Przytulajka

Przyjemne, krótkie i czasem zabawne opowiadania polskich autorów. W sam raz na deszczowy dzień, na rozluźnienie, na oderwanie myśli od problemów dnia codziennego. Czyta się szybciutko.

Przyjemne, krótkie i czasem zabawne opowiadania polskich autorów. W sam raz na deszczowy dzień, na rozluźnienie, na oderwanie myśli od problemów dnia codziennego. Czyta się szybciutko.

Pokaż mimo to

Przyjemnie czytająca się książka z dwunastoma lekkimi opowiadaniami z naszymi pupilami.

Przyjemnie czytająca się książka z dwunastoma lekkimi opowiadaniami z naszymi pupilami.

Pokaż mimo to

„Przytulajka” to zbiór obyczajowych opowiadań. Mimo że miałam tę książkę odkąd została wydana, dopiero teraz udało mi się przeczytać wszystkie opowiadania. Zdecydowana większość opowiadań to takie przesłodzone romansidła, które mają przewidywalne zakończenie. Rolą zwierzątka w tych opowiadaniach zazwyczaj jest zeswatanie dwójki ludzi, którzy dzięki niemu zakochali się od pierwszego wejrzenia. Mimo że więcej jest opowiadań tego typu jest też kilka innych, w których wątek romantyczny nie jest na pierwszym miejscu. Osobiście nie przepadam za obyczajówkami, ale z powodu zastoju czytelniczego sięgnęłam po tę pozycję. Nie żałuję. Opowiadania są lekkie, łatwe i idealne, gdy nie ma się czasu na długie godziny z książką.

„Przytulajka” to zbiór obyczajowych opowiadań. Mimo że miałam tę książkę odkąd została wydana, dopiero teraz udało mi się przeczytać wszystkie opowiadania. Zdecydowana większość opowiadań to takie przesłodzone romansidła, które mają przewidywalne zakończenie. Rolą zwierzątka w tych opowiadaniach zazwyczaj jest zeswatanie dwójki ludzi, którzy dzięki niemu zakochali się od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

13 opowiadań znanych polskich autorek powieści obyczajowych. W rolach głównych każdego z opowiadań występuje pies, kot czy inne zwierzę. Być może niektóre z zachowań tych zwierzaków są nieco przerysowane, ale jest w tych opowiadaniach ciepło, bezgraniczna miłość do człowieka, chęć niesienia mu pomocy. Czasem nieświadomie zwierzak przyczynia się do poznania dwojga ludzi, którzy są dla siebie stworzeni.

13 opowiadań znanych polskich autorek powieści obyczajowych. W rolach głównych każdego z opowiadań występuje pies, kot czy inne zwierzę. Być może niektóre z zachowań tych zwierzaków są nieco przerysowane, ale jest w tych opowiadaniach ciepło, bezgraniczna miłość do człowieka, chęć niesienia mu pomocy. Czasem nieświadomie zwierzak przyczynia się do poznania dwojga ludzi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

nie lubię opowiadań, ale to miła lektura na niedzielne czytanie

nie lubię opowiadań, ale to miła lektura na niedzielne czytanie

Pokaż mimo to

Opowiadania, które wzruszają i dają nadzieję na to, że zwierzęta jednak mogą rozgrzewać twarde, uparte serca i niejednokrotnie zostają najlepszym przyjacielem :-)

Opowiadania, które wzruszają i dają nadzieję na to, że zwierzęta jednak mogą rozgrzewać twarde, uparte serca i niejednokrotnie zostają najlepszym przyjacielem :-)

Pokaż mimo to

Kolejny zbiór opowiadań za mną i na razie zrobię przerwę :) choć te opowiadania były mniej ckliwe niż te świąteczne. Dobrze się je czyta i szybko, około 50 stron na opowiadanie.

Na uwagę zasługuje, fajnie napisane opowiadanie Oswój swój strach Agaty Przybyłek. Tytuł idealnie oddaje charakter tej historii, jak trauma z dzieciństwa odciska swoje piętno w życiu dorosłego. Bez zbędnego owijania w bawełnę, bez słodko pierdzących elementów. Wyraźny strach, przerażenie i oswajanie powolne, choć przypadkowe, jak i zakończenie tej historii.

