Najnowsze artykuły
- ArtykułyBieszczady i tropy. Niedźwiedzia? Nie – Aleksandra FredryRemigiusz Koziński3
- ArtykułyCzytamy w weekend. 26 kwietnia 2024LubimyCzytać263
- ArtykułySzpiegowskie intrygi najwyższej próby – wywiad z Robertem Michniewiczem, autorem „Doliny szpiegów”Marcin Waincetel6
- ArtykułyWyślij recenzję i wygraj egzemplarz „Ciekawscy. Jurajska draka” Michała ŁuczyńskiegoLubimyCzytać2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Niccolò Machiavelli
Źródło: By Santi di Tito - Ten plik jest fragmentem innego pliku: Santi di Tito - Niccolo Machiavelli's portrait.jpg, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=934426
12
7,5/10
Urodzony: 03.05.1469Zmarły: 21.06.1527
Prawnik, filozof, pisarz społeczny i polityczny, historyk i dyplomata florencki, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli renesansowej myśli politycznej. Napisał traktat o sprawowaniu władzy pt. Książę, który sprawił, że od jego nazwiska powstał termin makiawelizm. Opisywał funkcjonowanie zarówno republik, jak i królestw. W 1559 jego pisma znalazły się na kościelnym indeksie ksiąg zakazanych.
W okresie życia Machiavellego Włochy były zbiorem małych miast-państw, których władcy nieustannie walczyli ze sobą o utrzymanie wpływów. Na porządku dziennym były zarówno oblężenia, jak i otrucia. Jednocześnie Włochy wiodły prym w kulturze. Tak w polityce, jak i w kulturze, ważną rolę odgrywała Florencja, z którą Machiavelli związany był przez całe życie. Tam właśnie urodził się w 1469 roku w sprzyjającej gwelfom zubożałej rodzinie szlacheckiej prawnika Bernarda di Niccolò Machiavelli i jego żony Bartolomei di Stefano Nelli. Po zakończeniu edukacji, w 1494 roku rozpoczął karierę polityczną w II kancelarii Republiki Florenckiej. Był to okres republikańskiej rewolucji słynnego kaznodziei Girolamo Savonaroli. Choć Savonarola został powieszony w 1498 roku, republika trwać miała jeszcze do 1512 roku. W tym czasie Machiavelli zajmował się sprawami wojny i administracji. Wkrótce stanął na czele kancelarii i będąc bliskim współpracownikiem Piera Soderiniego, miał duży wpływ na politykę miasta. Odbył liczne misje dyplomatyczne, m.in. na dwory Ludwika XII, Maksymiliana I i Juliusza II. Poznał też Cezara Borgię, syna papieża Aleksandra VI. W 1512 roku po upadku republiki i odzyskaniu władzy przez ród Medyceuszy popadł w niełaskę. Został oskarżony o spisek, uwięziony i torturowany. Po wyjściu z więzienia musiał wyjechać z miasta. Osiedlił się w posiadłości wiejskiej w San Casciano i skoncentrował się na pisaniu traktatów politycznych, które w większości wydano pośmiertnie. W 1520 roku powrócił częściowo do łask dworu, dostając od uniwersytetu florenckiego, kierowanego wówczas przez kardynała Giulia de' Medici, zlecenie napisania historii miasta. Zmarł we Florencji w 1527 roku i został pochowany we Florencji w kościele Santa Croce. Choć przez całe życie koncentrował się na robieniu kariery politycznej, nie zdołał zaspokoić swoich ambicji i ostatecznie musiał uznać swoją porażkę. To paradoks zważywszy na fakt, że Książę, który przyniósł mu nieśmiertelną sławę, jest poradnikiem sprawowania władzy. Ale stało się tak być może dlatego, że w życiu Machiavelli nie stosował się do opisanej przez siebie zasady, iż w działaniu cel uświęca środki, a jego osobiste sympatie polityczne prawdopodobnie były republikańskie. Prawdziwy Machiavelli różni się od tego obecnego w zbiorowej świadomości jako autor Księcia (1513). Choć przez to ocena jego postaci jest raczej negatywna, to na przykład Stendhal powiedział o Machiavellim, że "pozwolił nam poznać człowieka". Jako autor Księcia i słynnej maksymy, że cel uświęca środki, Machiavelli jest czasami zaliczany do tradycji amoralistycznej (por. Protagoras, Kallikles, Stirner, Nietzsche). Z drugiej strony wielu badaczy podkreśla, że dosłowna interpretacja tej maksymy wskazuje na brak głębszego zrozumienia traktatu. Podkreślają oni, że w wielu miejscach Machiavelli wyraźnie stwierdza, że stosowanie tej zasady jest ograniczone: "okrucieństwo i terror należy stosować, ale rozsądnie i tylko w miarę potrzeby". Machiavelli jest bardzo sceptyczny jeżeli chodzi o naturę człowieka. Jego zdaniem ludźmi kierują niskie pobudki i egoizm. Nawet jeśli ktoś chciałby postępować moralnie, będzie mu bardzo trudno obronić się przed powszechną niegodziwością. "Racja nic nie znaczy, gdy nie jest poparta siłą", pisał, a gdzie indziej: "w polityce bezbronni prorocy nie zwyciężają".
