Anioł na śniegu

Świąteczna i przyjemna.

Świąteczna i przyjemna.

Zaczęłam od złej kolejności, bo od drugiego tomu. Ale nie sądzę, żeby znajomość pierwszej części wpłynęła na moją opinię. Zresztą nie działo się tutaj nic, co wymagałoby znajomości pierwszego tomu. W moim odczuciu spokojnie mogłam kontynuować czytanie drugiego tomu. I tak naprawdę dopiero po przeczytaniu zorientowałam się, że to drugi tom. Podsumowując. Klimatu świąt nie poczułam w ogóle. Za to dowiedziałam się, jak dorośli ludzie rozwiązują problemy w związku, małżeństwie, rodzinie: nie rozmawiają ze sobą. Bo gros problemów i różnych dziwnych sytuacji wynika z nierozmawiania ze sobą, wzajemnych pretensji itd. Na całą książkę były dwa (dosłownie dwa) wzruszające momenty i ani razu się nie zaśmiałam. Na pewno książka porusza ważne tematy, ale mnie to nie chwyciło. Nie uważam, żeby było to dobrze rozegrane. Pewne rzeczy, które można by fajnie pociągnąć są rozwiązywane "szczęśliwym zbiegiem okoliczności", które pojawia się nagle, bez wcześniejszego punktu zaczepienia. Odbiłam się od wszystkich historii przedstawionych w książce. Żadnego bohatera również nie polubiłam. No bo ich się nie da polubić. Po trzeci tom na pewno nie sięgnę.

Zaczęłam od złej kolejności, bo od drugiego tomu. Ale nie sądzę, żeby znajomość pierwszej części wpłynęła na moją opinię. Zresztą nie działo się tutaj nic, co wymagałoby znajomości pierwszego tomu. W moim odczuciu spokojnie mogłam kontynuować czytanie drugiego tomu. I tak naprawdę dopiero po przeczytaniu zorientowałam się, że to drugi tom. Podsumowując. Klimatu świąt nie...

Baaardzo przyjemne czytanie :)

Baaardzo przyjemne czytanie :)

Pani Michalska jest opoką dla mieszkańców bloku przy ulicy Weissa. Inspiruje, zmusza do wyciągania wniosków i jak trzeba to siarczyście przeklnie złodzieja jodełki: "I niech ci pień w dupie wy­ro­śnie!". Choć może wydawać się szorstka na zewnątrz, wszystkim mieszkańcom bloku dobrze życzy i dba o nich nie tylko przedświątecznie. To że robi to na swój sposób, stanowi jedynie o jej unikatowości.

Rok temu, czytając grudniowo "Cztery płatki śniegu" Joanny Szarańskiej, zanosiłam się od czasu do czasu śmiechem, ale nie byłam do końca przekonana, czy chcę jeszcze wrócić do mieszkańców Weissa. O dziwo tego roku, kiedy tylko za oknem zaczął prószyć śnieg, a do Wigilii coraz bliżej, sięgnęłam po drugi tom serii - "Anioła na śniegu".

Jakie było moje zdumienie, kiedy okazało się, że stęskniłam się za Stasią, Kwiatkami, Fijusami, Jurczykami, księdzem Wojciechem i oczywiście panią Michalską. Dzięki Joannie Szarańskiej już czuję zapach jodełki mimo jej braku, widzę jej piękno w niepozorności, a na święta jestem nastrojona emocjonalnie, by dawać z siebie to co najlepsze drugiemu człowiekowi. Może ktoś wciąż czeka na swojego anioła na śniegu w tę zbliżającą się wielkimi krokami noc jedyną w roku...?

Pani Michalska jest opoką dla mieszkańców bloku przy ulicy Weissa. Inspiruje, zmusza do wyciągania wniosków i jak trzeba to siarczyście przeklnie złodzieja jodełki: "I niech ci pień w dupie wy­ro­śnie!". Choć może wydawać się szorstka na zewnątrz, wszystkim mieszkańcom bloku dobrze życzy i dba o nich nie tylko przedświątecznie. To że robi to na swój sposób, stanowi jedynie...

"To nie więzy krwi są najważniejsze, ale więzy serca."

Powieść z kilkoma głównymi bohaterami, w klimacie świątecznym.

"To nie więzy krwi są najważniejsze, ale więzy serca."

Powieść z kilkoma głównymi bohaterami, w klimacie świątecznym.