Zostań ze mną Natalia Sońska napisała ciekawe i nie nudne opowiadanie o stracie, ale i o cudzie. Jak zwierzęta i ludzie wokół nas pomagają nam dojść do siebie po stracie bliskiej osoby. Nie ma tam zbędnego lukru czy fantazjowania, dobrze i szybko się to czyta.

Reszta jakoś nie koniecznie rzeczywista, czy to z kotem i dwoma nowymi właścicielami, którzy kompletnie się nie znają, albo przypadkowe spotkanie dawnych przyjaciółek i szybko wyjazd, miłość....no jakieś nie realne i mdło napisane. Szkoda, że na tyle spodobały mi się tylko dwie, dlatego odpuszczam z mojej listy wszelkie opowiadania. Lubię jak autor zadał sobie trud, nawet w krótkim opowiadaniu i sprawdził szczegóły swojej historii.

Kolejny zbiór opowiadań za mną i na razie zrobię przerwę :) choć te opowiadania były mniej ckliwe niż te świąteczne. Dobrze się je czyta i szybko, około 50 stron na opowiadanie.

Na uwagę zasługuje, fajnie napisane opowiadanie Oswój swój strach Agaty Przybyłek. Tytuł idealnie oddaje charakter tej historii, jak trauma z dzieciństwa odciska swoje piętno w życiu dorosłego....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Otulający jak miękki koc zbiór opowiadań dla kobiet ze zwierzakami w tle. Niektóre są znośne, inny są tak mdło różowe, że ciężko się czyta. Najgorsze chyba z nich to takie które miało "dedlajny, rzeczy na asapie itp."

Otulający jak miękki koc zbiór opowiadań dla kobiet ze zwierzakami w tle. Niektóre są znośne, inny są tak mdło różowe, że ciężko się czyta. Najgorsze chyba z nich to takie które miało "dedlajny, rzeczy na asapie itp."

Pokaż mimo to

Im wiecej takich koszmarków, grafomańakich belkotów, tym bardziej szkida drzew. W przypadku takich "dzieł" przydałaby się cenzura. OMIJAĆ !!!

Im wiecej takich koszmarków, grafomańakich belkotów, tym bardziej szkida drzew. W przypadku takich "dzieł" przydałaby się cenzura. OMIJAĆ !!!

