Jerzy Żurek

W skład tego zbioru wchodzą trzy dramaty: "Sto rąk, sto sztyletów", "Po Hamlecie" oraz "Casanova". Zdawałoby się, że wszystkie one odwołują się do dość konwencjonalnej tematyki: "Sto rąk..." pokazuje wybuch powstania listopadowego, w którym zbuntowani żołnierze starają się poderwać do narodowego zrywu konserwatywną generalicję oraz skupioną na prostych rozrywkach ludność. "Po Hamlecie" - rozwija wątek spisku, którego ofiarą padł Fortynbras, a który stanowił niejako preludium do akcji właściwego dramatu Szekspira. I wreszcie "Casanova" - obraz, ukazujący polski epizod z życia weneckiego amanta. Konwencja jest tu jednak przywołana jedynie jako tło, jako punkt zaczepienia, pozwalający czytelnikowi (lub widzowi) znaleźć pewien punkt odniesienia do tego, co dramatopisarz ma faktycznie do przekazania. Oto bowiem dramat o powstaniu listopadowym nie jest wcale romantyczno-patriotycznym peanem, ale obrazem pewnych mechanizmów politycznej prowokacji, występujących w całej historii ludzkości. Dramat przywołujący tragedię Hamleta - można odczytać jako obraz zatrucia chęcią władzy, zaślepiającą człowieka, zmieniającą cały sysyem jego dotychczasowych wartości. "Casanova" - to portret człowieka, który z roli legendarnego amanta zostaje sprowadzony do roki pionka w politycznych rozgrywkach możnych tego świata. Całość dość interesująca. Ale brakuje w tych utworach czegoś, co pozwoliłoby o nich pamiętać na dłużej. Intelektualna rozrywka, ale tylko na czas lektury...