Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z gorszych książek o samorozwoju jaką przeczytałam. Wstęp obiecuje wiele. Osobisty przykład autora ma nas przekonać do słuszności teorii "atomowych nawyków". I tego zabrakło w całej książce. Zamiast świeżych teorii i przykładów dostajemy streszczenie literatury tego tematu, wstawki filozoficzne i komentarz autora. Podane przykłady badań są wręcz prehistoryczne. Sama literatura zapisana jest na około 25 stronach.

Rzadko zdarza mi się porzucać książkę, a taką ze współpracy recenzenckiej raczej nigdy (może dosłownie z dwa razy) zaciskam poślady i choć po opisówkach luźniej przebiegam wzrokiem, to jednak pre do końca. Niestety "Wiatr" zostawiam bez oceny, żeby nie było zafałszowania bo dobrnęłam jedynie do połowy. Podchodziłam kilkakrotnie z nadzieją na rozkręcenie się książki jednak w sytuacji gdy wciąż tak wiele ciekawych czeka na swoją kolej (mam nadzieję, że ciekawych ;p),po wewnętrznej walce ze sobą (wolno mi czy nie wolno...) postanowiłam odłożyć lekturę. Początek zaczyna się dobrze. Od razu wchodzimy w wydarzenia, a klimat wietrznej nocy stwarza poczucie nie pokoju. Szybko pojawiają się kolejne wątki i w sumie od początku morderca oraz jego motyw zostają nam przedstawieni. Nie musimy długo czekać też na wejście na scenę policjanta, który będzie się sprawą zajmować. Do tego gdzieś w tle widnieje oddział dla skazanych z problemami psychicznymi, co jeszcze bardziej zagęszcza atmosferę. Czemu więc jednak nie dałam rady skoro można z powyższego wysnuć wniosek, że zapowiadało się nieźle? Raz - forma. Brak wyraźnych rozdziałów - historia pisana jest jakby cięgiem jedynie oddzielana "***" jak przy pod rozdziałach w typowej książce. Sprawiało to wrażenie "ciągu" i kiedy następowały przeskoki między bohaterami oraz tymi w czasie po prostu się gubiłam. Druga rzecz, że ogólnie w tej formie nie czytało się zbyt wygodnie. Dwa -duża liczba bohaterów podanych od razu z imienia i nazwiska - od początku musiałam co chwilę się cofać i upewniać , czy ta osoba już się nie pojawiła i jak istotna jest dla sprawy. Trzy - dłużyzny. Ogrom informacji pobocznych, które rozwlekały całą opowieść i gubiły klimat. Także ja niestety nie doczytałam i zostawiam książkę bardziej zdecydowanym i wytrwałym ;) . Zostawiam bez oceny bo nie czuję by było ocenianie w porządku przy porzuceniu lektury.

"Dzięki Tobie i Elijahowi dowiedziałam się, że choć życie mamy różne, to problemy bardzo podobne. Chcemy zaimponować rodzicom, sprostać ich wymaganiom, wyróżnić się i być traktowanym poważnie. Walczymy o to, czego sami pragniemy, bo ktoś ma dla nas inne plany (...)" "The Name Drop" Dusan Lee to chyba pierwsza przeczytana przeze mnie powieść, napisana w duchu fascynacji Koreą. Ostatnio obserwujemy wyraźny zwrot w tym kierunku, zarówno w muzyce, kulturze, jak i literaturze, stąd też byłam ciekawa jak sama odbiorę tę książkę. Przyznam, że moja ocena jest pozytywna. Choć o samej Korei dowiadujemy się z niej niewiele, to poznajemy wywodzących się z tego państwa bohaterów, których zachowanie zakorzenione jest w tamtejszej kulturze. Akcja powieści rozgrywa się w Nowym Jorku, ale głównymi bohaterami są Koreańczycy, odbywający tam staż. Autorka w szczególny sposób zwraca naszą uwagę na Jessicę i Elijaha, którzy w wyniku niefortunnego splotu wydarzeń zamieniają się rolami. Pochodzący z bogatej rodziny młodzieniec trafia na spartańskie warunki, natomiast dziewczyna ze