Pokaż mimo to

Ja rozumiem, że obyczajówki to mają być proste, łatwe opowiastki chwytające za serce, niezbyt angażujące, ze szczęśliwym zakończeniem. Ja wiem, że sięgając po obyczajówkę nie należy się spodziewać literatury wysokich lotów, i takowej się nie spodziewałam, gdy sięgałam po „Przytulajkę”. Ale kurczę, bez przesady, szanujmy się ludzie. Po pierwsze, sięgnęłam po zbiorek opowiadań obyczajowych dlatego, że sytuacja w kraju i na świecie jest jaka jest, a ja chciałam się tylko oderwać na chwilę od szarej rzeczywistości i przeczytać coś łatwego, miłego i prostego. Nie ruszają mnie nieszczęśliwe miłości, dzieci, i inne tego typu sprawy, dlatego wybrałam specjalnie coś, co dotyczy zwierzaków, na których punkcie mam lekkiego hopla i których losy ruszają mnie najbardziej. I co dostałam?
Otóż dostałam zbiorek miałkich, żenujących i przesłodzonych opowiadań kilkunastu autorek, które równie dobrze mogłyby być jedną, niezbyt utalentowaną, ze znikomym warsztatem i brakiem jakichkolwiek umiejętności. (Oprócz jednej, ale o tym na końcu). Prawie wszystkie te opowiadania są do bólu przewidywalne, nudne, porozciągane na siłę (a przypominam, mamy do czynienia z krótką formą), przeładowane słodko-pierdzącymi zdrobnieniami, a do tego są tak nierealistyczne, że czytanie tego aż boli. Autorki kpią sobie z czytelników, robiąc z nich albo kompletnych idiotów, albo rozhisteryzowane płaczki, które rusza dosłownie wszystko. Do tego mają w większości tak nikłą wiedzę na temat zwierząt, ich zachowań, sposobu komunikowania się czy ich psychiki, że czytanie tych wynurzeń było wręcz męczarnią.
W ogóle mam wrażenie, że autorki żyją na alternatywnej planecie, gdzie zupełnie normalnym jest, że np. od lat nie widziana przyjaciółka, którą spotykasz przypadkiem an ulicy, zaprasza cię na pobyt w swoim domu na wsi (a ty z tego zaproszenia korzystasz bez żadnej krępacji) . Albo że kot, którym opiekujesz się 4 dni (cztery!!!), przywiązuje się do ciebie tak bardzo, że po powrocie do swojego domu i właściciela, odmawia jedzenia. LOL. Albo to, że jak złamiesz nogę, kość piszczela wystaje ci z łydki i leżysz w kałuży własnej krwi, to pies przybłęda w którego rzucałaś kamieniami, natychmiast przynosi ci telefon, byś mogła zadzwonić po pomoc. Czytając takie kwiatki, z żenady miałam ochotę schować się do wersalki.
Mam wrażenie, że umiejętności tych (jeśli mogę je tak nazwać) pisarek, nie przewyższają umiejętności dziesięciolatków. I tak w tych opowiadaniach znajdziemy: głupie, niezrozumiałe decyzje podejmowane przez bohaterów pretekstowo; zaledwie dwa typy bohaterek: rozczulająca się nad sobą dzidzia piernik szukająca miłości/zimna, nieczułą suka karierowiczka.; krótkie, telegraficzne zdania; egzaltację, wyolbrzymianie i zdrobnienia godne wypracowania dziewczynek z podstawówki; zaczynanie wątków i nie kończenie ich, w rezultacie czego czytamy opowiadania o wszystkim i o niczym jednocześnie; szczegółowo opisywane takie rzeczy jak: zapach żelu pod prysznic, kolor i materiał swetra w który ubrana jest koleżanka bohaterki, pogoda za oknem, która zupełnie nie ma wpływu na akcję opowiadania. O jakimkolwiek stylu nie może tu być mowy, warsztat nie istnieje, nie znalazłam w tych opowiadaniach zupełnie nic na obronę ich autorek. Zdziecinniałe, przesłodzone do granic możliwości, głupie, nierealistyczne, i po prostu bardzo, bardzo źle napisane opowiadania o zwierzętach, które według autorek nie są wartościowymi stworzeniami samymi w sobie: zawsze są sprowadzane do roli narzędzi, które albo mają polepszyć życie ludzi, albo po prostu ich naprawić. Paradoksalnie, nie ma w nich żadnej miłości do zwierząt: autorki pokazują tymi opowiadaniami, że zwierzęta zostały stworzone po to, by cieszyć ludzi, co samo w sobie jest tak obrzydliwe, że nie mam na to słów.
Wśród tego śmietniska znalazła się jedna, jedyna perełka: opowiadanie Małgorzaty Kalicińskiej. Które w istocie nie jest opowiadaniem, lecz wspomnieniami autorki o jej własnych zwierzakach. Małgorzata Kalicińska ma lekkie pióro, porządny warsztat, nie jest tak słodko pierdząca jak reszta pisarek z tego zbiorku, podchodzi do zwierzaków w sposób zdroworozsądkowy, z odpowiednią dozą czułości i w ten sam sposób o nich pisze. Czytało mi się te wspomnienia bardzo dobrze, przyjemnie, rozczuliły mnie nieco, i sprawiły, że poczułam to, po co w ogóle zabrałam się za ten zbiór opowiadań. To jedno „opowiadanie” było bardzo w porządku, ale nie ma siły, by ratowało cały ten zbiorek. Reszta opowiadań nadaje się co najwyżej na rozpałkę, więc stwierdzam z przykrością, że wydając na tę książkę 11.99, srogo przepłaciłam.

Ja rozumiem, że obyczajówki to mają być proste, łatwe opowiastki chwytające za serce, niezbyt angażujące, ze szczęśliwym zakończeniem. Ja wiem, że sięgając po obyczajówkę nie należy się spodziewać literatury wysokich lotów, i takowej się nie spodziewałam, gdy sięgałam po „Przytulajkę”. Ale kurczę, bez przesady, szanujmy się ludzie. Po pierwsze, sięgnęłam po zbiorek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to