Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Popkultura przedstawia nam Paryż jako miejsce szyku i elegancji. Wielkie domy mody, ogromne pieniądze i fantastyczna historia. Miasto, w którym artyści snują się po Montmartre, a w wykwintnych restauracjach serwuje się wyśmienite dania. Świat tak inny od tego naszego pełnego brudu i nędzy. Ale jak jest naprawdę? Co zobaczymy, gdy spojrzymy w trzewia tej wielokulturowej metropolii?

W reportażu "Kelner w Paryżu" Edward Chisholm przedstawia czytelnikowi zupełnie inny Paryż, Paryż w którym rewolucyjne zawołanie "Liberté, Égalité, Fraternité!" ma mocny posmak goryczy, a podziały klasowe są silne jak nigdy. Chisholm chciał zacząć w Paryżu nowe życie, marzył o karierze pisarza, ale przewrotny los zgotował mu nie lada psikusa. Autor trafia wprost do Tartaru, do paryskiej restauracji, w której to przyszło mu posmakować trudów pracy w bardzo nieprzyjemnym środowisku. Jako pikolak, najniższy w restauracyjnej hierarchii pomocnik kelnera, musi zmagać się z wyzyskiem, rywalizacją i uprzedzeniami.

Reportaż ten jest niezwykle barwnym, ale i okrutnym obrazem Paryża. Pełno tu ohydy i brudu, przestępczości i zwykłego wyzysku. Historie bohaterów to gotowy materiał na serial kryminalny. Każdy z nich przyjechał do stolicy Francji, aby polepszyć swój byt, a trafił na samo dno społecznej hierarchii. Praca w gastronomii jawi się jako niekończąca się męka, w której ciężko o przyjaciół. Wymagający i pretensjonalni klienci, nieprzychylne szefostwo i równie trudni we współpracy towarzysze niedoli to tylko wierzchołek góry lodowej. Autorowi nie brak jednak humoru, a jego lekki i przystępy styl sprawia, że z każdym rozdziałem chce się wejść w ten świat głębiej i głębiej. Warto sięgać po takie pozycje, warto burzyć te fasady obłudy i fałszu, aby zmieniać ten świat na lepsze.

Popkultura przedstawia nam Paryż jako miejsce szyku i elegancji. Wielkie domy mody, ogromne pieniądze i fantastyczna historia. Miasto, w którym artyści snują się po Montmartre, a w wykwintnych restauracjach serwuje się wyśmienite dania. Świat tak inny od tego naszego pełnego brudu i nędzy....

Rozwiń

Zwiń

Czuję, że moje początkowe zachłyśniecie się regularnie wydawanymi komiksami Star Wars dobiega końca. Coraz trudniej przebrnąć mi przez te tomy, które niewiele wnoszą do uniwersum, a jedynie wypełniają kolejne, i tak ciasne już, życiorysy bohaterów klasycznej trylogii. No nudziłem się niestety czytając drugi tom " Han Solo i Chewbacca: Za milion kredytów". Zmęczyłem to jakoś kartkując kolejne strony zapełnione nieciekawymi kadrami, tak poprawnymi i bezpłciowymi, że kompletnie niezapadającymi w pamięć. Sama historia, bardzo sztampowa i przewidywalna, pozbawiona jest jakiś mocnych elementów pozwalających się jej "uczepić" i pogrążyć w niej bez reszty.

Czuję, że moje początkowe zachłyśniecie się regularnie wydawanymi komiksami Star Wars dobiega końca. Coraz trudniej przebrnąć mi przez te tomy, które niewiele wnoszą do uniwersum, a jedynie wypełniają kolejne, i tak ciasne już, życiorysy bohaterów klasycznej trylogii. No nudziłem się niest...

Rozwiń

Zwiń

Wszystkie opowieści zmierzają do nieuchronnego końca, także te o miłości. No chyba, że mamy na myśli miłość Brook i Ridża z "Mody na Sukces", ale to tylko wyjątek potwierdzający regułę. W trzecim tomie przebojowych przygód ostrej jak piekło pani Papriki trafiamy do Włoch, pod których niebem rozgrywa się finał miłosnych zmagań. Jest zatem dynamicznie i zabawnie, jest pieprznie, a chwilami nawet wzruszająco. To nie jest opowieść dla wysublimowanego czytelnika z muchami w nosie, ale raczej lekka opowieść o życiu, miłości i dążeniu do poznania swoich pragnień, o odwadze do ich spełniania, w której, na jakimś poziomie, każdy z nas może się odnaleźć. Z dużą przyjemnością wertowałem kolejne strony ciesząc się nasyconymi kolorami rysunkami Mirki Andolfo.

