Selmanów oraz Ginetów. Rewelacja goni rewelację.

Pan Bohdan Urbankowski napisała niezwykle obszerne dzieło Józef Piłsudski marzyciel i strateg. Jest to już któraś z kolei biografia marszałka, jednak ma ten plus, że zawiera także te niechlubne opisy z jego życia. Nie wiem, dlaczego wszyscy pisarze, poza naprawdę nieliczną garstką upierają się na takim hołdowaniu Piłsudskiemu. Oczywiście istnieje tutaj konflikt polityczny, ale uważam, że każda biografia powinna opisywać prawdę, nawet najgorszą. Czy Panu Urbankowskiemu to się udało? Myślę, że poniekąd tak, choć moim zdaniem jest to pozycja mocno jednostronna. Najbardziej dziwi mnie w tej książce korekta mitów. Co to znaczy? Trochę to dla mnie niezrozumiałe. Czyli, że to, co piszą złego to nieprawda? Tak to wygląda i podobnie brzmi. Czy Autor w swej korekcie kłamie? To dość mocne słowo, ale ten dział zawiera nadużycia. Nie można całkowicie wymazać złych kart historii, na które składa się każdy człowiek. To mi się akurat nie podobało. Cała reszta tekstu jest podobna do tego co już o marszałku wiadomo, więc poza niewielkimi wzmiankami o jego niechlubnych czynach, ta biografia przypomina mnóstwo innych.

Objętość książki powala, ale niczym Was nie zaskoczy. Jeśli czytaliście już jakąś biografię Piłsudskiego, ta będzie dla was powieleniem informacji. Jeśli natomiast nigdy nic nie mieliście w ręku w tej tematyce, to grubość może zniechęcać, ale warto zajrzeć z ciekawości.

„Polska jest jak obwarzanek. Wszystko, co najlepsze na Kresach, a w środku pustka”.

Józef Piłsudski



Postać Józefa Piłsudskiego, obrosła takim mitem, że nie wiadomo, od czego zacząć kiedy się o nim pisze, czyta, czy myśli. W Polsce jego postać została wyniesiona niemal na ołtarze do granic absurdu, a przecież wiemy o tym, że wcale nie był święty. Niektóre narody stawiają...

Przy tylu biografiach Piłsudskiego każde poszukiwanie nowej drogi jest dobrym pomysłem - to na plus. Podśpiewywanie pod nosem - po 1926 i kolejnych latach pacyfikowania demokracji: Nic się nie stało, Józefie, nic się nie stało - to minus tej książki.

Przy tylu biografiach Piłsudskiego każde poszukiwanie nowej drogi jest dobrym pomysłem - to na plus. Podśpiewywanie pod nosem - po 1926 i kolejnych latach pacyfikowania demokracji: Nic się nie stało, Józefie, nic się nie stało - to minus tej książki.

Przyznam, że po przeczytaniu powyższej, opasłej biografii Marszałka mam bardzo mieszane uczucia. Pojawia się nawet pytanie, czy to w ogóle była biografia.

Książka jest nierówna, a autor miał jakąś niejasną koncepcję jeśli chodzi o to jak przestawić życie i epokę Józefa Piłsudskiego. Momentami wygląda to na przerost formy nad treścią.

Ad rem. Pierwszy rozdział o dzieciństwie obezwładnia czytelnika mesjanistycznym, hiper-patriotycznym językiem, gdzie opisuje się młode lata bohatera, któremu non stop czytano Mickiewicza i wpajano miłość do ojczyzny. Momentami zastanawiałem się, czy to na pewno proza i czy jest sens brnąć dalej. Już zaczynają irytować ciągłe odwołania do powstania styczniowego - ,,duch Traugutta nad kołyską" itd.

Następne rozdziały nadzwyczaj dobre i wciągające. O działalności konspiracyjnej czyta się jakby była dobrym kryminałem, czy powieścią szpiegowską. Irytują ciągłe porównania do Kościuszki i Traugutta oraz setki razy powtarzane ,,mit" i ,,legenda", ale brnie się dalej, bo warto. Bardzo ciekawy opis zesłania na Syberię. Przyzwoicie opisane dzieje Legionów.

