Wymyśliłam cię

Hmm.. ciężko jest mi opisać tą książkę. Z jednej strony wciągnęła mnie, ale z drugiej nie do końca. Alex, po prostu super. Sposób w jaki ja przedstawiono i jej sposób widzenia i przeżywania. Coś nowego. Nie jest to typowa młodzieżówka, poruszany jest temat schizofrenii. Ogólnie polecam książkę

Hmm.. ciężko jest mi opisać tą książkę. Z jednej strony wciągnęła mnie, ale z drugiej nie do końca. Alex, po prostu super. Sposób w jaki ja przedstawiono i jej sposób widzenia i przeżywania. Coś nowego. Nie jest to typowa młodzieżówka, poruszany jest temat schizofrenii. Ogólnie polecam książkę

To jeden z tych rzadkich przypadków, kiedy książka mi się podobała, ale równocześnie dość mocno mnie rozczarowała. I coś czuję, że kompletnie polegnę, próbując to jakoś sensownie wytłumaczyć. Autorkę poznałam dzięki wspaniałej książce "Eliza i jej potwory", którą absolutnie polecam każdemu z całego serca. Tego tytułu się trochę obawiałam. Najbardziej tego, że to nie będzie to. Na szczęście dobrze się bawiłam podczas czytania, ale równocześnie mam sporo ale. Potrzebowałam dobrych kilku rozdziałów, by się wkręcić. Początek niespecjalnie mnie zachęcił.

Zaintrygowała mnie za to zapowiedź głównej bohaterki ze schizofrenią. Odważny i dość oryginalny pomysł. Wiele zachowań bohaterki, na przykład widzenie ludzi, którzy nie istnieli czy paniczny wręcz lęk przed komunistami (w ogóle nie ogarnęłam tego wątku) czy też kulminacyjny moment, który naprawdę wbił mnie w fotel (okej, kanapę, nie mam do dyspozycji żadnego fotela, ale z nim zdanie lepiej brzmi), jednak koniec końców przez większość czasu brakowało mi tej choroby. Stanowiła bardziej tło, jakby zmagała się z nią jedna z drugoplanowych postaci, nie główna bohaterka. Alex w zasadzie zachowywała się jak najzwyczajniejsza nastolatka, która zdecydowanie nie zmaga się ze schizofrenią. Mam wrażenie, że ten wątek został niestety mocno spłaszczony, nie wystarczająco dopracowany, przez co wypada blado i rzuca cień na całą książkę.

Wymyśliłam cię, to intrygujący tytuł, który odnosi się do schizofrenii Alex i jej niepewności, czy chłopak, z którymi rozmawia istnieje naprawdę, czy przypadkiem nie wymyśliła go sobie, gdy była dzieckiem. Miles jest moim zdaniem lepiej wykreowaną postacią. Ma swoje problemy, na które składa się przemocowy ojciec i aleksytymia. Jest nieprzeciętnie inteligenty, ale nie potrafi odczytywać emocji. Przyznaję otwarcie, że fragmenty z Milesem należały do moich ulubionych. Skoro już zdobyłam się na tak wylewną szczerość, pójdę za ciosem i dodam, że te cztery gwiazdki to głównie zasługa Milesa i punktu kulminacyjnego, jednego z nielicznych momentów, kiedy schizofrenia Alex wybiła się na pierwszy plan.

W pewnym sensie warto jeszcze wspomnieć o samej szkole, do której ta dwójka chodziła, a raczej ekstremalnie dziwnych sytuacjach, które miały w niej miejsce i generalnie o nagromadzeniu dziwnych wątków w tej historii. Wszystkiego było za dużo. Zamiast skupić się na problemach głównych bohaterów, tak by jak najlepiej oddać problematykę ich chorób, autorka dorzuciła do wszystkiego pytona, grasującego w szkole, nad wyraz dziwnych nauczycieli, wręcz szalonego dyrektora, który molestował jedną z uczennic i parę innych dziwnych akcji, których mój biedny mózg nie był w stanie pojąć...

To jeden z tych rzadkich przypadków, kiedy książka mi się podobała, ale równocześnie dość mocno mnie rozczarowała. I coś czuję, że kompletnie polegnę, próbując to jakoś sensownie wytłumaczyć. Autorkę poznałam dzięki wspaniałej książce "Eliza i jej potwory", którą absolutnie polecam każdemu z całego serca. Tego tytułu się trochę obawiałam. Najbardziej tego, że to nie będzie...

