Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest kraj dla słabych magów… i przy okazji również zbyt dobra powieść.

Moje wrażenia po przeczytaniu pierwszej części cyklu były dość mieszane. Po całkiem lekkim i zabawnym początku w przedszkolu autorka postanowiła uczynić swoją powieść dużo mroczniejszą. W drugim tomie cyklu konsekwentnie podążyła tą ścieżką, w powieści nie brak scen tortur czy śmierci. Niestety wydaje mi się, że momenty ukazania wyjątkowego okrucieństwa były dość tanim zagraniem, obliczonym na zaszokowanie czytelnika. Wiele z nich było niepotrzebnych i nie wnosiły one zbyt wiele do historii (a piszę to jako osoba, która np. czyta i chwali Berserka).

Jeśli chodzi o samą fabułę to jest ona dość poprawna, niestety dwa elementy mocno psuły mi frajdę z czytania. Po pierwsze wordbuilding jest dosyć słaby, nie jestem w stanie uwierzyć w świat (odpowiednik naszego), w którym nagle ujawniają się tysiące Iskier (bo wcześniej oczywiście przez dziesięciolecia nikt ich obecności nie zauważył) i dosłownie wszędzie rozpoczynają się pogromy, prześladowania i morderstwa, z którymi nikt nic nie robi. O drugim problemie muszę się rozpisać bardziej szczegółowo.

Przeczytałem w swoim życiu kilkaset książek z szeroko pojętej fantastyki. Postacie, które pojawiają się na kartach powieści są napisane raz lepiej raz gorzej. Niestety, i muszę to wyraźnie podkreślić, Agata Filipiak to jedna z najgorzej wykreowanych kobiecych protagonistek, z jakimi miałem do czynienia. Już w poprzednim tomie specjalnie jej nie polubiłem, tutaj niestety jej wady są spotęgowane. Agata to taka anty Mary Sue. Zachowuje się lekkomyślnie, impulsywnie i głupio, przez co cierpi nie tylko ona sama, ale także inni wokół. Cały czas panikuje lub użala się na sobą. Nie uczy się na swoich błędach. Jest wyjątkowo niedomyślna, inni bohaterowie co chwilą muszą jej w łopatologiczny sposób wyjaśniać co się wokół dzieje. Cały czas mdleje lub traci przytomność (8 razy w trakcie powieści, wiem bo liczyłem). Jest przez prawie wszystkich pomiatana i mało kto ją szanuje. Jak słusznie zauważył Dawid: „Agata, zamknij się! Nikt Cię nie pytał o zdanie.”. Zresztą ten element powieści dosyć mnie bawił (choć pewnie nie w ten sposób co by autorka chciała). Dawid bardzo często wytykał naszej bohaterce jak bardzo jest głupia lub nieporadna. Absolutnie zgadzałem się z każdym jego zdaniem.

W powieści występuje 5-letnia siostra głównej bohaterki i powiem szczerze, ma ona więcej siły charakteru niż Agata. Problemem z naszą bohaterką jest też to, że jako że nie ma ona siły magicznej, w większości sytuacji jest bezużyteczna i musi zdać się na pomoc innych osób. Agata jest tak słaba, że nawet kiedy ma możliwość zemsty na osobie, która zabiła dwójkę ważnych dla niej ludzi, to nie jest w stanie tego dokonać. Potem zaś właściwie zapomina o tym fakcie i życzy mordercy, aby znalazł trochę szczęścia w życiu. Nosz kur…

Jak ja jako czytelnik mam kibicować takiej postaci? Postaci momentami wręcz żałosnej. Dobry protagonista nie musi być supermenem, jeśli Agata nie ma mocy, to powinna swoim sprytem pokonywać wszelkie przeciwności. I na pewno powinna mieć więcej zdecydowania i pewności siebie. Jedyne co trochę ratuje postać Agaty to jej trauma (w powieści przydarzają się jej naprawdę okropne rzeczy) i fakt, że generalnie większość postaci w książce zachowuje się niezbyt mądrze.

Dotychczas cały czas narzekam, warto więc wspomnieć o kilku zaletach. Powieść jest całkiem nieźle napisana, przeczytałem ją dość szybko. Mamy tu sporo akcji, nuda Wam raczej nie grozi. Kilka kwestii fabularnych z pierwszej części się wyjaśniło (niestety rozwiązania zaproponowane przez autorkę są nieco naciągane). Mimo, że humoru było tutaj znacznie mniej niż w poprzednim tomie, to kilka żartów się udało. Jeden plot twist związany z postacią Dawida okazał się całkiem ciekawy. Sporym plusem jest zamknięte zakończenie, jeśli w tym miejscu skończycie przygodę z cyklem nie będziecie rozczarowani. Ogólnie też ostatnie 100 stron wydaje mi się najciekawszą częścią książki.

Podsumowując, raczej nie polecam tej pozycji. Szkoda, że autorka zdecydowała się wprowadzić do swojego cyklu tyle przemocy i okrucieństw, moim zdaniem ta seria lepiej by się sprawdziła w formie lżejszej i bardziej humorystycznej. Co prawda niedawno pojawił się finałowy tom, ale chyba sobie odpuszczę, zbyt mnie wymęczyła postać Agaty. Ode mnie naciągane 3,5/10.