Autor w niezwykle szczegółowy sposób, na ponad 100 stronach opisał wojnę polsko-bolszewicką. Za to, ode mnie osobiście duży plus, choć być może dla niektórych sam Piłsudski gdzieś w tym ,,zaginął". Jest także bardzo wnikliwy rys działania polskiej dyplomacji.

Dalsza część książki to przeintelektualizowane rozważania o wszystkim i o niczym. Autor idzie na bakier z chronologią. Pojawiają się jakieś rozdziały o poetyckich tytułach, gdzie znowu od początki opisuje się działania Piłsudskiego jako stratega. Nie unika się przez to wielu powtórzeń, co robi się strasznie irytujące.

Już od pierwszych stron książki ma się wrażenie, że Piłsudski jest wybielony do granic możliwości. O ile w początkowych rozdziałach da się jeszcze to przełknąć, o tyle dalej jest wręcz komicznie. Jeśli zdarzy się naszemu bohaterowi coś niechlubnego, to okazuje się, że to nie jego wina, ale wspaniałomyślnie ,,wziął to na siebie". Kwestia procesów politycznych po zamachu majowym, brutalnego rozprawiania się z opozycją jest niemal całkowicie przemilczana. Wszyscy przeciwnicy Piłsudskiego są opisywani jako diabły wcielone: Haller, Witos. Rozumiem, że można nie zgadzać się z poglądami Dmowskiego, ale napisać, że ,,przegrał wszystko w Wersalu", to koncepcja ... chyba nie znajduję odpowiedniego słowa.

W dalszej części, autor pokusił się o szczegółowy opis zamachu majowego, gdzie Piłsudski pojawia się w momencie ....zamachu. Nie ma żadnych przygotowań, kupczenia stanowiskami, planów, nie ma rozmów w Sulejówku. Niemal nagle zjawia się nasz bohater, a autor wyjaśnia, że zamach był improwizacją. Trudno mi w to uwierzyć.

Chronologia kończy się gdzieś między latami 1923-26, ale i tak wiele kwestii zostało pominiętych (choćby ,,bunt" Żeligowskiego, który zajął Wilno, kwestia rozpadu pierwszego małżeństwa). Uważam, że w następnych rozdziałach autor powinien skupić się na konkretnych wydarzeniach, niż tworzyć jakieś dziwaczne rysy z życia, cofając się (po raz nie wiem który) do XIX wieku i wplatając w to długie filozoficzne rozważania o marksizmie itd.

Podsumowując. Józef Piłsudski to niebagatelna postać w naszej historii i zasługuje na rzetelną biografię. Czy dzieło Bohdana Urbankowskiego taką jest? Myślę, że nawet nie w połowie, stąd ocena taka a nie inna. Wyraźne uwielbienie Marszałka przez autora rzutuje na język. Mało tego, pojawiają się złośliwe przytyki do innych pisarzy, którzy mają o Piłsudskim odmienne zdanie. Przyznaję, że nieco się zawiodłem, choć niektóre rozdziały są ciekawe.

Przyznam, że po przeczytaniu powyższej, opasłej biografii Marszałka mam bardzo mieszane uczucia. Pojawia się nawet pytanie, czy to w ogóle była biografia.

Książka jest nierówna, a autor miał jakąś niejasną koncepcję jeśli chodzi o to jak przestawić życie i epokę Józefa Piłsudskiego. Momentami wygląda to na przerost formy nad treścią.

Ad rem. Pierwszy rozdział o...