Wszystkie opowieści zmierzają do nieuchronnego końca, także te o miłości. No chyba, że mamy na myśli miłość Brook i Ridża z "Mody na Sukces", ale to tylko wyjątek potwierdzający regułę. W trzecim tomie przebojowych przygód ostrej jak piekło pani Papriki trafiamy do Włoch, pod których niebe...

Rozwiń

Zwiń

Pod względem graficznym bardzo poprawny, ale chwilami rozczarowujący album "Star Wars: Mandalorianin: Sezon pierwszy. Część druga" skupia się na skrótowym przekładzie na język komiksu kolejnych czterech odcinków serialu. Ciężko tu o napisanie czegoś sensownego bo komiks nie wnosi do tematu absolutnie nic nowego, a przedstawione w nim wydarzenia znacznie lepiej działają w serialu. Lektura tego komiksu powodowała u mnie jedynie zniechęcenie i nudę. Nie trzyma w napięciu, nie zaskakuje, nie czaruje efektownymi kadrami, takie meh.

Pod względem graficznym bardzo poprawny, ale chwilami rozczarowujący album "Star Wars: Mandalorianin: Sezon pierwszy. Część druga" skupia się na skrótowym przekładzie na język komiksu kolejnych czterech odcinków serialu. Ciężko tu o napisanie czegoś sensownego bo komiks nie wnosi do tematu...

Rozwiń

Zwiń

"Legendarne potwory wodne" to krótka, bogato ilustrowana, książka przybliżająca sylwetki najpopularniejszych bestii zamieszkujących wodne odmęty z mitologii świata. Autorka w telegraficznym skrócie przedstawiła siedemnaście potworów z rejonów bliskich nam jak Morze Bałtyckie czy tych bardziej odległych jak wody okalające Japonię. pokusiła się również o dywagacje na temat rzeczywiście istniejących zwierząt, które mogły stać się inspiracją dla tych legendarnych. Największym jednak atutem publikacji są piękne czarnobiałe ilustracje. Sama lektura na jakieś pół godziny. Szkoda, że autorka nie pokusiła się o bardziej rozbudowane opisy stworzeń, które od lat przerażały żeglarzy, ale i zwykłych ludzi wybierających się nad rzekę czy jezioro.

"Legendarne potwory wodne" to krótka, bogato ilustrowana, książka przybliżająca sylwetki najpopularniejszych bestii zamieszkujących wodne odmęty z mitologii świata. Autorka w telegraficznym skrócie przedstawiła siedemnaście potworów z rejonów bliskich nam jak Morze Bałtyckie czy tych bardz...

Rozwiń

Zwiń

Mnichów, szczególnie tych średniowiecznych, postrzega się jako odzianych w habity smutasów z wygolonymi na czubku głowy włosami. Smutasów oddanych modlitwie i kontemplacji. Czasem trafi się w popkulturze jakiś mnich intelektualista czy zabawny braciszek-grubasek, ale to wyjątki potwierdzające regułę. Jak jednak wyglądało życie średniowiecznych mnichów, w czasach, w których dopiero co taka formuła oddawania czci Bogu się kształtowała? Jakim pokusom musieli opierać się mnisi i mniszki w swoich pustelniach czy klasztorach? Czy droga, którą obrali rzeczywiście była przepojona spokojem i zadumą czy wręcz przeciwnie była to ciągła walka o skupienie na sprawach ważnych i miłych Bogu?

O tym właśnie jest arcyciekawa książka "Reguła mnicha" opowiadająca o życiu mnichów, które odarte z banałów jawi się zupełnie inaczej niż do tego nawykliśmy. Autor w kolejnych rozdziałach porusza kwestie związane z budowaniem wspólnoty, odniesieniami do świata mnichom współczesnego, do postrzegania ciała jak również umysłu, pracy, modlitwy czy studiowania ksiąg. Okazuje się, ze życie mnicha pełne było pokus i pułapek, a radzono sobie z tymi pokusami bardzo różnie. Szczególnie ubawiło mnie to co później wpłynęło na rozwój piśmiennictwa i wyglądu i edycji tekstów zawartego w kodeksach. Dodawanie przypisów, zabawnych komentarzy czy odniesień do innych dzieł jako jeden ze sposobów na uważne i pilne studiowanie treści zawartych w tekstach znacząco przyczynił się do rozwoju intelektualnego.

