Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze chętnie wracam do przygód bohaterów, których losy nie są tak oczywiste i oklepane, jak tych znanych z licznych filmów czy stosów komiksów wysokością dorównującym budynkom mieszkalnym. Takim właśnie bohaterem jest Moon Knight, obrońca nocnych wędrowców, sługa tebańskiego boga księżyca Khonshu. Z wielkim zapałem zabrałem się do czytania dwunastozeszytowego albumu autorstwa scenarzysty Bendisa i rysownika Maleeva. Panów tych znam dobrze z komiksów poświęconych Daredevilowi, którego wprost uwielbiam. I cóż z tego wyszło? Otóż Marc Spector przenosi się do Los Angeles, aby tam prowadzić życie producenta filmowego. Oczywiście jest to przykrywka dla jego bohaterskiej działalności. W mieście pojawia się nowy, naprawdę groźny wróg, który dodatkowo chce wejść w posiadanie szalonego robota Ultrona. To tak w wielkim skrócie. W komiksie pojawiają się również inni bohaterowie Spider-Man, Kapitan Ameryka, Wolverine, a czytelnik zwodzony jest przez szalony umysł Spectora. Czy wydarzenia i otaczające głównego bohatera postacie to jedynie wytwór jego chorego umysłu, jawa to czy jeno koszmarny sen? I tak plączemy się po skąpanych w szarości, pełnych brudu i okropności planszach komiksowych, których stylistyka dobrze działała w przypadku Daredevila, a w przypadku Moon Knighta przygnębia i dołuje. Lubię ten styl, do warstwy graficznej ciężko mi się przyczepić, ale niekoniecznie w tym przypadku to się sprawdziło. Brakowało mi rysunków odjechanych, stworzonych jakby autor był na haju. To jest takie przyziemne i depresyjne. Scenariusz nie jest odkrywczy, chwilami męczą te ściany tekstu, przegadane to strasznie. Już to pisałem, ale podkreślę to raz jeszcze - lubię gdy twórcy komiksu akcję prowadzą obrazem, dynamiką przedstawianej akcji, nawet zróżnicowanymi kadrami, a nie tekstem. A główny antagonista jest tak mało straszny, jakiś stary pierdoła z monoklem. Ogólnie obleci, poprzednie albumy poświęcone Moon Knightowi znacznie bardziej mi się podobały.