Polowałam na tę książkę 2 lata, było warto. Udany debiut autorki. Jest to wyjątkowa książka w morzu młodzieżówek. Mamy tu kilka różnych zaburzeń psychicznych, jak i normalne licealne problemy. Mam wrażenie, że same główne postacie są tak niezwykłe i interesujące, że nie potrzebowały całego tego zamieszania w szkole. Ale tak też było dobrze. W pewnym momencie już sama nie wiedziałam co jest prawdą, a co halucynacją. Naprawdę polubiłam głównych bohaterów i czerpałam wielką przyjemność w dopingowaniu Alex i Milesowi.

Polowałam na tę książkę 2 lata, było warto. Udany debiut autorki. Jest to wyjątkowa książka w morzu młodzieżówek. Mamy tu kilka różnych zaburzeń psychicznych, jak i normalne licealne problemy. Mam wrażenie, że same główne postacie są tak niezwykłe i interesujące, że nie potrzebowały całego tego zamieszania w szkole. Ale tak też było dobrze. W pewnym momencie już sama nie...

Bardzo mi się podobała, miałam po niej nogi jak z waty. Polecam każdemu

Bardzo mi się podobała, miałam po niej nogi jak z waty. Polecam każdemu

przecietna książka ze zwyklym lecz mnie onieśmielającym watkiem romantycznym
jako książka okej lecz fabula bardzo zagmatwana i poplątanana
nie zachwycila mnie tak jak sądziłam bo opis troche za bardzo koloryzuje te książkę
polecam ;)

przecietna książka ze zwyklym lecz mnie onieśmielającym watkiem romantycznym
jako książka okej lecz fabula bardzo zagmatwana i poplątanana
nie zachwycila mnie tak jak sądziłam bo opis troche za bardzo koloryzuje te książkę
polecam ;)

Książka leżała u mnie długo, bo prawie cztery lata (tak, znowu znalazłam paragon w książce) i szczerze żałuję. Wylewam ogromne żale za swój grzech, że dopiero tak późno się z nią poznałam i szczerze nie wiem kiedy bym się za nią wzięła, gdyby nie maraton pod koniec lutego u @mood4book i @nastepnastrona. Dziękuję dziewczynom, że mnie, nawet o tym nie wiedząc, zmotywowały, a teraz ta książka trafia do grona moich ulubionych i bardzo mnie to cieszy.

Sama książka, według mnie, jest bardzo lekko napisana. Jest to młodzieżówka, która jednak przedstawia ważną sprawę, jaką jest schizofrenia. Szczerze powiem, że wcześniej znałam głównie nazwę i plus minus wiedziałam, o co chodzi, ale bardzo mnie to nie interesowało. Teraz mnie ciekawi jak to jest, czy takie osoby naprawdę czują się tak, jak to było opisane i na pewno postaram się dowiedzieć więcej.

Może takie określenie jest wyolbrzymione, ale zakochałam się w tych postaciach. Każda z nich jest inna, każda ma swój charakter i swoją historię i szczerze ich lubię. A nie, przepraszam, szczerze ich uwielbiam i żałuję, że nie ma kontynuacji, czegoś więcej, gdzie mogłabym dalej z nimi spędzić czas. Ledwo skończyłam, a już za nimi tęsknię.

Chcę ją polecić, pomimo kilku absurdów, bardzo mi się podobała, wywarła na mnie bardzo duże i bardzo dobre wrażenie, chcę ją przeczytać jeszcze raz i na pewno to zrobię.

Wiele razy przy niej zachichotałam, wiele razy się uśmiechnęłam, zrobiło mi się smutno, czy trzymałam kciuki za to, żeby wszystko dobrze się skończyło. Byłam przerażona, zdziwiona i zaniepokojona. Jednym słowem, towarzyszyło mi wiele emocji przy jej czytaniu.

Jeśli ktoś jest ciekawy, jak wygląda świat osoby, która ma schizofrenie, to jest, przynajmniej tak mi się wydaje, dobry punkt zaczepny. Oprócz tego już dla samych postaci warto tę książkę przeczytać, a nawet dla intrygi detektywistycznej. Kompletny miszmasz! Jedyne czego żałuję, to to, że na Internecie nie ma dużo fan artów z tej książki, bo chętnie bym takie rysunki pooglądała.

Książka leżała u mnie długo, bo prawie cztery lata (tak, znowu znalazłam paragon w książce) i szczerze żałuję. Wylewam ogromne żale za swój grzech, że dopiero tak późno się z nią poznałam i szczerze nie wiem kiedy bym się za nią wzięła, gdyby nie maraton pod koniec lutego u @mood4book i @nastepnastrona. Dziękuję dziewczynom, że mnie, nawet o tym nie wiedząc, zmotywowały, a...

