Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cieplarnia mnie nie zachwyciła. Brian W. Aldiss na kartach swojej powieści wykreował oryginalną wizję przyszłej Ziemi, na której to rośliny objęły niepodzielną władzę. Wskutek wzrostu aktywności słonecznej mogły one rozwinąć się do nieznanych wcześniej form i rozmiarów, zwierzęta zaś w większości wyginęły. W tym świecie resztki dawnej ludzkości desperacko walczą o przetrwanie. Nie sposób autorowi odmówić wyobraźni. Aldiss wymyślił dziesiątki nowych groźnych stworzeń, od wielkich i podobnych do pająków trawerserów, przemierzających pustkę między Ziemią a Księżycem, po masę znacznie mniejszych, lecz śmiertelnie groźnych roślin, które zajęły nisze dawniej zamieszkiwane przez zwierzęta. Mamy tu między innymi roślinne odpowiedniki zajęcy ale też rośliny zdolne m.in. do lotu. Na uznanie (również dla tłumacza) zasługują także oryginalne nazwy roślin (jak chociażby wierzbomord, szczudłak czy wysysol). Na plus ocenię także postać Smardza, przedstawiciela gatunku inteligentnych grzybów, które przejmują władzę nad stworzeniami do których się podłącząją, w zamian jednak zwiększając znacząco ich inteligencję. Niestety o ile doceniam wykreowany przez autora świat, to główna fabuła zwyczajnie zawodzi. Poszczególne wątki prowadzone są w niezbyt ciekawy sposób, ich potencjał zaś jest zwyczajnie marnotrawiony. I tak chociażby w powieści pojawia się wątek mieszkających na księżyku ludzi-skrzydlaków, którzy planują przeprowadzić inwazję na Ziemię. Motyw ten zostaje nagle urwany i powraca dopiero pod sam koniec powieści. Podobnie z pozoru bardzo ciekawy wątek Grena (głównego bohatera) i Smardza, który chciał wykorzystać swego nosiciela aby zainfekować pozostałą ludzkość i przejąć władzę nad planetą bardzo rozczarowuje, nasi bohaterowie przez większość czasu błądzą to tu, to tam i w zasadzie nic z tego nie wynika. Razi też sytuacja z samego początku powieści, kiedy to dorośli z grupy ludzi do których należy Gren postanawiają porzucić od tak swoje dzieci, aby same radziły sobie niebezpiecznej dżungli. Jeśli to typowe zachowanie dla grup ludzkich w tym świecie to nie wiem jakim cudem gatunek ten jeszcze nie wyginął. Istotną wadą powieści był dla mnie też wątek Brzunio-brzuchów. Rozumiem, że według autora ich wprowadzenie miało być elementem komediowym, jednak nieustanne pojękiwania, marudzenie i nieporadność tych niby-ludzi mocno mnie irytowały podczas lektury. Cieplarnia to przykład na to, że sam ciekawy pomysł autora na kreację świata nie wystarczy, aby powieść uznać za obiektywnie dobrą. Do tego potrzebna jest jeszcze interesująca fabuła i bohaterowie, których losy śledzimy z zainteresowaniem. Tych elementów niestety tutaj zabrakło. Jeśli chcecie sięgnąć po tę klasykę sci-fi to możecie dać temu tytułowi szansę, sam jednak czuję się po lekturze trochę rozczarowany. Ode mnie 5/10.