Autor ma lekkie pióro i prowadzi swój wywód w sposób przystępny i klarowny. To co wydawać by się mogło nudą jakich mało jest ciekawe i wciągające. Oby więcej takich książek, które swoją treścią i formą zachęcają do poznawania historii.

Mnichów, szczególnie tych średniowiecznych, postrzega się jako odzianych w habity smutasów z wygolonymi na czubku głowy włosami. Smutasów oddanych modlitwie i kontemplacji. Czasem trafi się w popkulturze jakiś mnich intelektualista czy zabawny braciszek-grubasek, ale to wyjątki potwierdzaj...

Rozwiń

Zwiń

"Edgar Allan Poe. Ciemna strona Księżyca" to przedziwna biografia autora niezwykle klimatycznych opowiadań grozy, ale i myśliciela, miłośnika nauki i literatury. Dlaczego przedziwna? Otóż John Tresch osadził postać Poego w szerokim kontekście epoki, w której autor "Zagłady Domu Usherów" żył zatracając jednak kompletnie proporcje. Oczywistym jest, że nie można przedstawić losów opisywanej postaci bez odmalowania historii epoki, w której owa postać żyła. Czytając jednak tę biografię dowiadujemy się więcej o postaciach pobocznych i samej historii (arcyciekawej dodam dla porządku rzeczy) kształtowania się i rozwoju nauki w Stanach Zjednoczonych niż o samym Poem. Dla wielu będzie to minus, bo Poe stał się, bardziej pretekstem do przedstawienia czasów, w których żył, sam pozostając w dużej mierze nadal tajemnicą. Mnie jednak książkę czytało się bardzo dobrze, bardzo lubię epokę, w której żył, a przedstawione informacje na temat życia Poego, jego wszystkich wzlotach i upadkach, nieprzeciętnej inteligencji i wspaniałej twórczości uznaję za wystarczające.

"Edgar Allan Poe. Ciemna strona Księżyca" to przedziwna biografia autora niezwykle klimatycznych opowiadań grozy, ale i myśliciela, miłośnika nauki i literatury. Dlaczego przedziwna? Otóż John Tresch osadził postać Poego w szerokim kontekście epoki, w której autor "Zagłady Domu Usherów" ży...

Rozwiń

Zwiń

Ciągła gonitwa myśli, brak koncentracji, nadpobudliwość emocjonalna i ruchowa to jedne z częstszych objawów, z którymi zmagają się osoby z ADHD. Zwykle przypadłość tę kojarzymy z dziećmi rozrabiającymi w szkole, niemogącymi się skoncentrować na lekcji, ale nic bardziej mylnego. Dorośli również zmagają się z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. O swoim życiu z ADHD opowiada dziennikarka Angelina Boerger. Przybliża zatem istotne informacje o ADHD, swoich spostrzeżeniach na temat życia swojego oraz bliskich jej osób, o drodze do diagnozy. Zwraca uwagę na inne problemy współwystępujące z ADHD, na jego wpływ na życie rodzinne i zawodowe.

Co podobało mi się bardzo w tej książce to to, że autorka podchodzi do sprawy niezwykle odpowiedzialnie. Nie stawia się w roli nieomylnego mentora, a swojej publikacji nie traktuje jak prawdy objawionej, po którą musi sięgnąć każdy zainteresowany tematem - nie ważne czy dotknięty ADHD czy nie. Zamiast tego edukuje wskazując, na swoim przykładzie, ścieżki do rozpoznania, prawidłowej diagnozy, akceptacji i leczenia ADHD. To bardzo ważne w dzisiejszym zalewie wszechwiedzących coachów i mentorów powodujących więcej krzywdy niż pożytku. Ze strony jednak wydawniczej mam jeden zarzut - otóż autorka odnosi swoje doświadczenie do sytuacji w Niemczech i tu chociaż w przypisach powinny pojawić się informacje o stanie rzeczy w Polsce, aby jednak rodzimemu czytelnikowi pomóc i pewne kwestie uczynić bardziej bliskimi.