Gdybym chciała opowiedzieć, o czym tak właściwie była ta książka, to chyba bym nie umiała, nie potrafiłabym jej streścić. Miało być o dziewczynie ze schizofrenią, ja jednak jakoś przez większość książki nie czułam tej choroby Alex. Owszem zdarzało się, że widziała rzeczy lub ludzi, którzy nie istnieli albo miała paniczny, irracjonalny lęk przed komunistami bądź nazistami (książka był wydana w Polsce w 2015 r., ale ja się czułam jakbym czytała o wydarzeniach z lat 90-tych), jednak czegoś mi w tym brakowało. Chociaż jeden raz udało się autorce mnie zaskoczyć, w punkcie kulminacyjnym, ale nie mogę Wam zdradzić szczegółów, żeby nie zaspoilerować. Również opis książki jest nieco mylący, bo owszem Alex robi zdjęcia, choć tez jakoś mało temu faktowi autorka poświęca uwagę, natomiast trudno tu mówić o tym, że towarzyszy jej siostra. I tak, odgrywa ona istotną rolę w całej historii, ale wcale nie jest cały czas u boku Alex, a pojawia się raptem kilka razy. Niestety nawet styl autorki jest jak dla mnie trochę wypruty z emocji, za dużo czytania za mało akcji. Trudno nawet było poczuć tę chemię między Alex a Milesem, choć nie ukrywam, że ten wątek był najciekawszy i mieli kilka fajnych momentów. Zresztą sama postać Milesa jest bardzo ciekawa, ale niestety trochę potraktowana przez autorkę po macoszemu. Bo Miles nie dość, że ma problemy w domu związane z agresywnym ojcem, to jeszcze sam ma problemy z odczytywaniem emocji innych, jednocześnie będąc nieprzeciętnie inteligentnym, przypuszczam, że autorka chciała tu ukazać problem autyzmu (albo raczej Aspergera), jednak nigdzie nie zostało to wprost powiedziane. No i wreszcie wątek dotyczący życia szkolnego, tu już zupełnie nie wiem, co autorka chciała pokazać. Pojawiały się jakieś pytony, dziwni nauczyciele, dręczyciele, molestowanie jednej z uczennic przez dyrektora, a to wszystko tak opisanie, że serio nic z tego nie rozumiałam. W głowie mi się tylko kołatały pytania: jak? dlaczego? ale o co chodzi i jak to możliwe?. Mam wrażenie, że autorka pisząc „Wymyśliłam cię” była jeszcze bardzo młoda, chciała pokazać wiele różnych wątków/problemów, nie do końca mając o nich jakieś pojęcie. Zappia publikuje też na Wattpadzie i nawet powiedziałabym, że „Wymyśliłam cię” ma taki styl wattpadowski. W każdym razie, choć książka nie była taka do końca zła, to ja się jednak na niej bardzo zawiodłam, zwłaszcza że „Eliza i jej potwory” bardzo mi się podobała, tutaj niestety nie mogę powiedzieć tego samego.

Gdybym chciała opowiedzieć, o czym tak właściwie była ta książka, to chyba bym nie umiała, nie potrafiłabym jej streścić. Miało być o dziewczynie ze schizofrenią, ja jednak jakoś przez większość książki nie czułam tej choroby Alex. Owszem zdarzało się, że widziała rzeczy lub ludzi, którzy nie istnieli albo miała paniczny, irracjonalny lęk przed komunistami bądź nazistami...

Fabuła dobra, lecz sama książka niekoniecznie. Jest pełna absurdu (no bo który woźny tak sobie, bez powodu trzyma w kantorku zamrożonego szopa?), a wiele sytuacji jest naciąganych i odnosi się wrażenie, że autorka na siłę naginała rzeczywistość (dwóch różnej płci nastolatków w jednej sali szpitalnej – serio?). Miejscami wyszło jej bardziej fantasy niż young adult. Strasznie szkoda tu ludzi chorych na schizofrenię, bo sposób w jaki ten temat został zlekceważony, jest po prostu przykry. Taka ocena jedynie za pomysł i okładkę.

Fabuła dobra, lecz sama książka niekoniecznie. Jest pełna absurdu (no bo który woźny tak sobie, bez powodu trzyma w kantorku zamrożonego szopa?), a wiele sytuacji jest naciąganych i odnosi się wrażenie, że autorka na siłę naginała rzeczywistość (dwóch różnej płci nastolatków w jednej sali szpitalnej – serio?). Miejscami wyszło jej bardziej fantasy niż young adult. Strasznie...