średniej klasy ma możliwość zamieszkać w luksusowej kamienicy z gosposią. Jak się okazuje, zmiana miejsca zamieszkania stanowi dopiero początek serii pomyłek. Przyznam, że momentami było zabawnie, ale książka porusza też problemy, z których istnienia wcześniej nawet nie zdawałam sobie sprawy. Rzecz dzieje się w czasach współczesnych, natomiast zachowania jakie możemy zaobserwować u niektórych Koreańczyków, są jakby nie z tej epoki. Wyobraźcie sobie, że w odnoszącej sukcesy korporacji kobiety wciąż są gorzej traktowane, często będąc odsuwane od ważnych projektów. Co gorsza, odmawia się im kierowniczych stanowisk! Inną ważną kwestią są małżeństwa, które w wielu kręgach nadal zawierane są jak transakcje handlowe. Aż trudno mi uwierzyć, że są kraje, w których wciąż hołduje się takim poglądom. Co gorsza, bardzo często młodzi ludzie nie mają prawa głosu, tylko posłusznie muszą wykonywać wolę swoich opiekunów. Muszę przyznać, że "The Name Drop" nie do końca mnie porwało, a to za sprawą bohaterów, którzy nie wzbudzili mojej większej sympatii. Jessica męczyła mnie swoim niepohamowanym gadulstwem, a Elijah momentami wydawał mi się nieporadny, zupełnie jakby urwał się z choinki. No, ale czego oczekiwać po chłopaku, którego do tej pory wszyscy we wszystkim wyręczali. Sam wątek zamiany też nie do końca do mnie przemawia, jako zbyt naciągany, niemniej, książka ta zaskoczyła mnie też w pozytywnym stopniu. Pozwoliła mi dowiedzieć się kilku ciekawych rzeczy, z których istnienia wcześniej nie zdawałam sobie sprawy. Nie żałuję czasu jaki poświęciłam na przeczytanie "The Name Drop", gdyż uważam, że powieść zwraca uwagę na ważne kwestie, których powinniśmy być świadomi. Uzmysławia nam, że należy doceniać to, co mamy, ponieważ niektórzy mają zdecydowanie gorzej od nas. Moja ocena 7,5/10.

"A nas, kobiety, paradoksalnie ciągnęło do takich osobników, silnych samców alfa, w ramionach których możemy przez chwilę zapomnieć o nudzie i oddać się marzeniom o wspólnej przyszłości, która nigdy nie nadejdzie." Niezaprzeczalnie coś w tym jest. Pociąga nas niebezpieczeństwo i związane z tym ryzyko, ale chyba nie do końca zdajemy sobie sprawę z konsekwencji, jakie mogą nas spotkać. Lubimy bad boyów, którzy sprawią, że nasze serce zabiją w szybszym rytmie. Zapominamy o naturze takich osobników, łudząc się, że będziemy w stanie oswoić ich niczym dzikie zwierzątka. Ale czy to możliwe? Czy miłość rzeczywiście może tak mocno wpłynąć na czyjeś zachowanie? W ostatnich dniach miałam okazję się o tym przekonać, przynajmniej po części, gdyż, niestety, "Ławrusznik" Pauliny Jurgi urywa się w takim momencie, że trudno o jednoznaczną odpowiedź. Książka opowiada o losach wschodniej mafii, wśród której naszą uwagę w szczególny sposób przykuwa Igor. Mężczyzna, którego poznajemy jako 11-letnie dziecko w decydującym momencie jego życia. Chłopiec już wtedy wykazuje wysoko rozwinięte zamiłowanie do medycyny, ale pociąga go również zło i śmierć. Wraz z biegiem czasu w mężczyźnie obie te cechy rozwijają się w równym stopniu. Gdy w wieku 22-lat spotyka na swojej drodze Sofię, jest maszynką do zabijania na usługach mafii, która twierdzi, że prawdziwa miłość nie istnieje, a "zakochanie" to nic innego jak reakcja chemiczna w organizmie wywołana przez feromony. Przyznam, że mam mieszane uczucia w kwestii Igora: z jednej strony jego postępowanie napawa mnie przerażaniem, z drugiej jest mi go żal. Były też momenty, w których osoba