W okresie życia Machiavellego Włochy były zbiorem małych miast-państw, których władcy nieustannie walczyli ze sobą o utrzymanie wpływów. Na porządku dziennym były zarówno oblężenia, jak i otrucia. Jednocześnie Włochy wiodły prym w kulturze. Tak w polityce, jak i w kulturze, ważną rolę odgrywała Florencja, z którą Machiavelli związany był przez całe życie. Tam właśnie urodził się w 1469 roku w sprzyjającej gwelfom zubożałej rodzinie szlacheckiej prawnika Bernarda di Niccolò Machiavelli i jego żony Bartolomei di Stefano Nelli. Po zakończeniu edukacji, w 1494 roku rozpoczął karierę polityczną w II kancelarii Republiki Florenckiej. Był to okres republikańskiej rewolucji słynnego kaznodziei Girolamo Savonaroli. Choć Savonarola został powieszony w 1498 roku, republika trwać miała jeszcze do 1512 roku. W tym czasie Machiavelli zajmował się sprawami wojny i administracji. Wkrótce stanął na czele kancelarii i będąc bliskim współpracownikiem Piera Soderiniego, miał duży wpływ na politykę miasta. Odbył liczne misje dyplomatyczne, m.in. na dwory Ludwika XII, Maksymiliana I i Juliusza II. Poznał też Cezara Borgię, syna papieża Aleksandra VI. W 1512 roku po upadku republiki i odzyskaniu władzy przez ród Medyceuszy popadł w niełaskę. Został oskarżony o spisek, uwięziony i torturowany. Po wyjściu z więzienia musiał wyjechać z miasta. Osiedlił się w posiadłości wiejskiej w San Casciano i skoncentrował się na pisaniu traktatów politycznych, które w większości wydano pośmiertnie. W 1520 roku powrócił częściowo do łask dworu, dostając od uniwersytetu florenckiego, kierowanego wówczas przez kardynała Giulia de' Medici, zlecenie napisania historii miasta. Zmarł we Florencji w 1527 roku i został pochowany we Florencji w kościele Santa Croce. Choć przez całe życie koncentrował się na robieniu kariery politycznej, nie zdołał zaspokoić swoich ambicji i ostatecznie musiał uznać swoją porażkę. To paradoks zważywszy na fakt, że Książę, który przyniósł mu nieśmiertelną sławę, jest poradnikiem sprawowania władzy. Ale stało się tak być może dlatego, że w życiu Machiavelli nie stosował się do opisanej przez siebie zasady, iż w działaniu cel uświęca środki, a jego osobiste sympatie polityczne prawdopodobnie były republikańskie. Prawdziwy Machiavelli różni się od tego obecnego w zbiorowej świadomości jako autor Księcia (1513). Choć przez to ocena jego postaci jest raczej negatywna, to na przykład Stendhal powiedział o Machiavellim, że "pozwolił nam poznać człowieka". Jako autor Księcia i słynnej maksymy, że cel uświęca środki, Machiavelli jest czasami zaliczany do tradycji amoralistycznej (por. Protagoras, Kallikles, Stirner, Nietzsche). Z drugiej strony wielu badaczy podkreśla, że dosłowna interpretacja tej maksymy wskazuje na brak głębszego zrozumienia traktatu. Podkreślają oni, że w wielu miejscach Machiavelli wyraźnie stwierdza, że stosowanie tej zasady jest ograniczone: "okrucieństwo i terror należy stosować, ale rozsądnie i tylko w miarę potrzeby". Machiavelli jest bardzo sceptyczny jeżeli chodzi o naturę człowieka. Jego zdaniem ludźmi kierują niskie pobudki i egoizm. Nawet jeśli ktoś chciałby postępować moralnie, będzie mu bardzo trudno obronić się przed powszechną niegodziwością. "Racja nic nie znaczy, gdy nie jest poparta siłą", pisał, a gdzie indziej: "w polityce bezbronni prorocy nie zwyciężają".