To nie jest kraj dla słabych magów… i przy okazji również zbyt dobra powieść.

Moje wrażenia po przeczytaniu pierwszej części cyklu były dość mieszane. Po całkiem lekkim i zabawnym początku w przedszkolu autorka postanowiła uczynić swoją powieść dużo mroczniejszą. W drugim tomie cyklu konsekwentnie podążyła tą ścieżką, w powieści nie brak scen tortur czy śmierci. Niestety...

Dobra kontynuacja historii, aczkolwiek fabuła była dla mniej ciut mniej angażująca niż w pierwszym tomie. Stopniowo poznajemy coraz lepiej świat Monstressy, poszczególne wątki zaś ładnie się rozwijają. Wysoki poziom ilustracji został utrzymany, często zawieszałem oko na dłużej na danej stronie aby nacieszyć się pięknymi rysunkami.

Jeśli miałbym na coś narzekać to moim zdaniem pewne sekwencje były okazywane trochę za szybko, przydałaby się czasem strona lub dwie więcej, aby lepiej zobrazować pewne rzeczy.

Ogólnie polecam i niedługo zabieram się za trzeci tom. Ode mnie 7/10.

Dobra kontynuacja historii, aczkolwiek fabuła była dla mniej ciut mniej angażująca niż w pierwszym tomie. Stopniowo poznajemy coraz lepiej świat Monstressy, poszczególne wątki zaś ładnie się rozwijają. Wysoki poziom ilustracji został utrzymany, często zawieszałem oko na dłużej na danej stronie aby nacieszyć się pięknymi rysunkami.

Jeśli miałbym na coś narzekać to moim...

Można przeczytać, ale o zachwyt raczej trudno.

Po pokonaniu złowrogich Innych wydaje się, że w rozrastającym się Bobiwersum nastąpi czas spokoju i stopniowej ekspansji na nowe światy. Okazuje się jednak, że pod tą fasadą narastają z wolna konflikty, które mogą nader szybko eskalować. W tym samym czasie Bob wyrusza na poszukiwanie zaginionego dziesięciolecia wcześniej Bendera. Wkrótce okazuje się, że został on schwytany przez nieznaną rasę zamieszkującą wielką megakonstrukcję nazywaną Niebiańską rzeką. Bob wraz z przyjaciółmi postanawia przeniknąć do niej i uwolnić swojego towarzysza…

Fabuła mająca miejsce w Niebiańskiej rzece nie jest szczególnie oryginalna. Najpierw autor stopniowo zapoznaje nas z nową rasą Quinlan (swoją drogą też niczym się specjalnym nie wyróżniającą), następnie nasi bohaterowie przenoszą się na miejsce i przeżywają kolejne przygody. Niemniej nie można tu narzekać na brak akcji. Sama megakonstrukcja i opisy tego jak działa oraz jak funkcjonuje w niej społeczeństwo obcych (w tym interesujący motyw ich stopniowej degeneracji intelektualnej) były zupełnie ciekawe.

Niestety, o ile wątek dziejący się w Niebiańskiej rzece umiarkowanie mi się spodobał, to ten dotyczący wojny domowej w Bobiwersum uważam za kompletnie niewykorzystany. W tym przypadku to nie był nawet mały deszcz z wielkiej chmury, co raczej kilka kropel. Sam pomysł, że kolejne generacje Bobów stopniowo „dryfują” i mają coraz mniej wspólnego z oryginałem jest bardzo fajny. Nowi Bobowie coraz mniej przejmują się ludzkością i mają własne cele. Konflikt różnych frakcji w Bobiwersum miał olbrzymi potencjał, niestety został zamknięty bardzo szybko i w zupełnie niesatysfakcjonujący sposób.

Niebiańska rzeka to zdecydowanie najdłuższy tom serii. Niestety momentami to czuć, myślę że spokojnie ze 100 stron można by wyciąć bez straty dla fabuły. Jeśli zaś chodzi o zakończenie powieści to było ok, bez żadnych fajerwerków.

Mimo mojego narzekania książkę nadal czytało mi się z pewną przyjemnością. Dzięki lekkiemu pióru autora oraz humorowi (choć nie bawił mnie tak jak w przypadku wcześniejszych tomów) powieść przeczytałem szybko i nie żałuję tych kilku godzin. Niemniej nie czuć, aby ten tom był szczególnie potrzebny dla całej serii. Można spokojnie poprzestać na wcześniejszej trylogii i nie kontynuować, zbyt wiele nie stracicie. Ode mnie 6/10.

Można przeczytać, ale o zachwyt raczej trudno.

Po pokonaniu złowrogich Innych wydaje się, że w rozrastającym się Bobiwersum nastąpi czas spokoju i stopniowej ekspansji na nowe światy. Okazuje się jednak, że pod tą fasadą narastają z wolna konflikty, które mogą nader szybko eskalować. W tym samym czasie Bob wyrusza na poszukiwanie zaginionego dziesięciolecia wcześniej...