mężczyzny wzbudzała moją wiekszą sympatię. Mam wrażenie, że gdyby bohatera ukształtowało inne środowisko, mógłby w życiu osiągnąć wielkie rzeczy. Niestety, w obecnej sytuacji Igor stara się odnaleźć w rzeczywistości, w której przyszło mu żyć, z lepszym lub gorszym skutkiem. Pojawienie się Sofii burzy dotychczasowy porządek rzeczy, sprawia, że mężczyzna podważa obowiązujące go zasady, co może okazać się tragiczne w skutkach dla obojga bohaterów. Paulina Jurga znana jest z tego, że wiernie oddaje realia świata przedstawionego w powieści, dzięki czemu wykreowani przez nią bohaterowie stają się bardziej prawdziwi. Nie inaczej jest i tym razem. W "Ławruszniku" poznajemy wycinek historii wschodniej mafii oraz jej podstawowe zasady funkcjonowania. Autorka sięga po niektóre z rosyjskich słów i umiejętnie wplata je w fabułę powieści. W książce znajdujemy też wiele gruzińskich przysłów. Ich obecność mocno wpływa na klimat powieści - dzięki nim, nie wydaje się ona tak brutalna. Jeszcze w tej kwestii dodam, że to nie jest słodka historia o miłości mafioza do niewinnej dziewczyny. Nie. Tu historia jest zdecydowanie bardziej skomplikowana. Poczatkowo akcja powieści toczy się nieśpiesznie, z uwagi na obszerne wprowadzenie. Jest ono jednak jak najbardziej potrzebne, gdyż dzięki niemu poznajemy realia świata, o którym czytamy. Dowiadujemy się też jak zmienia się Igor na przestrzeni czasu oraz jakie wydarzenia ukształtowały jego charakter. W momencie, gdy do akcji wkracza Sofia, wtedy zaczyna się dziać. Między bohaterami wybucha uczucie, które dla żadnego z nich nie jest na rękę. To nie jest czas ani miejsce na miłość, gdyż za oddanie się jej bohaterowie mogą zapłacić niewyobrażalną cenę. Nie wiem jak mam rozumieć zakończenie. Z jednej strony mam nadzieję, że kolejne tomy przyniosą pozytywną odpowiedź na nurtującą mnie kwestię, a z drugiej boję się, że to już definitywny koniec pewnej rzeczy. Ach! Trudno mi o tym pisać, żeby nie spojlerować, z pewnością jednak Ci, co czytali tę serię, doskonale wiedzą co mam na myśli 😊 Dodam jeszcze tylko, że muszę niezwłocznie rozejrzeć się za drugą częścią! Moja ocena 8/10.

"Dziewczyna zza ściany" autorstwa Camille Gale to opowieść, która rozpoczyna się od pozornie banalnej sytuacji — Hope, główna bohaterka, wraca do pracy po zapomniany telefon. To, co wydaje się drobną niedogodnością, okazuje się momentem, który całkowicie zmienia jej życie. Świadek przerażającej sceny staje się zakładniczką zbrodniarza, Knoxa. To, co wyróżnia tę powieść, to jej niezwykle mroczny klimat. Autorka wprowadza nas w świat pełen niepokoju i tajemnic. Knox, mężczyzna, który uprowadza Hope, to postać pełna sprzeczności. Jego skrytość i wewnętrzne rozterki tworzą napięcie, które nie opuszcza czytelnika aż do ostatniej strony. Hope z kolei, mimo przerażenia, stara się dotrzeć do Knoxa i wzbudzić w nim odruchy człowieczeństwa. Ich relacja, pełna skrajnych emocji, jest sercem tej opowieści. Camille Gale doskonale ukazuje, jak trudna sytuacja może zbliżyć do siebie dwie, na pozór zupełnie różne, osoby. Wątek erotyczny dodaje historii dodatkowego wymiaru, sprawiając, że jest ona nie tylko thrillerem, ale również intensywnym dark erotykiem. To, co najbardziej mnie poruszyło, to sposób, w jaki autorka przedstawił przeszłość Knoxa i wpływ, jaki miała ona na jego obecne postępowanie. Z czasem Hope odkrywa coraz więcej podobieństw między sobą a kimś ważnym z przeszłości Knoxa, co