7,5/10średnia ocena książek autora
4 964 przeczytało książki autora
4 993 chce przeczytać książki autora
100fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Historie florenckie. Od czasów najdawniejszych do śmierci Lorenza il Magnifico
Niccolò Machiavelli
7,8 z 4 ocen
33 czytelników 0 opinii
2023
Rozważania nad pierwszym dziesięcioksięgiem historii Rzymu Liwiusza
Niccolò Machiavelli
8,2 z 33 ocen
105 czytelników 6 opinii
2009
Filozofia włoskiego odrodzenia
Leonardo da Vinci, Niccolò Machiavelli
7,6 z 18 ocen
44 czytelników 1 opinia
1967
Powiązane treści
Aktualności
18
Aktualności
LubimyCzytać
10
Dzień Uwięzionego Pisarza. 5 faktów
Aktualności
LubimyCzytać
26
Najpopularniejsze książki w Google. Jakich tytułów szukają internauci?
Aktualności
LubimyCzytać
4
5 zuchwałych kradzieży książek
Nie tylko obrazy znanych malarzy padały łupem spektakularnych kradzieży. Złodzieje równie chętnie sięgali po rękopisy największych pisarzy, drogocenne manuskrypty, zbiory...
Varia
LubimyCzytać
34
Co czyta Donald Trump
Kiedy kilka dni temu publikowaliśmy artykuł o tym, jakie książki miały największy wpływ na odchodzącego prezydenta Baracka Obamę kilka osób wyraziło w komentarzach zainteresowanie...
Varia
LubimyCzytać
53
Osiem książek, które powinna przeczytać każda inteligentna osoba
Zapewne wielu z nas mogłoby przygotować taką listę, może jednak warto, choćby z ciekawości, przyjrzeć się ośmiu tytułom, które zaproponował jeden z mądrych i uczonych ludzi. Neil...
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Ludzi należy albo zjednywać sobie pieszczotą, albo niszczyć, bo za drobne krzywdy będą się mścili, a doznawszy wielkich nie będą już w stani...
Ludzi należy albo zjednywać sobie pieszczotą, albo niszczyć, bo za drobne krzywdy będą się mścili, a doznawszy wielkich nie będą już w stanie.
77 osób to lubi
Ludzie będą zawsze dla ciebie źli, jeżeli konieczność nie zmusi ich do tego, by byli dobrzy.
54 osoby to lubiąPamiętać bowiem należy, że ludzi trzeba albo dopieszczać, albo ich zniszczyć; bowiem za krzywdy błahe się mszczą, a za wielkie nie mogą; zat...
Pamiętać bowiem należy, że ludzi trzeba albo dopieszczać, albo ich zniszczyć; bowiem za krzywdy błahe się mszczą, a za wielkie nie mogą; zatem krzywda, którą ludziom wyrządzasz, musi być taka, byś nie obawiał się zemsty.
34 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Książę Niccolò Machiavelli
7,4
📚👑 Wielki powrót w czasie do roku 1512! 🕰️🇮🇹 Książę Machiavelliego wraca na scenę polityczną Republiki Florenckiej, a wraz z nim historie pełne intryg, zdrad i mądrości. 🕵️♂️💡
Przedstawiam Wam "Książę Iedy" - dzieło niezwykłe, które wywołało burzę emocji w epoce renesansu. To opowieść o człowieku, który władzę stracił, by stać się komentatorem politycznym. Ale to nie byle jaki komentator! Machiavelli odegrał rolę filozofa mrocznego, a jednocześnie niezwykle trafnego.
Jego słynne maksymy, takie jak "cel uświęca środki", nie tylko wstrząsnęły moralnością ówczesnych czasów, ale przekroczyły granice wieków, stając się niezmiernie aktualne także dzisiaj. 🎯💭
Czyżby Machiavelli propagował bezwzględność i okrucieństwo w polityce? Otóż nie do końca. "Książę" pokazuje nam, że na arenie politycznej nie ma miejsca na naiwność i idealizm, ale raczej na twardość, pragmatyzm i strategiczne podejście. Nie musimy zgadzać się z nim w każdym detalu, ale nie sposób zaprzeczyć, że jego rady mają w sobie ziarno prawdy. 🌾🤔
Machiavelli, jak żaden inny, ukazuje nam psychologiczny wymiar władzy. Książę, czyli przywódca, powinien być jednocześnie silny jak lew i zwinny jak lis. To jednak nie dla celów złowrogich, lecz po to, by utrzymać stabilność władzy i dbać o dobro swojego ludu. 🦁🦊
Niektórzy oskarżają Machiavellego o cynizm, ale czyż sam nie demaskował cynizmu władzy? Jego obłuda ludzka wzbudza kontrowersje, ale z drugiej strony pozwala nam zrozumieć, że świat polityki nie zawsze rządzi się standardowymi normami moralnymi. Czasem trzeba postawić na pragmatyzm, choćby to wymagało niepopularnych kroków. 🔍💡
"Książę" to audiobook, który z pewnością dostarczy Wam fascynującej wiedzy i pobudzi do refleksji nad współczesnymi realiami polityki. To nie tylko podróż do historii, ale także inspirująca lekcja na dziś. 🎧📖
Przygotujcie się na odkrycie sekretów politycznych, psychologicznych zagadek i mądrości stuleci. 🕵️♀️🌟 Czy jesteście gotowi na spotkanie z prawdziwym Machiavellego? 🎭💥
#KsiążęIedy #Machiavelli #WładzaIIntryga #Polityka #Audiobook #Historia #CzytajMądrze #MustRead #Refleksje #KsiążkiKtóreWciągają
Książę Niccolò Machiavelli
7,4
„Makiaweliczny” ma zabarwienie pejoratywne (z synonimy.pl: cyniczny, przebiegły, podstępny, przewrotny, diaboliczny, perfidny, obłudny, nikczemny, szubrawcy, judaszowy, nieszlachetny). Tymczasem makiawelizm w polityce, w biznesie, a nawet w życiu – to racjonalne podejście wykorzystujące wiedzę o relacjach społecznych i o ludzkich słabościach do skutecznego działania. Dziś ta wiedza i umiejętność nabywana jest przez polityków w stadium przedszkolnym. Że to niemoralne? Cóż.
