Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Morze czy góry? Ja zdecydowanie góry. Oczywiście uwielbiam szum fal i zachód słońca nad piaszczysta plażą. Jednak trud wędrówek i wspólne zachwyty widokami ze szczytów daje mi większą satysfakcję. Wspólnie spędzone chwile, odcięte od dnia codziennego biegu, pozwalają naładować baterie i pozwalają celebrować wolność i te małe radości. Tatrzański szlak, mgła i dwoje ludzi, których łączy tylko jeden dzień w roku. Górski szlak, gęsta mgła, potknięcie i pomocna dłoń, która ratuje przed upadkiem. Daria i Dawid poznali się w Tatrach. Chwila rozmowy, wspólna wędrówka – tyle wystarczyło, aby zawiązała się między nimi nić sympatii. Oboje wiodą uporządkowane życie, ona wkrótce wychodzi za mąż, on również ma swoje zobowiązania, jednak rzucona mimochodem obietnica sprawia, że wracają w znajome progi schroniska, by spędzić ze sobą jeden dzień w roku. Mijają kolejne lata. On nie zdradza, że czuje do niej coś więcej. Przecież jej serce należy do innego. Ona miota się między lojalnością wobec męża a poczuciem, że odnalazła swoją bratnią duszę. Oboje z niecierpliwością wyczekują dnia, w którym znów spotkają się na szlaku. Pewnego dnia Daria nie zjawia się w schronisku. Zaniepokojony Dawid postanawia ją odnaleźć. Historia słodko-gorzkiej miłości dwojga ludzi na krętym szlaku życia. "Do zobaczenia za rok" Joanna Szarańska To że kocham kryminały to wiadomo. Jednak uwielbiam też dobre książki obyczajowe. Książka pochłonęła cały mój czas, chciałam czytać ją w każdej wolnej chwili i nagle znalazłam się na ostatniej stronie. Jest to czuła, pięknie napisana i refleksyjna powieść rozgrywająca się na tle pięknych tatrzańskich krajobrazów. Książka o miłości - tej wygasającej i takiej która rodzi się niespodziewanie, wręcz bym powiedziała jest jak przeznaczenie, o odwadze, nałogu, różnicach klasowych, priorytetach i przede wszystkim o nadziei. Ja jestem oczarowana historią, klimatem gór i atmosferą w nich panującą i serdecznie polecam.