Książka „Anioł na śniegu” to druga część z cyklu Cztery płatki śniegu. Perypetie głównych bohaterów z bloku przy ulicy Weissa utrzymane są w podobnym klimacie jak w poprzedniej części. Minął rok więc trochę się w życiu naszych bohaterów pozmieniało chociaż mam wrażenie, że niektórzy nie zmienili się nic, a nic. Tym razem jednak świąteczną organizację Panie postanowiły wziąć sprawy w swoje ręce. Dziewczyny planują prezenty dla sąsiadów i kto co ma przygotować na wspólne spotkanie. Zwieńczeniem wszelkich starań ma być wspólne przystrojenie jodełki przy ich bloku. Tym razem jednak nie wiadomo kiedy ktoś ścina ich jodełkę. Co z tego wyniknie? Zapraszam do lektury ksiażki.

Książka „Anioł na śniegu” to druga część z cyklu Cztery płatki śniegu. Perypetie głównych bohaterów z bloku przy ulicy Weissa utrzymane są w podobnym klimacie jak w poprzedniej części. Minął rok więc trochę się w życiu naszych bohaterów pozmieniało chociaż mam wrażenie, że niektórzy nie zmienili się nic, a nic. Tym razem jednak świąteczną organizację Panie postanowiły wziąć...

Kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części (Cztery płatki śniegu). Znam ich już, więc czyta się o wiele łatwiej. Mam nadzieję, że przeczytam więcej takich książek w okresie świątecznym. Lekko napisana i ciekawie zarysowane postacie i ich problemy.

Kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części (Cztery płatki śniegu). Znam ich już, więc czyta się o wiele łatwiej. Mam nadzieję, że przeczytam więcej takich książek w okresie świątecznym. Lekko napisana i ciekawie zarysowane postacie i ich problemy.

Świetna seria : Zabawna, mądra, dająca do myślenia, ciekawa i klimatyczna - czego chcieć więcej ( okładki śliczne) Ps. Klimatycznie podobne do Listów do M, ale moim zdaniem dużo lepsze mimo , że listy do M i tak był świetne, a napisać coś jeszcze lepszego to duża sztuka.

Świetna seria : Zabawna, mądra, dająca do myślenia, ciekawa i klimatyczna - czego chcieć więcej ( okładki śliczne) Ps. Klimatycznie podobne do Listów do M, ale moim zdaniem dużo lepsze mimo , że listy do M i tak był świetne, a napisać coś jeszcze lepszego to duża sztuka.

Wyzwanie Czytelnicze na grudzień : ŚNIEG

Pierwsza część była sympatyczna, ale nie za wysokich lotów, do przełknięcia w przedświątecznej krzątaninie. Ta część nie trzyma nawet tamtego poziomu.
Jest nadal sympatycznie, ale nuuuudno. Tym bardziej, że stracił się urok nowości.
Bohaterowie w większości ci sami, ale wyczerpała się moja tolerancja na ich irracjonalne zachowania.
Mniej byłam też skora do przymykania oka na moralizatorsko wysypującą się z kartek oczywistą oczywistość, że trzeba ze sobą rozmawiać, a w świątecznych przygotowaniach sprawy doczesne nie są najważniejsze. Duża jestem, więc ja to wiem.
Czytało się szybko i w miarę przyjemnie, bohaterów nawet polubiłam. Tylko potem naszła mnie refleksja - co mi dała ta lektura oprócz zabicia czasu? No niewiele...
Zamykam więc swoją przygodę z mieszkańcami Kalwarii. Wiem, że jest trzecia część, ale niech oni sobie tam żyją w spokoju, już beze mnie. Życzę im i wszystkim czytelnikom tej opinii wesołych świąt.

Wyzwanie Czytelnicze na grudzień : ŚNIEG

Pierwsza część była sympatyczna, ale nie za wysokich lotów, do przełknięcia w przedświątecznej krzątaninie. Ta część nie trzyma nawet tamtego poziomu.
Jest nadal sympatycznie, ale nuuuudno. Tym bardziej, że stracił się urok nowości.
Bohaterowie w większości ci sami, ale wyczerpała się moja tolerancja na ich irracjonalne...

Lekka i przyjemna, momentami nawet zabawna - idealna historia na przedświąteczny czas.

Lekka i przyjemna, momentami nawet zabawna - idealna historia na przedświąteczny czas.