Ciągła gonitwa myśli, brak koncentracji, nadpobudliwość emocjonalna i ruchowa to jedne z częstszych objawów, z którymi zmagają się osoby z ADHD. Zwykle przypadłość tę kojarzymy z dziećmi rozrabiającymi w szkole, niemogącymi się skoncentrować na lekcji, ale nic bardziej mylnego. Dorośli rów...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom komiksu "Sweet Paprika" autorstwa Mirki Andolfo jest płynną kontynuacją wątków zapoczątkowanych w pierwszej odsłonie przygód przebojowej diabliczki - tytułowej Papriki. Diablica szykuje się do wyjazdu do Włoch, aby tam spotkać się w biznesowych, ale nie tylko, celach z panem Za'atarem. Jej układ z aniołem Dillem zaczyna się komplikować, a sama Paprika zaczyna dostrzegać to czego wcześniej nie widziała. Na horyzoncie pojawiają się jednak kłopoty. Poza ograniczeniami wpojonymi przez ojca szczęściu oraz karierze Papriki zaszkodzić chce jej ex...

Ponowie otrzymujemy sporą dawkę humoru, czasem przaśnego, ale nadal uroczego. Wątki prowadzone są zgrabnie, pojawiają się twisty fabularne rodem z polskich telenowel, ale w tej konwencji zupełnie to nie przeszkadza. Wszakże w przystępnej formie otrzymujemy zabawną historię o pożądaniu, miłości, uczuciach i problemach z akceptacją samego siebie. Warstwa graficzna na tym samym poziomie co w tomie pierwszym, jest kolorowo i dynamicznie, bardzo to przyjemne w odbiorze.

Drugi tom komiksu "Sweet Paprika" autorstwa Mirki Andolfo jest płynną kontynuacją wątków zapoczątkowanych w pierwszej odsłonie przygód przebojowej diabliczki - tytułowej Papriki. Diablica szykuje się do wyjazdu do Włoch, aby tam spotkać się w biznesowych, ale nie tylko, celach z panem Za'a...

Rozwiń

Zwiń

Na wstępie zaznaczę, że postać Dartha Maula, kiedyś przeze mnie bardzo lubiana, a po przywróceniu jej z martwych będąca kompletnie obojętną, nie należy do mojej czołówki topowych postaci uniwersum. Uważam za błąd wskrzeszanie raz zabitych postaci, mam nadzieję, że więcej z tego patentu twórcy nie będą korzystali. Na samą myśl, że Mace Windu może powrócić mam dreszcze, to byłby dla mnie koniec tego uniwersum. Do albumu "Star Wars: Darth Maul. Syn Dathomiry" podszedłem z dużą rezerwą, ale w pewnym stopniu odczarowała mi tego Maula.

Pojmany przez Sidiousa Maul zostaje oswobodzony z więzienia. Poprzysięga zemstę, zniszczenie Sithów oraz przejęcie kontroli nad Galaktyką. Jego Kolektyw Cienia, organizacja w której skład wchodzą Huttowie, Czarne Słońce, Pykowie oraz Mandalorianie przygotowuje zuchwały plan. Dawny uczeń Palpatine'a nie zdaje sobie jednak sprawy, że jego mistrz przygotował swój plan, którego celem jest Matka Talzin, osławiona wiedźma z Dathomiry.

Po przeczytaniu komiksu "Syn Dathomiry" mam pewien niedosyt. Otóż historia ta ma znacznie większy potencjał niż pokazał to ten album. Świadomy jestem, że scenariusz oparto na niezrealizowanych odcinkach serialu "Wojny klonów", ale starcie jakie nam tu zaprezentowano mogło być czymś bardziej znaczącym. Nie jest to zły komiks, czyta się go bardzo przyjemnie, jest dynamika, nie ma dłużyzn czy innych uprzykrzających lekturę głupot, ale jest to bardzo skrótowe zobrazowanie starcia niebanalnych osobowości jakimi bez wątpienia są Darth Sidious, hrabia Dooku, Maul czy matka Talzin. Akcja jednak toczy się zbyt szybko, wiele tu uproszczeń, przez które całość traci na dramatyzmie, to nie wybrzmiewa tak jak by mogło i powinno. Zabrakło pazura, jakiejś mistyki i tajemnicy związanej z różnymi aspektami Ciemnej Strony Mocy. Szkoda.

Na wstępie zaznaczę, że postać Dartha Maula, kiedyś przeze mnie bardzo lubiana, a po przywróceniu jej z martwych będąca kompletnie obojętną, nie należy do mojej czołówki topowych postaci uniwersum. Uważam za błąd wskrzeszanie raz zabitych postaci, mam nadzieję, że więcej z tego patentu twó...

Rozwiń

Zwiń