Nastoletnia Alex cierpi na schizofrenię, która nie pozwala jej często odróżnić rzeczywistości od złudzeń. Uzbrojona w aparat, próbuje radzić sobie w „normalnym” życiu – uczęszcza do szkoły, poznaje nowych ludzi i zakochuje się. Tylko co z tego jest prawdą?

Jak to ostatnio powiedziała dość znana osoba - często jest tak, że jeśli mamy książki o jakiejś grupie społecznej czy też chorobie to skupiają się one tylko na tym jednym, głównym temacie. Jednak tutaj jest inaczej – bo oprócz trudności, z którymi główna bohaterka musi sobie radzić, mamy też całą fabułę do tej powieści m. in. występuję pewnego rodzaju nastoletnie śledztwo. Poboczni bohaterowie mają własne problemy, ale nie z rodzaju tych nastoletnich dylematów, tylko takie poważne jak przemoc domowa czy choroby rodziców. Ciekawym wątkiem jest w tej opowieści historia – Alex często szuka w swoim jedzeniu komunistycznych podsłuchów. Czytając książkę często zadawałam sobie pytanie „czy to co czytam, okaże się prawdą czy tylko wytworem wyobraźni?”. Z tego co udało mi się znaleźć, przedstawione objawy choroby są prawdziwe, jednak zdaje sobie sprawę, że nie można wierzyć we wszystko co przeczyta się w Internecie. Jednak myślę, że lektura rzuca inne światło na osoby chore, przedstawiając je z innej, pozytywnej strony.
Powieść warto przeczytać, nie tylko ze względu na poznanie opisanej w niej choroby, ale także dla fabuły, która porusza inne, równie ważne tematy. Mam nawet takie wrażenie, że pod postacią prostej i nawet zabawnej książki, autorka próbuje nam przekazać, że niekiedy trzeba szukać drugiego dna w opowieści, by zobaczyć, że jest ona także dość smutna i bolesna.

Nastoletnia Alex cierpi na schizofrenię, która nie pozwala jej często odróżnić rzeczywistości od złudzeń. Uzbrojona w aparat, próbuje radzić sobie w „normalnym” życiu – uczęszcza do szkoły, poznaje nowych ludzi i zakochuje się. Tylko co z tego jest prawdą?

Jak to ostatnio powiedziała dość znana osoba - często jest tak, że jeśli mamy książki o jakiejś grupie społecznej czy...

Ostatnimi czasy literatura młodzieżowa to mój konik i muszę przyznać, że z każdym następnym tytułem zaczynam się coraz bardziej wkręcać. Co za tym idzie i ten tytuł pochłonął mnie bez reszty.
Książka pełna humoru i zagadek, zawiłych relacji międzyludzkich i dość nietypowego problemu na poziomie nastoletnim, a wątek miłosny dość ujmujący i ciekawie poprowadzony. Postacie niestandardowe i niesamowicie wyraziste, nie sposób stwierdzić, która była tą naj podczas czytania (biorę wszystkie z całą gamą kolorytu i pionkiem w ustach ;))
Bardzo mi się podoba, że książka nie została napisana z poziomu medycznego tylko najzwyklej w świecie poziomu ludzkiego, jak osoba - w dodatku nastoletnia - radzi sobie ze schizofrenią na co dzień. Relacje dzieci z rodzicami zostały bardzo ciekawie nakreślone - myślę, że niejednemu rodzicowi przydałoby się przeczytać tę pozycję z podkreśleniem na wypowiedzi Miles’a ;)
Książka w połowie wydaje się być nieco przewidywalna - jednak potrafi niejednym zwrotem zaskoczyć.
Naprawdę bardzo przyjemnie mi się ją czytało, a im bliżej końca tym bardziej trzymała w napięciu. Wywołuje całą gamę uczuć - od śmiechu, przez złość, aż po łzy.
Serdecznie polecam! Nastolatkom i Rodzicom ;)

Ostatnimi czasy literatura młodzieżowa to mój konik i muszę przyznać, że z każdym następnym tytułem zaczynam się coraz bardziej wkręcać. Co za tym idzie i ten tytuł pochłonął mnie bez reszty.
Książka pełna humoru i zagadek, zawiłych relacji międzyludzkich i dość nietypowego problemu na poziomie nastoletnim, a wątek miłosny dość ujmujący i ciekawie poprowadzony. Postacie...