Jedna z niewielu książek, która otrzymała ode mnie "9"; choć przez chwilę zastanawiałem się nawet nad 10, może dlatego że jestem pod dużym wpływem marszałka Piłsudskiego, a samą książkę skończyłem teraz, na kilka dni przed obchodami stulecia odzyskania Niepodległości.
Sama książka była bardzo wciągająca, autor będąc ogromnym erudytą wykonał naprawdę dużą pracę przygotowując to dzieło. Dużo faktów, wydarzeń, zwłaszcza tych mniej znanych pokazanych w określonych narzuconych przez autora kontekstach. Niektórych powtórzenia mogą razić, ale dla nie były bardzo pomocne.
Piłsudski to człowiek czyny. "Gadanie" nie miało dla niego wartości o ile nie prowadziło go do działania albo innych tam nie zagrzewało. Piłsudski, człowiek instytucja, który całe swoje życie poświęcił jednej idei, a była nią Polska, Niepodległa Polska. PPS, socjalizm, i wiele innych ważnych etapów służyły tylko jednemu: zrobić niemożliwe, odbudować naszą Ojczyzną. Sam tego nie dokonał, to oczywiste, ale potrafił skupić wokół siebie ludzi, którzy mu w tym pomogli. Jest Piłsudski postacią wielowymiarową, i książka to pokazuje, ale jednego nie można mu, moim zdaniem odebrać, pokonał bolszewików, i uratował rodzące się Państwo.
Książkę bardzo polecam choć wymaga na pewno znajomości tła i epoki. Nie jest to bowiem czysta biografia w której poznajemy życie bohatera chronologicznie.
Książka ogromna, czytanie zajęło mi 2 pełne tygodnie, co dziennej lektury.
Polecam bardzo!

Jedna z niewielu książek, która otrzymała ode mnie "9"; choć przez chwilę zastanawiałem się nawet nad 10, może dlatego że jestem pod dużym wpływem marszałka Piłsudskiego, a samą książkę skończyłem teraz, na kilka dni przed obchodami stulecia odzyskania Niepodległości.
Sama książka była bardzo wciągająca, autor będąc ogromnym erudytą wykonał naprawdę dużą pracę przygotowując...

Polecam :).

Polecam :).

Niestety się zawiodłem, to bardziej hagiografia niż biografia. Piłsudski wybielony do granic możliwości. Bardzo niesprawiedliwie pisze natomiast Urbankowski o Dmowskim, Hallerze czy Witosie oraz o wszystkich innych, którzy w jakimś momencie stanęli Marszałkowi na drodze. Najciekawsza część książki moim zdaniem w rozdziałach o młodości Piłsudskiego i działalności w ruchu socjalistycznym.

Niestety się zawiodłem, to bardziej hagiografia niż biografia. Piłsudski wybielony do granic możliwości. Bardzo niesprawiedliwie pisze natomiast Urbankowski o Dmowskim, Hallerze czy Witosie oraz o wszystkich innych, którzy w jakimś momencie stanęli Marszałkowi na drodze. Najciekawsza część książki moim zdaniem w rozdziałach o młodości Piłsudskiego i działalności w ruchu...

Pierwsza część (prawie 500 stron) zasługuje na 9 gwiazdek, a II i III część - na max. 5 gwiazdek... Część I to naprawdę klarowny i szczegółowy życiorys. A dalej też bywa ciekawie, np. kiedy rozważane jest życie religijne (i para-religijne) Komendanta, ale bywają też fragmenty, gdzie jest aż do bólu wybielany.
W porównaniu z Komendantem, ten pan, który przegrał z Piłsudskim nawet konkury o pewna panią, wart jest co najwyżej jakiejś broszurki -- o tym, że w 1918 r. zrobił to, czego chciał od niego Komendant i negocjował na Zachodzie, jak trzeba; no i o strzelaniu do bojówek Piłsudskiego i o traktacie ryskim...

Pierwsza część (prawie 500 stron) zasługuje na 9 gwiazdek, a II i III część - na max. 5 gwiazdek... Część I to naprawdę klarowny i szczegółowy życiorys. A dalej też bywa ciekawie, np. kiedy rozważane jest życie religijne (i para-religijne) Komendanta, ale bywają też fragmenty, gdzie jest aż do bólu wybielany.
W porównaniu z Komendantem, ten pan, który przegrał z Piłsudskim...

Lektura obowiązkowa

Lektura obowiązkowa