Tylko że Machiavelli twierdził, że wartością usprawiedliwiającą działanie moralnie wątpliwe, jest skuteczna egzekucja racji stanu. A dziś jej miejsce zajmuje racja partii lub nawet „moja racja” przekonanego o swej nieomylności polityka. Makiawelizm nasz powszechny. Próbuje się go, za radą Mistrza, pakować w pachnące papierki i wielkie słówka, a przede wszystkim do końca zaprzeczać faktom. Mistrz się cieszy w zaświatach?
„Kiedy więc konieczność wymaga, aby książę potrafił zapatrywać się na zwierzęta, musi lisa i lwa naśladować. Lisem trzeba być aby się poznać na sidłach, lwem, aby przestraszyć wilków. Kto tylko lwa naśladuje, ten nie rozumie rzeczy. Roztropny książę nie może i nie powinien dotrzymać słowa, jeśli by to było ze szkodą dla niego i jeśliby ustały powody, które go do dania słowa skłoniły. Gdyby wszyscy ludzie byli uczciwi, rada ta nie byłaby na miejscu, lecz są przewrotni i na dane tobie słowo nie zważają, więc i ty nie powinieneś dotrzymać twego słowa.(…) Tym dalej zajdziemy, im lepiej lisa naśladujemy. Ale ten przymiot trzeba umieć doskonale zamaskować oraz być niepospolitym zmyślaczem i obłudnikiem. Ludzie bowiem są do tyla dobroduszni, a chwilowa potrzeba tak bardzo na nich wpływa, że zwodziciel zawżdy znajdzie tego, co się da oszukać. Powołam tutaj tylko jeden przykład. Papież Aleksander VI nic nie robił, tylko oszukiwał ludzi. Nawet o czym innym nie myślał, przecie zawsze znalazł takich, którzy mu się podejść dali. Nikt też nad niego nie posiadał więcej wprawy w dawaniu przyrzeczeń i w umocnieniu tychże największymi zaklęciami. Przy tym wszystkim zgoła nic nikomu nie dotrzymał. Jednakowoż udawały mu się jego plany, bo dobrze znał tę stronę świata.”
Mam czasem wrażenie, że w naszej ojczyźnianej rzeczywistości (choć pewnie nie tylko naszej) funkcjonuje niezwykle głęboko zakorzeniony pewien mit dotyczący politycznego pragmatyzmu. Głosi on mianowicie, że my, Polacy, jesteśmy narodem reprezentującym siły czystego Dobra, kierujemy się wyłącznie wzniosłymi, wielkimi, najwyższymi wartościami, typu Wierność Sojusznikom (i niezachwiana wiara w ich wierność…),Wola Narodu, Dobro Powszechne, Walka o Wolność Uciśnionych, Chwała Poległym, Wspólnota w Walce Przeciw (czemuś, komuś) i tak dalej. Kierowanie się racjonalnymi przesłankami, wykorzystywanie znanych z historii mechanizmów i korzystanie z nich na użytek władzy uważa się, najogólniej rzecz ujmując, za niegodne, za kulisy polityki uprawianej cichaczem za zamkniętymi drzwiami gabinetów. Makiawelizm traktuje się jako negatywnie nacechowany moralnie, ponieważ opisuje – i doradza stosowanie – zasad moralnie wątpliwych. Pamiętajmy jednak, że mowa tu o polityce. Gdzie w polityce dziś przestrzega się jakichkolwiek zasad moralnych? Czyżby ktoś wierzył jeszcze, że są politycy prawi i czyści? Czy polityka MOŻE być moralnie czysta? Wydaje się więc, że wszyscy znakomicie poruszają się w makiawelicznej rzeczywistości, a z rad Machiavellego korzystają całymi garściami.