Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze dzieło uhonorowane parą butów z firmy Najk. To mnie do tej książki zachęciło, ale też zbudziło sporo obaw. Słusznie, jak się okazało. Książka 'dla krytyków'. Artystowska. Z wszystkimi wadami typowymi dla tego rodzaju. Tu już wiecie, że 'Widnokrąg' mi się nie spodobał. Dużo rzeczy mi się- z perspektywy literackiej- spodobało. Na przykład klimat fałszywej autobiografii. Jakbym nie sprawdził, to bym nie wiedział, że to nie jest autentyk. W pewnym sensie jest i nie jest, ciekawy zabieg. Częściowo spodobał mi się styl pisania autora. To taka proza wierszem pisana. Rytmiczna i pełna charakterystycznych refrenów. Sztuczka wykorzystywana nadmiernie, ale to nie odbiera jej klasy. Jedną z dwóch podstawowych wad książki jest rozwleczenie, rozciągnięcie do niemożliwych rozmiarów. Prousta nie czytałem i czytać nie zamierzam, po Myśliwskim już lepiej wiem dlaczego. I to nie jest komplement! Zresztą Myśliwski w kilku chwilach świadomie do francuskiego murarza nawiązuje. Dlaczego murarza? Bo cegły pisze :) Jakby ta książka miała się ograniczyć do treści to by miała max 100 stron, jakby miała sensownego redaktora miałaby 300. Jakby nie amerykańskie buty z 1997r., to by się nią pies z kulawym okiem nie zainteresował. Zwłaszcza, że autor cudów nie odkrył. Hrabal, Marquez, Grass już na tych lądach byli. Zwłaszcza Czech mi często przychodził do łba, żeby nie było, że ze mnie jakiś cham jest :) Hrabal świetnie pokazał jak można napisać coś podobnego, ale w lepszej formie. Drugim moim problemem są piekielnie irytujący bohaterowie. I nawet nie widać, że się bohater jakoś rozwija, mądrzeje, bo w scenie wizyty u wujka Władka widać, że piXXXą był i nią pozostał. Nie rozumiem dzieciaka, a za brak lojalności go wręcz nie znoszę. Jest wręcz gorszy ode mnie, a to już jest osiągnięcie! Co do bohaterów godny uwagi jest drugi plan. Rewelacyjnie wypadł Pan Profesor, a ten jego test pt. 'co widzisz?' to genialny motyw. Nie spotkałem kogoś takiego w życiu, niestety. Kilka innych postaci jest tyleż ciekawych, co wkurzających. Z matką na czele. Niby to ma wszystko sens i psychologiczną logikę i niby wiele wyjaśnia... ale jeśli Myśliwski chciał stworzyć postać, której ma się dość po cebulki włosów, to mu się udało! Może w wersji papierowej łatwiej ją znieść, ale jako audio to masakra! Co częściowo tłumaczy samego Piotrusia. Z takimi wzorami jakie miał... nie miał szans. 4/10. Doceniam, ale nie lubię. Rozumiem, ale wytrzymałem ledwo i nie bez przerw. Wścieklica i irytacja to najważniejsze towarzyszące emocje. Wersję audio czyta Leszek Teleszyński. Ceniłem go zawsze jako lektora, ale teraz to już w pełni podziwiam! Idealnie wychwycił ten wierszowany, rytmiczny styl książki. A za trajkotanie matki to pomnik mu się należy. Albo szklanka wody na przepłukanie gardła. Ja tego słuchać na raz nie mogłem, a on to na bezdechu przeczytał! Szacunek. .