Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Proszę Państwa, jest to cud-książka. Czytelnik ma okazję dowiedzieć się z niej: kiedy Velazquez jest najgorszym z malarzy; czym różni się sztuka od hodowli koni; kiedy lepiej zostawić swoją osobowość w domu; jak zero dodać zero może dać wartość różną od zera; dlaczego powszechna zgoda najdobitniej świadczy o braku zgody; ile mamy rzeczywistości; czy krytyka malarska jest niezrównoważona; kiedy w literaturze pojawiły się kolor i temperatura; dlaczego większość polskiej literatury jest anegdotką; w czym tkwi wielkość i nędza narodu hiszpańskiego; czemu łaskotki i alkohol nie zostały najznakomitszymi gatunkami sztuki; jak z daleka widzieć lepiej niż z bliska; dlaczego naród hiszpański nie potrafi dążyć do doskonałości; z czego każdy żyje i co to dla niego oznacza; jaki tetraedr pozwolił Francuzom uniknąć wielu klęsk i niepowodzeń; czemu Velazquez i Kartezjusz to praktycznie ta sama osoba; jak odmieniać słowo „sztuka" w czasie teraźniejszym i przeszłym; który gatunek literacki to gatunek w zwolnionym tempie; do czego prowadzi zastosowanie utopijności jako metody intelektualnej; jaki zawód powinien wykonywać każdy natchniony somnambulik; co na to wszystko krańcowy jak zawsze Fichte. Nieźle, co? Aż mnie roznosi, kiedy o tym piszę, a – jak zdrowia pragnę – po dwakroć bardziej roznosiło mnie przy czytaniu.