dodaje fabule głębi i zaskakujących zwrotów akcji. W miarę rozwijania się fabuły dostrzegamy, jak dynamicznie zmieniają się relacje między Hope a Knoxem. Ich wzajemna nieufność stopniowo ustępuje miejsca fascynacji i zrozumieniu. Knox, walcząc z demonami przeszłości, zaczyna dostrzegać w Hope nie tylko zakładniczkę, ale również osobę, która może mu pomóc odnaleźć spokój. Ta wewnętrzna przemiana bohaterów jest jednym z najmocniejszych aspektów książki. Camille Gale doskonale balansuje pomiędzy wątkiem psychologicznym a erotycznym, tworząc historię pełną napięcia i głębokich emocji. Autorka nie unika trudnych tematów, takich jak trauma, przemoc czy samotność, co sprawia, że książka jest niezwykle realistyczna i poruszająca. Elementy te dodają autentyczności i sprawiają, że czytelnik nie może oderwać się od lektury. Krajobrazy Wisconsin, z jego odludnymi lasami i spokojnym jeziorem, tworzą idealne tło dla mrocznej opowieści. Izolacja, w której znajdują się bohaterowie, potęguje atmosferę napięcia i niepewności. Dom nad jeziorem staje się swoistym labiryntem emocji, w którym każdy krok może prowadzić do odkrycia nowych tajemnic. "Dziewczyna zza ściany" to książka, która zaskakuje na każdym kroku. Nieoczywiste zwroty akcji i głębia psychologiczna postaci sprawiają, że jest to lektura nie tylko dla miłośników thrillerów, ale również dla tych, którzy cenią literaturę skłaniającą do refleksji. Camille Gale udowadnia, że w mrocznych zakamarkach ludzkiej duszy można znaleźć nie tylko przerażenie, ale i nadzieję na odkupienie. Nie sposób również pominąć faktu, jak umiejętnie Camille Gale buduje napięcie. Każdy rozdział kończy się w sposób, który sprawia, że po prostu muszę wiedzieć, co będzie dalej. Ta narracyjna technika trzyma mnie w nieustannym napięciu, a każde nowe odkrycie i zwrot akcji dodają historii głębi i intensywności. Dodatkowo warto docenić, jak autorka rozwija postać Hope. To nie tylko ofiara w trudnej sytuacji, ale kobieta, która potrafi walczyć o swoje i nie boi się konfrontacji z trudnymi emocjami. Jej siła i determinacja, by zrozumieć Knoxa i znaleźć wyjście z dramatycznej sytuacji, są inspirujące. Hope staje się symbolem nadziei i wytrwałości, co sprawia, że jej postać jest bardzo przekonująca i budzi sympatię. Książka "Dziewczyna zza ściany" to także eksploracja ludzkiej psychiki i ukrytych pragnień. Relacja między głównymi bohaterami pokazuje, jak skomplikowane mogą być emocje i jak cienka jest granica między miłością a nienawiścią, strachem a fascynacją. Camille Gale umiejętnie przeplata te wątki, tworząc niejednoznaczną, ale fascynującą opowieść. Na koniec, muszę przyznać, że zakończenie książki było dla mnie prawdziwym zaskoczeniem. Camille Gale zdołała utrzymać tajemnicę aż do ostatnich stron, a finał nie tylko zaskakuje, ale także głęboko porusza. To zakończenie sprawia, że cała historia nabiera jeszcze większego sensu i pozostawia czytelnika z refleksjami na długo po zamknięciu książki. Podsumowując, "Dziewczyna zza ściany" Camille Gale to pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika mrocznych thrillerów z elementami erotyki. To książka, która wciąga, niepokoi i zaskakuje na każdym kroku. Mroczna, nieoczywista i pełna emocji — idealna dla tych, którzy szukają czegoś więcej niż typowy thriller. Camille Gale stworzyła opowieść, która nie tylko trzyma w napięciu, ale również zmusza do refleksji nad naturą człowieka i jego zdolnością do zmiany.